2l8 - Η Κλωστή (Indie Free Festival 11-6-2016)

Δεν ελπίζει τίποτα, τώρα πια
Δεν ψάχνει τίποτα, μόνο τραγουδά

Δεν θυμάται τίποτα, τι χαρά
Δεν τη νοιάζει τίποτα, μόνο τραγουδά

Δεν υπάρχει τίποτα τώρα πια να μας κρατά

Όλοι την αγαπάνε, της δίνουν συχγχαρητήρία που δεν νιώθει τίποτα
Πώς φτάσαμε ως εδώ;

​​Για τις φωτιές που δεν ανάψαμε
Για όσα τελικά δεν ήταν
Για όσους μείνανε πίσω και δεν τους σήκωσε κανείς

Για τις νευρωτικές διαδρομές
Για το αύριο που ποτέ δεν έρχεται
Για τα ποτάμια που δε θα γυρίσουν ποτέ ξανά

Για τις φωτογραφίες που αφήσαμε τα χαμόγελα μας
Για όσους βαρέθηκανε να αλλάζουν χρώματα
Για τα ψαλίδια που έκοψαν ομφάλιους λώρους
Για την ελπίδα, τις κραυγές

Για τους τυχερούς που πονάνε
Γιατί εμείς δεν νιώθουμε τίποτα
Για τους τυχέρους που δε θέλουν να πεθαίνουν
Γιατί εμείς αγαπάμε

Γιατί μονίμως τρέχουμε, γιατί και αύριο θα τρέχουμε

Αυτή τη φορά, έστω αυτή τη μια φορά, ας το τελειώσουμε, ας τελειώσουμε
Ποτέ δεν φανταζόμουν τον εαυτό μου πολεμιστή
Και για να είμαι ειλικρινής μισώ τον πόλεμο
Με εξανάγκασαν να συμμετέχω σε αυτόν τον πόλεμο
Εγώ φυγάς; Παράνομος; Επαναστάστης;
Μου το φορέσανε με το ζόρι αυτό το κουστούμι, το μισώ. Μισώ τον αγώνα

Γιατί διαφορετικά θα μπορούσα να είμαι τόσα άλλα πράγματα. Τώρα είναι μέρος μου. Και δεν μπορείς να το αποφύγεις, δεν μπορείς να τρέξεις μακριά. Είναι εδώ. Είναι τώρα. Είναι παντού
Είμαι εδώ, στον πόλεμο της μνήμης
Όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το παρόν. Όποιος ελέγχει το παρόν, ελέγχει το μέλλον

Αλλά όλα καταλήγουν σε αυτό: Όταν το να είσαι ο εαυτός σου είναι παράνομο, δεν μένει τίποτα άλλο από το να πολεμήσεις
Αν πρέπει να σκοτώσω είναι γιατί αγαπώ τη ζωή

Έχω αντιληφθεί τη φρίκη και μάχομαι

Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές σας δεν φτάνουν εδώ.
Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος. Η αύρα σου οδηγός. Οι φωνές μας δεν βγαίνουν από εδώ.