Σ Σεφεριάδης Οι νεολαιίστικες κινητοποιήσεις και ο πολιτικός τους ορίζοντας: 21ο Αντιπολεμικό 2ήμερο

Το Αντιπολεμικό Διήμερο στα Χανιά –φέτος το 21ο– είναι ένας θεσμός πολύτιμος –ένας θεσμός του είδους εκείνου που ίσως περισσότερο από ποτέ η νεολαία και τα λαϊκά στρώματα χρειάζονται. Οι συναντήσεις αυτής της χρονιάς διεξάγονται σε μια –από κάθε άποψη κρίσιμη– περίοδο. Είναι μια περίοδος που, καθώς οι συστημικές αντιφάσεις και τα αδιέξοδα εντείνονται (και ας λέγονται τόσα ξεδιάντροπα ψέματα περί του αντιθέτου από τα χειραγωγούμενα ΜΜΕ στην Ελλάδα και διεθνώς), βλέπουμε και πάλι –όπως ποτέ στο πρόσφατο παρελθόν– το φάσμα του πολέμου σε όλη του τη φρίκη. Έχουμε μάλιστα όχι έναν, αλλά πολλούς πολέμους σε μια προοπτική περαιτέρω εξάπλωσης και επίτασής τους. Και μια και πηγαίνουμε σε ευρωεκλογές, ας αναλογιστούμε ότι αυτό ακριβώς είναι και το νέο πανευρωπαϊκό σχέδιο, όπως πρόσφατα το περιέγραψε ο ανεκδιήγητος Σαρλ Μισέλ, ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, που δήλωσε ότι γενική κατεύθυνση και πολιτική προτεραιότητα της ΕΕ είναι οι επενδύσεις στην πολεμική βιομηχανία (επενδύσεις, δηλαδή, που για να αξιοποιηθούν προϋποθέτουν την επέκταση των εμπόλεμων ζωνών). Βλέπουμε επίσης –κυρίως και απολύτως δραματικά– τη συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Γάζα· γινόμαστε καθημερινά μάρτυρες σε ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, μιας ανθρωπότητας που, όταν επιχειρεί να αντιδράσει, βρίσκεται αντιμέτωπη όχι απλώς με περαιτέρω συρρίκνωση της ανάπηρης δημοκρατίας των τελευταίων δεκαετιών, αλλά με ωμή βία. Κορυφαίο στοιχείο αυτής της πραγματικότητας είναι βέβαια η σκληρή καταστολή με την οποία αντιμετωπίστηκαν και εξακολουθούν να αντιμετωπίζονται οι πράγματι μεγαλειώδεις φοιτητικές εξεγέρσεις πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και στη συνέχεια στην Ευρώπη: προπηλακισμοί, συλλήψεις, διώξεις απίστευτης έντασης. Είναι ακριβώς στο σημείο αυτό, στο σημείο που συναντιούνται από τη μια το απεχθές –κατά περίπτωση εγκληματικό– πρόσωπο της εξουσίας και από την άλλη οι φοιτητικές και νεολαιίστικές αντιστάσεις, που πρέπει να στρέψουμε την προσοχή μας. Αυτό επιχειρώ και εγώ, αναφερόμενος σε τρία πράγματα: πρώτα (Ι) στο τι δείχνουν οι φοιτητικές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις (τόσο διεθνώς όσο και στα καθ’ ημάς), στη συνέχεια (ΙΙ) θα καταθέσω προβληματισμό για το τι πρέπει να περιμένουμε το επόμενο διάστημα, και θα καταλήξω (ΙΙΙ) ίσως με το ποιο κρίσιμο: το τι πρέπει να κάνουμε, τι καθήκοντα μας προκύπτουν υπό το φως της εμπειρίας, τόσο της πρόσφατης όσο και της πιο απώτερης.