filmov
tv
'Το σπίτι που γεννήθηκα' - Κωστής Παλαμάς

Показать описание
Συναυλία "Οι Έλληνες ποιητές σε δρόμους παραδοσιακούς"
Λάκης Χαλκιάς και Όμιλος Ελληνικών Τεχνών
Live στην αυλή του Μερόπειου 26 Μαΐου 2017
(ερασιτεχνική λήψη)
--.--
Τραγούδι: Λάκης Χαλκιάς
Παίζει η παραδοσιακή ορχήστρα του Ομίλου:
Κώστας Φωτόπουλος · κλαρίνο – φλογέρα
Μάρκος Φιλιάνος · βιολί
Φώτης Φωτόπουλος, Στέλιος Καλλίνικος · λαούτο
Γιώργος Φωτόπουλος · κρουστά
--.--
--.--
"Το σπίτι που γεννήθηκα" - Κωστής Παλαμάς
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι,
στοιχειό είναι και με προσκαλεί ψυχή και με προσμένει.
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.
Όλα βαλμένα ρυθμικά, γιορτιάτικα ντυμένα,
προσώπατα, αντικείμενα, με καρτερούν εμένα.
Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.
Της πόρτας του η παλαιική κορώνα, ώ! να, ή καμάρα!
Μόνο οι χορδές της λείπουνε για να γενή κιθάρα
Όλα βαλμένα ρυθμικά, γιορτιάτικα ντυμένα,
προσώπατα, αντικείμενα, με καρτερούν εμένα.
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι.
Στοιχειό και σαν απάτητο, με ζη και με προσμένει.
Λάκης Χαλκιάς και Όμιλος Ελληνικών Τεχνών
Live στην αυλή του Μερόπειου 26 Μαΐου 2017
(ερασιτεχνική λήψη)
--.--
Τραγούδι: Λάκης Χαλκιάς
Παίζει η παραδοσιακή ορχήστρα του Ομίλου:
Κώστας Φωτόπουλος · κλαρίνο – φλογέρα
Μάρκος Φιλιάνος · βιολί
Φώτης Φωτόπουλος, Στέλιος Καλλίνικος · λαούτο
Γιώργος Φωτόπουλος · κρουστά
--.--
--.--
"Το σπίτι που γεννήθηκα" - Κωστής Παλαμάς
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι,
στοιχειό είναι και με προσκαλεί ψυχή και με προσμένει.
Το σπίτι που γεννήθηκα, ίδιο στην ίδια στράτα
στα μάτια μου όλο υψώνεται και μ’ όλα του τα νιάτα.
Όλα βαλμένα ρυθμικά, γιορτιάτικα ντυμένα,
προσώπατα, αντικείμενα, με καρτερούν εμένα.
Το σπίτι, ας του νοθέψανε το σχήμα και το χρώμα
και ανόθευτο και αχάλαστο, και με προσμένει ακόμα.
Της πόρτας του η παλαιική κορώνα, ώ! να, ή καμάρα!
Μόνο οι χορδές της λείπουνε για να γενή κιθάρα
Όλα βαλμένα ρυθμικά, γιορτιάτικα ντυμένα,
προσώπατα, αντικείμενα, με καρτερούν εμένα.
Το σπίτι που γεννήθηκα κι ας το πατούν οι ξένοι.
Στοιχειό και σαν απάτητο, με ζη και με προσμένει.