Προοίμιο 5 - Απόστολος Μπουλασίκης

Χιμά, έτσι στο χύμα.
Αρπάζει το συναίσθημα σαν πεινασμένη μητέρα λύκαινα.
Η αναπαραγωγή το άπαν, η διαιώνιση του είδους.
Όλα τα άλλα υπερεαλισμός του διπλού προσώπου μας.

Άβελ και Κάιν ή ανάποδα μήπως;
Στην ιστορία ο διάδρομος της σκέψης ήταν πάντα διπλός.
Ένα-δύο, μονά-ζυγά, άσπρο-μαύρο, πλήξη και πλήξη. Αν το κοιτάς έτσι!
Μόνο προνόμιο το δάκρυ, στην άκρη, στη μέση και αλλού.
Αλήθεια μου, αλάτι μου και δάκρυ μου.
Πιστεύω σ' εσένα! Πιστεύω εις ένα: Σ' εσένα!

----

Λόγια, Αφήγηση: Απόστολος Μπουλασίκης
Album: Δωμάτιο 16