V-Kem - Απομόνωση

Показать описание

Στίχοι: Eveline Kem - Βήτα Ρω
Ερμηνεία: Eveline Kem - Βήτα Ρω
Παραγωγή: Hanto
Μίξη/Μaster: Βήτα Ρω
Photo by: Μαριγώ Οικονόμου

Το Master έγινε πρώτη φορά, οπότε για τυχόν μη τέλειο αποτέλεσμα I'm sorry

Eveline Kem

Παντού σκοτάδι και απελπισία
Βγήκα από τον λήθαργο με πόνο και με βία
Ξέρω πως ήταν δύσκολο σαν εφιάλτης ήταν
Πάλεψα με το μέσα μου και δεν πίστευα σ'αυτό που βρήκα

Κοιτάζοντας το πρόσωπο μου μέσα απ' τον καθρέφτη
Αντικρίζω ένα παιδί που φαίνεται να υποφέρει.
Φαίνεται μπλεγμένο, απ' τη ζωή δακρυσμένο.
Ζητάει μια βοήθεια, που είναι εγκλωβισμένο.

Πληγωμένο μόνιμα και μόνιμα με πρόβλημα
Χωρίς να βρει την έξοδο να βγει από τα ψεύτικα τα όνειρα
Που ζει δίχως ουσία αυτά τα χρόνια είναι ανούσια
Αισθήματα που πια δεν είναι όμοια

Παλεύει με το μέσα του, μα κάτι δεν το αφήνει
Το κρατάει σφιχτά μα δεν μπορεί να προχωρήσει.
Αρχίζει να φωνάζει, να κλαίει, να οργιάζει.
Φοβάται πως αυτό θα'ναι το τελευταίο του βράδυ.

Κάθεται κάτω, να προσεύχεται ξεκινά
Μια ελπίδα να βρει ώστε να πάνε όλα καλά
Ξαφνικά εμφανίζεται ένα φως μες το σκοτάδι
Κάποιος σαν άγγελος το πλησίασε λιγάκι.

Όμως του είπε να σταματήσει να φοβάται
Διότι θα είναι εκεί οποίο αποτέλεσμα και να χε
Περνάει δυσκολίες το γνωρίζει εδώ και μήνες
Δεν αντέχει άλλο γι αυτό βρέθηκε εδώ που είναι

Πίστεψε επιτέλους ξανά στον εαυτό σου
Μην σε υποτιμάς σήκω και πάλεψε για το εγώ σου
Όσες φόρες σε ρίξουν κάτω εν τέλη θα κερδίσεις
Δεν θα υπάρχει λόγος ώστε να τα παρατήσεις

Το παιδί σαν να το άκουσε έκανε προσπάθειες δεν το μετάνιωσε
Πονούσε πολύ μα δεν ήθελε να ενδώσει το συναίσθημα που τράβαγε
Όλα μέσα του τα κράταγε και τα' θάβε πως να νιώθει άραγε;

Βήτα Ρω

Με μια κλωτσιά όμως τον καθρέφτη του σπάει
Σηκώνεται κ φεύγει χωρίς πίσω να κοιτάει
Παίρνει την απόφαση μια νέα αρχή να κάνει
Θα είσαι εδώ μαζί μου και σ' αυτό το μονοπάτι;

Κι όσο περνούσε ο καιρός
Μάθαινα απ τα λάθη μου που έκανα διαρκώς
Συνήθισα σ' αυτό γιατί το' κάνα συνεχώς
Ναι για μένανε μιλώ γιατί εγώ είμαι αυτός

Πικραμένος, διψασμένος, πονεμένος, τελειωμένος
Αυτός ο άνθρωπος είναι χρονιά δικασμένος
Μες την δίκη του τη ταυτότητα έχασε μέρος
Από σημεία ψυχικά μες του κορμιού του τα χαμένα

Κι είναι ψέμα, αυτό που ζούμε μες την καθημερινοτητα
Στην παιδική μας ηλικία σε τούτη την κοινότητα
Μας παίζουνε, δεν εκτιμάν, δεν έχουνε ορθότητα
Κι εμείς μικρά παιδιά που δεν έχουμε ικανότητες

Μεγάλες αυταπάτες και ανάγκη για αγκάλες
Καμιά αυτοπεποίθηση δεν έχουμε στις πλάτες μας
Μονίμως μειονότητα έχουμε πως να το κάνουμε
Είναι άδικο για όλους μα γι' αυτό εμείς πώς πράττουμε;

Ελπίζουμε σε όνειρα ας τα πραγματοποιησουμε
Να μην αφήσουμε κανέναν τους να τα χαλάσει
Να γίνουμε καλύτεροι σ' ένα ακόμα αύριο
Να κάνουμε όσα θέλουμε μαζί θα' μαστε πάλι