Στίχοιμα - Ορίζοντας - Official Audio Release

Βρείτε το "Ορίζοντας" εδώ:

Στίχοι - Παρουσίαση: Xplicit
Μουσική Παραγωγή - Προγραμματισμός: Μαρίνα
Ηχογραφήση: Destiny studio απο τον Πέτρο Βυνάκο.
Μίξη: ALX στις 396.
Master: SweetSpot απο τον Γιάννη Χριστοδουλάτο.
Αφηγήσεις και φωνητικά:
Καλλιόπη Σίμου, Ιωάννα Μιχαλά, Ασημίνα Αναστασοπούλου
Κείμενα - Μουσική επιμέλεια - Προγραμματισμός : Στίχοιμα
Artwork: ‘Αγγελος Τσίτσης
Λήψεις Drone: Δημήτρης Καμπόλης

Στίχοι:
Σε μια γραμμή τόσο ευθεία και τόσο απόλυτη/
σε αυτή που πάντα επιστρέφαμε ξυπόλητοι/
εκεί γυρίζουμε όταν κυνηγιέται ο νους μας/
εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
και ζούμε όσο μια λάμψη στον Γοργοπόταμο /
κρατάμε όσο ένας χορός σε ένα βράχο απότομο/
αυτά τα μέρη είναι φτιαγμένα από το αγέρι/
απ’ τα λόγια του Ρίτσου, την ματιά του Σεφέρη/
με αυτά περνάμε εμείς τους φασιστοαιώνες/
σε Πίνδους Δερβενάκια σε Ρούπελ και Μαραθώνες/
στου κλαρίνου τον ήχο, του Σολωμού τον στίχο/
μπροστά στα πολυβόλα στης Καισαριανής τον τοίχο/
κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
κάτω απ την ιστορία μας και πάνω απ’ τους θεούς μας/
εκεί που τα παιδιά των ανθρώπων παίζουν ακόμα/
κάτω απ’ τον τάφο του Χριστού πάνω απ’ τον Παρθενώνα/
και μείς επάνω στου πολέμου αυτού την μαύρη κόχη/
μασάμε το δίχτυ σα ψάρια μέσα στην απόχη/
μετά την προδοσία του φιλιού έρχεται η λόγχη/
στα πιο σκυφτά μας ναι και στα πιο μεγάλα όχι/

Κάτω από την παχιά σκιά των αγαλμάτων μας/
πάνω στην μέθη των φρικτών συναισθημάτων μας/
εμείς χορεύουμε θάβοντας τους δικούς μας/
εκεί κάτω απ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
κάτω απ’ τους τρούλους και πάνω απ’ τα αετώματα/
με δυο πελάγη που πάντα ξεβράζαν πτώματα/
πάνω σε μια γραμμή θα σβήνει πάντα ο νους μας/
εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/

Αυτή η γραμμή είναι χαμένη στο σκοτάδι/
συντρίβεται από κάποιον διάβολο και κάποιον Αδη/
μα αυτή ξαναγεννιέται σα παιδί μες το Dachau/
μέσα στο μικροσκόπιο κάποιου Παπανικολάου/
μοναχή της σε κάμαρες κλειστές με ένα πείσμα/
αυτή η γραμμή διαθλάται σαν το φως μέσα στο πρίσμα/
και έτσι φωτίζεται αυτός ο ουρανός/
έτσι ραγίζει την πέτρα της Επιδαύρου ο χορός/
και η πέτρα γίνεται γλυπτό και κραυγή/
και αυτά τα χώματα ποτίζονται με αξίες και οργή/
και αυτή η γραμμή περνάει απ’ τη μάνα που φίλα με στοργή/
και από τα χέρια ενός πατέρα που τροχίζει τη γη/
πάντα θα υπάρχει ένας Βάρναλης να γράφει βαθιά/
και ένας Μάνος να φτύνει πάνω στο κτήνος καρφιά/
και η αλήθεια του Κάλβου περιπλανιέται βαριά/
μα εσείς δεν έχετε ούτε αρετή ούτε τόλμη καμιά/
κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς κάθε λαού/
υπάρχει η τέχνη και η επιστήμη του νου/
και οι ιδέες που ξεπλένουν την βρωμιά του κενού/
μα εσείς δεν είστε από δω, θα είστε από κάπου αλλού/

Find Stixoima:

Find Marina:

Find Xplicit:

Στίχοιμα - Ορίζοντας - Official Audio Release

[aslan-is]

«Εἶναι μία μόνη γραμμή, σὰν τὴν παλαιάν μας τέχνην, ὅπου ὅλα τὰ οἰκοδομήματα φαίνονται ἀδελφά, καὶ ὅμως κανὲν δὲν ὁμοιάζει μὲ τὸ ἄλλο, ὅλα τὰ ἀγάλματα σὰν δίδυμα ἀδέλφια καὶ κανὲν ὅμοιον μὲ τὸ ἄλλο, σὰν τὴν Βυζαντινήν μας τέχνην, σὰν τὰ δημοτικὰ τραγούδια ποὺ εἶναι κυρίως ἕνα τραγούδι καὶ κανένα ἐντελῶς ὅμοιον, σὰν τὴν γῆν μας ποὺ εἶναι μία εἰς τὸ σύνολον καὶ κάθε βῆμα ἀνομοία, σὰν τὸν Ἕλληνα ὁ ὁποῖος εἶναι εἷς εἰς τὸ σύνολον καὶ εἰς κάθε βῆμα ποτὲ ὅμοιος, ἀποδεικνύουσα καὶ αὐτὴ τὴν ὅλην μας φύσιν, ἧς ἓν τῶν ριζικῶν διακριτικῶν της εἶναι: ἡ ἑνότης τῶν σπουδαίων χαρακτηριστικῶν καὶ ἡ ἄπειρος ποικιλία τῶν δευτερευόντων».

ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ (1871-1910), Ἑλληνικὴ Γραμμή

[kirleuteris]

*Βαλάντη τι έχεις γράψει εδώ ρε φίλε..;*

_και ζούμε όσο μια λάμψη στον Γοργοπόταμο/_
_κρατάμε όσο ένας χορός σε ένα βράχο απότομο/_
_αυτά τα μέρη είναι φτιαγμένα από το αγέρι/_
_απ’ τα λόγια του Ρίτσου, την ματιά του Σεφέρη/_
_με αυτά περνάμε εμείς τους φασιστοαιώνες/_
_σε Πίνδους Δερβενάκια σε Ρούπελ και Μαραθώνες/_
_στου κλαρίνου τον ήχο, του Σολωμού τον στίχο/_
_μπροστά στα πολυβόλα στης Καισαριανής τον τοίχο/_


οι 8 αυτές γραμμές με έκαναν να ψάξω, και έχει σχεδόν 2 ώρες που μελετάω ιστορία.
και εκεί που λέω εντάξει τελείωσα το 'δύσκολο' κουπλέ, τελείωσα το ψάξιμο,
πας και γράφεις


_πάντα θα υπάρχει ένας Βάρναλης να γράφει βαθιά/_
_και ένας Μάνος να φτύνει πάνω στο κτήνος καρφιά/_
_και η αλήθεια του Κάλβου περιπλανιέται βαριά/_
_μα εσείς δεν έχετε ούτε αρετή ούτε τόλμη καμιά/_


και δεν έφτανε που έμαθα για:

την καταστροφή της γέφυρας, στη *Μάχη του Γοργοποτάμου*
τον *Χορό του Ζαλόγγου* και το ηρωικό ιδεώδες που τιμήσαν εκείνα τα γυναικόπαιδα
τον ερωτικό λόγο του *Σεφέρη*
την προάσπιση της Ηπείρου από τους Ιταλούς, με τη *Μάχη της Πίνδου*
τη *Σφαγή του Δράμαλη* (Μάχη των Δερβενακίων), που εξασφάλισε την ελευθερία στη νεότερη Ελλάδα
το *Οχυρό του Ρούπελ*, την αντίσταση και το θάρρος των τότε αγωνιστών
τη *Μάχη του Μαραθώνα*, μια μάχη παγκόσμιου ενδιαφέροντος
και για τους 200 πεσόντες που εκτέλεστηκαν στον τοίχο της *Καισαριανής*,


έπρεπε να με πιάσεις απ'το μπράτσο και να μου δείξεις
το λογοτεχνικό μεγαλείο του *Βάρναλη*,
να με κάνεις να αναρωτηθώ ποιος είναι αυτός ο *Μάνος*, και σε ποιο κτήνος φτύνει καρφιά;
για την ελευθερία του *Κάλβου*, και, και, και ...


ώστε να καταλήξω για ώρες, να διαβάζω για ποίηση, ιστορία και λογοτεχνία,
με την *Τζοκόντα* να μου 'χαμογελά' πίσω από την οθόνη...



γιατί εν τέλει ρε αλάνια αυτό είναι το χιπ χοπ, αφύπνιση του νου,
ανάδειξη προσώπων, γεγονότων, ιδεών,
είναι από τον νου, για τον νου.
όσο νιώθεις αυτήν τη μουσική, είναι δική σου.
Και αν πεθάνει, δε θα πεθάνει επειδή θα σταματήσουν να βγαίνουνε αλάνια σαν τον Βαλάντη που θα φτύνουν ψυχή, αλλά επειδή δε θα υπάρχουν πια ακροατές .
πάντα θα υπάρχει ο πομπός πιστεύω,
το ερώτημα είναι, αν θα έχουν μείνει δέκτες.


Βαλάντη έχεις κερδίσει τον σεβασμό, ευχαριστώ για τα ερέθισματα.



Όταν οι Γερμανοί μπήκαν στο Ρούπελ, βρήκαν σε τοίχο γραμμένο με κιμωλία το μήνυμα:
*«Στις Θερμοπύλες σκοτώθηκαν οι 300, εδώ θα πέσουν οι 80».*

[RedEnergySounds]

"Μονάχη της σε κάμαρες κλειστές με ένα πείσμα", φαίνεται να παραπέμπει στην αναφορά του Ελύτη: "Μέσα στη θλίψη της απέραντης μετριότητας, που μας πνίγει από παντού, παρηγοριέμαι ότι κάπου, σε κάποιο καμαράκι, κάποιοι πεισματάρηδες αγωνίζονται να εξουδετερώσουν τη φθορά". Ωραίος.

[konstantinantk]

《Όσοι το χάλκεον χέρι
βαρύ του φόβου αισθάνονται,
ζυγόν δουλείας ας έχωσι.
Θέλει αρετήν και τόλμην
η ελευθερία.》
Ανδρέας Κάλβος / Εις Σάμον

[kag]

Δεν σε συγκρίνω με κανέναν, δεν κάνεις ραπ ούτε τραπ ούτε τιποτα τετοιο. Δεν μου φταίει η τραπ σε τίποτα να τη συγκρίνω με σενα, εσυ κανείς ποίηση και τα ποιηματα σου θα τα διαβάζουν για χρόνια, θα είναι στα ανθολογία στα σχολεία. Αυτό το κομμάτι με ανατρίχιασε, με έκανε να δακρύσω.

[steanos_]

Μιλάμε για λογοτεχνικοϊστορικό ραπ! Πρέπει να το χρησιμοποιούν καθηγητες σε παιδιά που δεν μπορούν να διαβάζουν από βιβλία!! Xplicit απλά συνέχισε να μορφώνεις με τετράλεπτα.. Μεγάλο respect για την ικανότητα σου να κανεις μουσική τις γνώσεις σου!

[KyriakosPolyviou]

Ο Καλυτερος, Πιοιτικοτερος και Ποιοτικότερος, Πολιτικός στίχος στην Ελλαδα

[vaspap]

Βαλάντη όταν μου λείπει αυτός ο τόπος και όσο είμαι μακριά θα ακούω τη ποίηση σου, αυτό με συγκινεί και είναι εφάμιλλο αξίας όσης του λόγου του Σεφέρη κατά τη βράβευση του στην απονομή Νόμπελ.

"Τούτη την ώρα αισθάνομαι πως είμαι ο ίδιος μια αντίφαση. Αλήθεια, η Σουηδική Ακαδημία έκρινε πως η προσπάθειά μου σε μια γλώσσα περιλάλητη επί αιώνες, αλλά στην παρούσα μορφή της περιορισμένη, άξιζε αυτή την υψηλή διάκριση. Θέλησε να τιμήσει τη γλώσσα μου, και να – εκφράζω τώρα τις ευχαριστίες μου σε ξένη γλώσσα*. Σας παρακαλώ να μου δώσετε τη συγγνώμη που ζητώ πρώτα- πρώτα από τον εαυτό μου.

Ανήκω σε μια χώρα μικρή. Ένα πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα, και το φως του ήλιου. Είναι μικρός ο τόπος μας, αλλά η παράδοσή του είναι τεράστια και το πράγμα που τη χαρακτηρίζει είναι ότι μας παραδόθηκε χωρίς διακοπή. Η ελληνική γλώσσα δεν έπαψε ποτέ της να μιλιέται. Δέχτηκε τις αλλοιώσεις που δέχεται καθετί ζωντανό, αλλά δεν παρουσιάζει κανένα χάσμα. Άλλο χαρακτηριστικό αυτής της παράδοσης είναι η αγάπη της για την ανθρωπιά· κανόνας της είναι η δικαιοσύνη. Στην αρχαία τραγωδία, την οργανωμένη με τόση ακρίβεια, ο άνθρωπος που ξεπερνά το μέτρο πρέπει να τιμωρηθεί από τις Ερινύες. O ίδιος νόμος ισχύει και όταν ακόμη πρόκειται για φυσικά φαινόμενα: «Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα» λέει ο Ηράκλειτος· «ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν»**.

Συλλογίζομαι πως δεν αποκλείεται ολωσδιόλου να ωφεληθεί ένας σύγχρονος επιστήμων, αν στοχαστεί τούτο το απόφθεγμα του Ίωνα φιλοσόφου. Όσο για μένα συγκινούμαι παρατηρώντας πως η συνείδηση της δικαιοσύνης είχε τόσο πολύ διαποτίσει την ελληνική ψυχή, ώστε να γίνει κανόνας και του φυσικού κόσμου. Και ένας από τους διδασκάλους μου, των αρχών του περασμένου αιώνα, γράφει: «…θα χαθούμε, γιατί αδικήσαμε…»***.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν αγράμματος· είχε μάθει να γράφει στα τριάντα πέντε χρόνια της ηλικίας του. Αλλά στην Ελλάδα των ημερών μας, η προφορική παράδοση πηγαίνει μακριά στα περασμένα όσο και η γραπτή. Το ίδιο και η ποίηση. Είναι για μένα σημαντικό το γεγονός ότι η Σουηδία θέλησε να τιμήσει και τούτη την ποίηση και όλη την ποίηση γενικά, ακόμη και όταν αναβρύζει ανάμεσα σ' ένα λαό περιορισμένο. Γιατί πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από το φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα – και τι θα γινόμασταν, αν η πνοή μας λιγόστευε; Είναι μια πράξη εμπιστοσύνης – κι ένας Θεός το ξέρει αν τα δεινά μας δεν τα χρωστάμε στη στέρηση εμπιστοσύνης.

Παρατήρησαν, τον περασμένο χρόνο, γύρω από τούτο το τραπέζι, την πολύ μεγάλη διαφορά ανάμεσα στις ανακαλύψεις της σύγχρονης επιστήμης και στη λογοτεχνία· παρατήρησαν πως ανάμεσα σ' ένα αρχαίο ελληνικό δράμα και ένα σημερινό η διαφορά είναι λίγη. Ναι, η συμπεριφορά του ανθρώπου δε μοιάζει να έχει αλλάξει βασικά. Και πρέπει να προσθέσω πως νιώθει πάντα την ανάγκη ν' ακούει τούτη την ανθρώπινη φωνή που ονομάζουμε ποίηση. Αυτή τη φωνή που κινδυνεύει να σβήσει κάθε στιγμή από στέρηση αγάπης και ολοένα ξαναγεννιέται. Κυνηγημένη, ξέρει πού να 'βρει καταφύγιο· απαρνημένη, έχει το ένστικτο να πάει να ριζώσει στους πιο απροσδόκητους τόπους. Γι' αυτή δεν υπάρχουν μεγάλα και μικρά μέρη του κόσμου.

Το βασίλειό της είναι στις καρδιές όλων των ανθρώπων της γης. Έχει τη χάρη ν' αποφεύγει πάντα τη συνήθεια, αυτή τη βιομηχανία. Χρωστώ την ευγνωμοσύνη μου στη Σουηδική Ακαδημία, που ένιωσε αυτά τα πράγματα· που ένιωσε πως οι γλώσσες, οι λεγόμενες περιορισμένης χρήσης, δεν πρέπει να καταντούν φράχτες, όπου πνίγεται ο παλμός της ανθρώπινης καρδιάς· που έγινε ένας Άρειος Πάγος ικανός:
να κρίνει με αλήθεια επίσημη την άδικη μοίρα της ζωής,

Για να θυμηθώ το Σέλλεϋ, τον εμπνευστή, καθώς μας λένε, του Αλφρέδου Νομπέλ, αυτού του ανθρώπου που μπόρεσε να εξαγοράσει την αναπόφευκτη βία με τη μεγαλοσύνη της καρδιάς του.

Σ' αυτό τον κόσμο, που ολοένα στενεύει, ο καθένας μας χρειάζεται όλους τους άλλους. Πρέπει ν' αναζητήσουμε τον άνθρωπο, όπου και να βρίσκεται.
Όταν, στο δρόμο της Θήβας, ο Oιδίπους συνάντησε τη Σφίγγα κι αυτή του έθεσε το αίνιγμά της, η απόκρισή του ήταν: ο άνθρωπος. Τούτη η απλή λέξη χάλασε το τέρας. Έχουμε πολλά τέρατα να καταστρέψουμε. Ας συλλογιστούμε την απόκριση του Oιδίποδα."

[k.thanas]

Με αυτόν τον τρόπο γίνεται κάτι Διαχρονικό. Κλασικό. Που θα μεινει να διαμορφώνει και να αφυπνίσει γενιές και να κρατάει τη μνήμη της ανθρωπότητας ζωντανή καθώς προσπαθούν να της επιβάλουν τη λήθη. Οι Μηχανές και η Θάλασσα ειναι σε άλλο επίπεδο.

[SNSrap]

Είσαι ευλογημένος ψηλέ μου.. Ο νους, το χέρι και η πένα σου!
Κάνεις περήφανη τη μουσική μου κι εμένα.

[steprl]

Το καλύτερο άλμπουμ της Ελλάδας. Αφού είναι καλύτερο από το μηχανές πιστεύω φίλε καλύτερα του παγκόσμιου hip hop.Πραγματικα μπράβο

[anastasis_magkas]

Σε μια γραμμή τόσο ευθεία και τόσο απόλυτη/
σε αυτή που πάντα επιστρέφαμε ξυπόλητοι/
εκεί γυρίζουμε όταν κυνηγιέται ο νους μας/
εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
και ζούμε όσο μια λάμψη στον Γοργοπόταμο /
κρατάμε όσο ένας χορός σε ένα βράχο απότομο/
αυτά τα μέρη είναι φτιαγμένα από το αγέρι/
απ’ τα λόγια του Ρίτσου, την ματιά του Σεφέρη/
με αυτά περνάμε εμείς τους φασιστοαιώνες/
σε Πίνδους Δερβενάκια σε Ρούπελ και Μαραθώνες/
στου κλαρίνου τον ήχο, του Σολωμού τον στίχο/
μπροστά στα πολυβόλα στης Καισαριανής τον τοίχο/
κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
κάτω απ την ιστορία μας και πάνω απ’ τους θεούς μας/
εκεί που τα παιδιά των ανθρώπων παίζουν ακόμα/
κάτω απ’ τον τάφο του Χριστού πάνω απ’ τον Παρθενώνα/
και μείς επάνω στου πολέμου αυτού την μαύρη κόχη/
μασάμε το δίχτυ σα ψάρια μέσα στην απόχη/
μετά την προδοσία του φιλιού έρχεται η λόγχη/
στα πιο σκυφτά μας ναι και στα πιο μεγάλα όχι/

Κάτω από την παχιά σκιά των αγαλμάτων μας/
πάνω στην μέθη των φρικτών συναισθημάτων μας/
εμείς χορεύουμε θάβοντας τους δικούς μας/
εκεί κάτω απ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/
κάτω απ’ τους τρούλους και πάνω απ’ τα αετώματα/
με δυο πελάγη που πάντα ξεβράζαν πτώματα/
πάνω σε μια γραμμή θα σβήνει πάντα ο νους μας/
εκεί κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας/

Αυτή η γραμμή είναι χαμένη στο σκοτάδι/
συντρίβεται από κάποιον διάβολο και κάποιον Αδη/
μα αυτή ξαναγεννιέται σα παιδί μες το Dachau/
μέσα στο μικροσκόπιο κάποιου Παπανικολάου/
μοναχή της σε κάμαρες κλειστές με ένα πείσμα/
αυτή η γραμμή διαθλάται σαν το φως μέσα στο πρίσμα/
και έτσι φωτίζεται αυτός ο ουρανός/
έτσι ραγίζει την πέτρα της Επιδαύρου ο χορός/
και η πέτρα γίνεται γλυπτό και κραυγή/
και αυτά τα χώματα ποτίζονται με αξίες και οργή/
και αυτή η γραμμή περνάει απ’ τη μάνα που φίλα με στοργή/
και από τα χέρια ενός πατέρα που τροχίζει τη γη/
πάντα θα υπάρχει ένας Βάρναλης να γράφει βαθιά/
και ένας Μάνος να φτύνει πάνω στο κτήνος καρφιά/
και η αλήθεια του Κάλβου περιπλανιέται βαριά/
μα εσείς δεν έχετε ούτε αρετή ούτε τόλμη καμιά/
κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς κάθε λαού/
υπάρχει η τέχνη και η επιστήμη του νου/
και οι ιδέες που ξεπλένουν την βρωμιά του κενού/
μα εσείς δεν είστε από δω, θα είστε από κάπου αλλού/

[GTasos]

Σε μια γραμμή τόσο ευθεία και τόσο απόλυτη
σε αυτή που πάντα επιστρέφαμε ξυπόλητοι
εκεί γυρίζουμε όταν κυνηγιέται ο νους μας

[MachedaLife]

Σε μια σωστα δομημένη κοινωνία που μεγαλώνει τα παιδιά της για να σκέφτονται και να προβληματίζονται οι στίχοι σου θα ήταν διδαχή στα σχολεία. Ευχαριστώ για την παιδιά που μου έδωσες την παιδιά που δεν μου έδωσαν αυτοί, και πως να δώσουν κάτι που δεν έχουν εξάλλου.

[blindspotofficialchannel]

...μπροστά στα πολυβόλα στης Καισαριανής τον τοίχο...

[giannisglynos]

Προσπαθούσα να καταλάβω τόσο καιρό το μοτίβο των στίχων:

"κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας"
"κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας"
"κάτω απ’ τις εκκλησιές και πάνω απ’ τους ναούς μας"

Μέχρι που διάβασα ένα κείμενο για τον Παναγιώτη Φαρμάκη, τον τύπο στην Ελευσίνα που μάζευε τις αρχαιότητες πριν τις διαλύσουν τα εργοστάσια και τα διυλιστήρια.
Οταν τον ρώτησαν που μένει, που κατοικεί, αυτός απάντησε: "Μένω κάτω από τα σύννεφα και πάνω στη γη".

Λέτε να έχουν σχέση οι στίχοι με αυτό;

[ΛαμπρινήΠαπαβασιλείου-σν]

ΛΕξαιρετικο.Ταξιδι στην ιστορια και στον πολιτισμο.

[skycladgr]

Μπράβο ρε αλάνια γράψατε ιστορία πάλι....

[ericaa]

Κι από που τους είπες ότι είσαι;
Ποιοι ναοί σε φυλάκισαν και σε ποια σχολεία σου σβήσανε τη δίψα;
Εσύ που την κοιτάς απ’την ώρα που σε έβγαλε η μήτρα, για τους έγκλειστους αγωνιστές τους είπες ή την άφησες να τα ξεπλύνει όλα;
Την αλήθεια που είναι γραμμένη με το αίμα δεκαπεντάχρονων παιδιών, για τα κεφάλια μας στον φανοστάτη των Τρικάλων, αυτή την αλήθεια να πεις.
Κι όσο κι αν επιμένουν πως την αγαπάνε, μην πιστεύεις λέξη. Κάνουν ντόρο για να αντέξουν την ανέχεια που προκαλούν τα αφεντικά που προστατεύουν.
Λένε ότι αγαπάνε κάποια που δε γνώρισαν ποτέ.
Κάποια που δεν έχει ούτε στόμα ούτε σάλιο να τους φτύσει.
Αυτό είναι κάτι που πρέπει να κάνεις εσύ.
Να τους σβήσεις. Με μια γραμμή. Και τη γνώση που τους έσβηνε πάντα. -- Εισαγωγή στον Ορίζοντα - (ακούγεται στο "Γράμμα")

[Manosoriginale]

Γεια σου ρε Μαριναρα.. παραγωγη δυναμη!! Καλα για το Βαλαντη ενταξει τι να πω?? ντρεπονται ολες οι λεξεις να εμφανιστουν οταν ακουν το ονομα του!