ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΛΕΙΒΑΔΙΑ ΜΟΝΑΣΤΗΡΗ 00109

Καθημερινή διαδρομή Μελισσιωτών γυμνασιόπαιδων στο Γυμνάσιο της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών.

Την σχολική περίοδο από Σεπτέμβριο του 1956 μέχρι και Ιούνιο 1958 μια παρέα φίλων και συμπατριωτών Ντίνος Χαρ. Γιαννόπουλος, Λάκης Κ. Θεοδωρόπουλος (Γιωργούλας), Μήτρος Β. Αδαμόπουλος, Αγγελής Σπηλιόπουλος (Φροίξος), Ντίνος Ανδρ. Σωτηρόπουλος, Βασίλης Παπαναστασόπουλος (από Αχούρια), Ανδρέας Βλαχόπουλος από Αχουρια ο οποίος έμενε συνήθως στα Μελίσσια στην θεια του Ζωίτσα του Σωτήρη Σωτηρόπουλου(Κατσίβελου) όλοι συμμαθητές στην Πρώτη Τάξη του Εξαταξίου ή Τρίτη του Οκταξαξίου όπως ονομαζόταν τότε και Γιώργης Σωτ. Νικολακόπουλος (Κωτσαρέλος) που φοιτούσε στην Δευτέρα τάξη Εξαταξίου ή Τετάρτη Οκταταξίου Γυμνασίου που λειτουργούσε στο Μοναστήρι της Ιεράς Μονής Ταξιαρχών, κάναμε καθημερινά την διαδρομή Μελίσσια-Μοναστήρι με τα πόδια χειμώνα καλοκαίρι . Θέλαμε να ξεφύγουμε από την σκληρή ζωή του χωριού και δεν λογαριάζαμε ούτε κούραση, ούτε κρύο, ούτε ζέστη. Πάντα χαρούμενοι και ευτυχισμένοι κάναμε την διαδρομή με αστεία και ανέκδοτα, ακολουθώντας τον ίδιο πάντα δρόμο, περνώντας από Κορασανή, Χωσόσπηλο, Γρουτζουμολάγκαδο, Γρουτσουμά και Μοναστήρι στο διτάξιο Γυμνάσιο. Μετά συνεχίσαμε στο Γυμνάσιο Αιγίου.
Στην πρώτη τάξη είχαμε καθηγητή τον Πιπέρη οποίος δεν σταματούσε ποτέ το κάπνισμα παρά μόνο στον ύπνο του. Στην Δευτέρα είχαμε τον Κωνσταντίνο Κακόπουλο που ήταν και λυκειάρχης στο Γυμνάσιο Αιγίου. Ομορφα χρόνια γιατί είχαμε τα νιάτα και δεν λογαριάζαμε τίποτα.
Στο Γυμνάσιο ήμασταν καμιά τριανταριά μαθητές . Ερχόντουσαν ακόμη παιδιά από Βόβοδα και Κουνινά και βεβαίως τα καλογεροπαίδια που έμεναν μέσα στην Μονή.
Πάντα καλές στιγμές έχουμε να θυμηθούμε από τα χρόνια αυτά να ανέμελα. Το τι παιχνίδι κάναμε δεν μπορείτε να φαντασθείτε. Την άνοιξη βοηθούσαμε και τους μοναχούς στην συλλογή του τριαντάφυλλου αλλά και στην Παρασκευή του γλυκού με αυτά, της γνωστής σε όλους ροδοζάχαρης. Όταν τελειώναμε με το γλυκό, μετά καθόμασταν στο κελί του μοναχού που βοηθούσαμε και τρώγαμε μαζί. Μια φορά θα σου έλεγε να φας, Δεύτερη δεν είχε, έμενες νηστικός. Μας έδιναν στο τέλος και από ένα κουτί ροδοζάχαρη για τον κόπο μας, κάθε φορά που βοηθούσαμε.
Εκείνη την περίοδο ηγούμενος ήταν ο Θεόκλητος ο γνωστός μας Γιαταγάνας