Petrousa

It is located 14 km northwest of Drama, on the southern outskirts of Falakro, at the edge of the homonymous canyon.

It is a town with developed animal farms and rich cultural life.

In the center of the village are the ruins of great basilica of the 19th century. dedicated to Panagia, with a significant number of Roman and Byzantine sculptures on the walls as building materials.

In the settlement preserved church of 1907, built with the care of the Metropolitan Chrysostomos, although suffered changes with the passage of time.

Petrousa stands out for the richness of its traditions. In January 7-8 all residents, particularly young people, participate in local events with the celebration of Babo, the feast of St. Athanasios on May 2, the feast of the Prophet Elias with common table (kourbani) in the chapel on the mountain in July 20th and in celebration of the Immigrant in the last week of July or 1st of August.

In the arts area has several artists. We stand out Angelos Kouyioumtzis, the popular painter from Petrousa, the architect, sculptor and painter Pavlos Angelos Kouyioumtzis and the actror and screenwriter Petros Macedonas.

[gapamint]

Μέγα ευχαριστώ για τις μνήμες που μου προκαλείς από την βρεφική μου ηλικία… Γέννημα κι εγώ της ιερής γής της Πετρούσσας (θρέμμα μετά του Ξηροποτάμου και της Δράμας, απ όπου έφυγα στα 17 μου) εξηντάρησα στα ξένα, στο στράτευμα και σε εδικές αποστολές για είκοσι τόσα χρόνια (όπου "γεύθηκα" πραγματικό μπαρούτι και είδα καμένα σώματα μπροστά μου (στον Λίβανο το 1983) λές και δεν ήθελε ποτέ να φύγει η μυρουδιά της από πάνω μου, από τότε που το χωριό γινόταν θέατρο εισβολών γενιτσάρων και βουλγάρων μέχρι και τα τέλη του 1949 χρονιά της γέννησής μου, και οι γυναίκες κρυμμένες κάτω από μια γεφυρούλα σε αγροτική οδό, προειδοποιούσαν την μάνα μου πως αν δεν σταμάταγα το μωρουδίστικο κλάμα μου, θα έπρεπε να με σωπάσουν αλλιώς πριν περάσουν από πάνω, φεύγοντας, οι "κομιτατζήδες" που ήλθαν στο χωριό για ένα ακόμη γρήγορο πλιάτσικο και τους σφάξουν όλλους, πλήν η "μάννιου" μου (του σχολαρχείου και μεγάλη Παυλομελήτισα στην Αν. Μακεδονία) και η μετέπειτα νουνά μου η Άρτεμις τις κατακεραυνώσουν με σιωπηρό βλέμμα που έλεγε πολλά και όλα ησύχασαν ως δια μαγείας. Σαν έπεσε ο κουρνιαχτός, ο Βαλαβάνης (θυμάμαι αμυδρά το σπίτι του κοντά στα χαλάσματα της βουλγάρικης κατοχικής εκκλησιάς) τους άνοιξε την πλαϊνή πόρτα της παλιά εκκλησιάς ν’ ανάψουν ένα κερί στην χάρη της για την «αναπάντεχη» απάντηση και την σωτηρία και των μεν και του «μωρού». Εμένα ως αβάπτιστο με κράταγε από έξω, η θεία μου η Χρυσούλα («κουτσή» η άδολη από παιδί) στην πάντα πρόθυμη, ζεστή και τρυφερή αγκαλιά της με «φύλακά άγγελο» της τον μικρό Ανέστη, τον παραγιός της μάννιους ... Υστερα σαν γύρισαν όλοι στα σπίτια τους για να μετρήσουν τα καμένα και τα κλεμμένα (λένε) πως έβρεξε το δείχτη της σε λίγο χυλό από αλεύρι και ακόμη λιγότερο χυμό από ζαχαροκάλαμο και  μου έδωσαν να το "βυζάξω ως να με πάρει στην αγκαλιά του ο ύπνος αδελφός του χάροντα που μόλις έφυγε με άδεια χέρια αυτή την φορά. Με την τρομάρα που πέρασαν άνθρωποι και ζωντανά, ούτε μάνα, ούτε κατσίκα, ούτε ‘γελάδα κατέβαζαν γάλα... Διηγήσεις και ασυνείδητες καταγραφές στη μνήμη του DNA μας, μαζί και με τις μουσικές της "γκάϊντας" (του αρχαίου άσκαυλου δηλαδή, από τομάρι γίδας) και της λύρας και του ντα(χ)αρέ που πνιχτά έπαιζαν οι παππούδες στους σοφάδες γύρω από το τζάκι σαν έπεφτε ο ήλιος και οι σκοπιές έφευγαν πάλι για τους γύρω λόφους και οι ενέδρες και οι περίπολοι στα πόστα τους για ν’ αναπαύσουν όσο γίνονταν τις πρωινές βάρδιες...  Γι’ αυτό λέγω πως και η δική μου, όπως και οι δικές σας ψυχές «χορεύει» και «κλαίει» μαζί ασυναίσθητα σε κάθε άκουσμα των στίχων, της μουσική και των ρυθμών που μας άφησε η ιερή παράδοση και πριν από την 2η κατοχή, και πριν από την πρώτη και πλέον βάρβαρη "ἑξαρχία" και πίσω, πίσω και πέρα από την οθωμανική κατοχή, όταν εκεί στα χωριά μας έπνεε ο άνεμος της Βασιλεύουσας, του Βασιλείου Β' και της Μακεδονικής Δυναστείας και έσταζαν οι μνήμες από την εποχή των προπατόρων μας που στελέχωναν άξια τον στρατό του Αλεξάνδρου και πρίν από αυτόν του Φιλίπου και των προγόνων τους μέχρι τα βάθη της προϊστορίας, που άφησαν τα σημάδια τους στα βράχια των Σιταγρών, στις πηγές του Μαρά, στον Βόλακα, στου Πύργους, το Μοναστηράκι, την Καλή Βρύση, την Αλιστράτη, στις κορυφές και τις πλαγιές του Φαλακρού και του Παγγαίου όρους, η γή μας ΑΔΕΛΦΙΑ μου, όλοι παιδιά στις χαρές, σκληροί στην δουλειά και τους αγώνες, πάντα  ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ. Επιτρέψτε μου την μνεία στον αείμνηστο Παπαθεδώρου, το Φαρμακείο του οποίου (στην πλατεία της Δράμας) ήταν "ιερό" σημείο "συντονισμού" σε όλλους τους αγώνες πριν κλείσω με την αναφορά μου στον ΑΓΙΟ Χρυσόστομο, Μητροπολίτη Δράμας που τόσα έπραξε κατά την διάρκεια του Μακεδονικού Αγώνα και τόσο ηρωϊκά και άξια για έναν ποιμένα αγιάσθηκε κατόπιν στην Σμύρνη. ΑΣ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΑΣΒΕΣΤΟΣ ΦΑΡΟΣ ΤΗΝ ΜΝΗΜΗΣ ΜΑΣ

[pepepepe]

ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΩΡΟ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ...ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΕΡΟΣ ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΕ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ