Ο Ταύρος των Ωρεών

Ο ταύρος, ύψους 1,30, πλάτους 0,75, μήκους 3,28 μέτρων και βάρους πάνω από έξι τόνους, αποκαλύφθηκε από την θαλάσσια περιοχή των Ωρεών. Έργο φυσιοκρατικό ικανότατου γλύπτη του 3ου αι. π.Χ., φιλοτεχνημένο από θασίτικο μάρμαρο, προοριζόταν ―εφόσον δεν είναι, όπως ο ομόλογός του ταύρος στον Κεραμεικό, τάφος επιφανούς― για ιερό της περιοχής, ως ανάθημα του Δημήτριου του Πολιορκητή (337-283 π.Χ.), διαδόχου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με σαφές εκ μέρους του μήνυμα επίδειξης ηγεμονικής ισχύος, με σκοπό να ανασυστήσει το “Κοινόν των Ευβοέων”, τη συμπολιτεία των ευβοϊκών πόλεων.

Τα μέσα για τη μεταφορά του γλυπτού ήσαν πρωτόγονα. Κυριαρχούσε όμως το πείσμα! Το έργο μεταφέρθηκε και έπρεπε να στηθεί σε βάθρο από πωρόλιθο. Ο γλύπτης Κ. Περάκης επέλεξε την κατασκευή του βάθρου με υλικό το οπλισμένο σκυρόδεμα, που θα επενδυόταν με μαρμάρινες πλάκες. Την επιλογή του την υπαγόρευε το έδαφος: άμμος, με μεγάλη κινητικότητα… Σχεδίασε σε τομές τις τεχνικές λεπτομέρειες της υποδομής του έργου και τις έστειλε στο υπουργείο Προεδρίας Κυβερνήσεως, στο οποίο υπαγόταν τότε η Αρχαιολογική Υπηρεσία, με τρεις προτεινόμενες λύσεις. Η υπηρεσιακή απάντηση προέκρινε την τρίτη λύση: τετράγωνη τάφρο, στην οποία τσιμεντένιο βάθρο θα έπαιζε τον ρόλο φράγματος, που θα εξουδετέρωνε την κινητικότητα της άμμου. Αφού ολοκληρώθηκαν οι εργασίες του βάθρου, απέμενε να στηθεί ο ταύρος, εγχείρημα καθόλου εύκολο λόγω του βάρους του γλυπτού, που απαγόρευε την πολλαπλή μετακίνηση, ώσπου να οριστικοποιηθεί η θέση του.
Ο Κ.Περάκης δημιούργησε ομοίωμα του ταύρου από πεπιεσμένο χαρτί και έτσι έγιναν εφικτές όσες δοκιμές απαιτούνταν το 1966. Σε άνωθεν αίτημα να στήσει τον ασήκωτο ταύρο με τα λυγισμένα πόδια αρνήθηκε.
Ήθελε να φύγει! Η ευκαιρία δόθηκε όταν στις αρχές του 1967 πήγαν στους Ωρεούς για να επιθεωρήσουν το έργο ο γενικός διευθυντής αρχαιοτήτων Ιωάννης Δ. Κοντής (1910-1975) και ο έφορος Δημήτριος Λαζαρίδης (1917-1985). Ο Περάκης ζήτησε να τον πάρουν στην Αθήνα, προβάλλοντας το πρόσχημα ότι είχε στερηθεί την οικογένειά του…
Αξίζει να σημειωθεί ότι ο Κώστας Περάκης υπηρέτησε ως γλύπτης διαδοχικά από το 1955 έως το 1967 στην Ακρόπολη, στο Μουσείο των Δελφών, στο Νεκροταφείο του Κεραμεικού, στο Μουσείο της Αρχαίας Ολυμπίας, στην Ιστιαία της Εύβοιας, στο Μουσείο της Βραυρώνας και στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Πειραιά. Στην Ιστιαία ο Περάκης έφτασε το 1965 με συνεργείο τεχνιτών για τη μεταφορά του μαρμάρινου ταύρου από την παραλία των Ωρεών, σε πλατεία δίπλα στον κεντρικό ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.