ΤΟ ΦΛΑΜΠΟΥΡΟ - Ιωάννη Σακελλαρίδη (πιάνο)

- Γιὰ ποιόν κεντᾷς τὸ φλάμπουρο ; μὴν τὸ κεντᾷς γιὰ μένα ;
- Ἔχει Σταυρὸ τὸ φλάμπουρο ποὺ βάρβαροι πατοῦνε (ἢ ποὺ Τοῦρκοι τὸν πατοῦνε)
- Πόσο μὲ σφάζεις σὰν μοῦ λὲς πὼς βάρβαροι πατοῦνε (ἢ οἱ Τοῦρκοι πὼς πατοῦνε)
ἐκεῖνο π᾿ ὅλ᾿ οἱ Χριστιανοὶ μὲ σέβας προσκυνοῦνε.
- Σῦρε, Δήμο, σῦρε, λεβέντη μ᾿, πήγαινε στὸ καλὸ
καὶ στὸ γυρισμό σου νἄχῃς τὸ ὅπλο στὸ πλευρό.

- Γιὰ ποιόν κεντᾷς τὸ φλάμπουρο ; μὴν τὸ κεντᾷς γιὰ μένα ;
- Ἔχει σπαθιὰ τὸ φλάμπουρο καὶ σὺ σπαθὶ δὲν ἔχεις.
- Πάγω γιὰ νὰ ζωσθῶ σπαθὶ καὶ κοφτερὸ μαχαῖρι
γιὰ νὰ κρατῶ περήφανα τὸ φλάμπουρο στὸ χέρι.
- Πᾶμε, Δῆμο, πᾶμε, λεβέντη μ᾿, πᾶμε στὴν ἐκκλησιὰ
στὸ Χριστὸ νὰ ὁρκισθοῦμε καὶ στὴν Παναγιά.

Πατριωτικὸ τραγούδι τοῦ Ἰωάννη Σακελλαρίδη (1853-1938) σὲ ρυθμὸ καλαματιανὸ (7/8).