ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ - LOBO, FEE, LOOPATIC

Показать описание

Παραγωγή - Lobo Amarillo
Mίξη/Master - Loopatic
Rap's - Lobo, Fee, Loopatic

The Art Of Raw Records :
FEE :
LOBO :
LOOPATIC :

Δ.Ι.Α - THE ART OF RAW RECORDS 2016

Рекомендации по теме

Комментарии

Ξυπνάς και δεν θυμάσαι, πεθαίνεις και γεννιέσαι κάθε φορά που κοιμάσαι...
Όσα φοβάσαι όταν σκοτώνεις δε λυπάσαι, μα τα πάντα είναι εμπειρίες...

LyricalAttack

Ήταν στη μοίρα μου ο Θεός να με ξεχάσει
Τώρα βγαίνω απ' όσα ο νους μου έχει πλάσει, δεν φαντάζεσαι
Είναι πολλά και βλέπω από τώρα κουράζεσαι
Χιλιάδες οι πτυχές μας και βαλτώνεις που διχάζεσαι
Ακούς για αγάπη και ταράζεσαι, φοβάσαι να αισθάνεσαι
Αποφεύγεις το εγώ σου να μοιράζεσαι όταν χάνεσαι

jenny

ΣΤΙΧΟΙ:

Μείναμε εδώ να νιώθουμε ένοχα
Για αυτά που χτίζαμε καιρό
Πέφτω και γυρνώ απ' τον ουρανό στον βυθό να μην υπάρχω, να μην υπάρχω
Προτού μας πάρει το ξημέρωμα
Να γίνω χώμα, να χαθώ
Άνεμος να γίνω πριν το φως δείξει τα δάκρυα στο πρόσωπο μου επάνω
Κι εκεί πεθάνω

Κάτοικος Γης και λέω ανάθεμα
Αναθρεμένος απ' τα άσχημα
Δολοφονώ τα όνειρά μου κρατώντας ανάστημα
Στο διάστημα, μεταξύ λογικού και παραλόγου
Τετράστιχα να βγαίνουν άνευ αιτίας και λόγου
Αδερφός του δρόμου, της νύχτας ερωμένος
Στου φεγγαριού το φως από μικρός εθισμένος
Στων αστεριών την αύρα τραύμα, περιμένοντας θαύμα
Πεπρωμένο μου γραμμένο σε μάγμα από λάβα
Καυτή μου ανάσα που με κρατάς στα δύσκολα
Στον δρόμο μου κινούμαι και μου φαίνονται όλα ύποπτα
Και τίποτα για αύριο, και τίποτα για τώρα
Και κάτι απ' το χθες δυσκολεύει την ανηφόρα
Μα τι 'ναι αυτό, πες, που με σπρώχνει πάντα εκεί
Εφιάλτης σκοτεινός μετά απ' το τέλος η αρχή
Είναι το ξύπνημα απ' τον ύπνο, ο ιδρώτας στην παγωνιά
Είναι καρκίνος στο μυαλό, μία φωνή απ' τα παλιά
Είναι φως απ' το σκότος, στην ησυχία κρότος
Θολός ορίζοντας ποτισμένος με αλήθεια όντως
Είμαι μόνος και όλοι είμαστε μόνοι
Είναι ο δαίμονας που μπήκε πάλι κάτω απ' το σεντόνι
Μαύρη σκόνη από φωτιά που καλύπτει τις εμμονές μας
Βαρύ αλκοόλ στις φλέβες μας και αλάτι στις πληγές μας
Φίδια που σέρνονται κάτω απ' τα πόδια και οι ουλές μας
Ανοιχτές μονίμως, μολύνοντας τις στιγμές μας

Ένα βήμα πίσω, ένα μπροστά
Η ιστορία επαναλαμβάνεται μια στο τόσο, για αυτό κρατά γερά
Είμαι εγώ, είσαι εσύ, ποιοι είμαστε εμείς τελικά;
Καταλήγουμε Δ.Ι.Α. στην αρχή, το έργο ξεκινά
Άντε πάλι
Κλεισμένος στο σπίτι σε βλέπω στ' άδειο μου μπουκάλι
Πόση ομορφιά να αντέξω;
Συνήθισα στα μαύρα, 'κει τουλάχιστον ζω στη δική μου πλάνη
Πόση αγάπη να αντέξω;
Ανάσανα και βγήκα στο νέφος να σε γυρέψω
Ένας άνθρωπος στα όρια μετρημένος
Έχω αγγίξει τον ήλιο χίλιες φορές
Τι άλλο να θες;
Μια νύχτα, ένα ναυάγιο, ένας θάνατος ίσος με δέκα ζωές
Του αγγέλου μου το σκότος, του διαβόλου φως
Μια φορά μέσα για να μείνω άλλες δέκα εκτός
Και δεν γαμιέται, είσαι αυτό που θες να 'σαι
Ο ευθύς είναι ο πλέον κυνικός, αυτός που θες να 'μαι μονίμως
Απέναντι εχθρός σου
Γαμώ το μυαλό σου, τι ψάχνεις, ο θάνατος βιος μου
Ζούμε ώσπου πεθάνουμε, ζώντας στο τέλος του κόσμου
Αγίασμα με αλκοόλ στη μυρωδιά του δυόσμου
Μόνος μέσα στον όχλο ο άπιστος γιος του
Είμαι εθισμός που εξαπλώνεται συνεχώς
Είμαι ο καρπός που αναπτύσσεται χωρίς φως
Ο διαολεμένος, απείθαρχος πειρασμός
Στο κοιμισμένο σύμπαν, φονιάς και γέρος
Ο τόνος ο αχνός στη φωνή της
Η θέα στο βλέμμα της

Η Γη σαν σύννεφο
Ο ουρανός θάλασσα μαύρη με τον βυθό της απύθμενο
Ζώντας ανάποδα στον κόσμο αντίθετο
Με βλέπεις να πλαγιάζω με τον κίνδυνο
Φίλο επιστήθιο τον πόνο
Να αναζητώ το καλύτερο ακόμα γι' αυτό πληρώνω
Το αίμα μου δίνω και ξεχρεώνω
Κάποια φάση θα περάσει, μες τα πιο σκοτεινά δάση
Ήταν στη μοίρα μου ο Θεός να με ξεχάσει
Τώρα βγαίνω απ' όσα ο νους μου έχει πλάσει, δεν φαντάζεσαι
Είναι πολλά και βλέπω από τώρα κουράζεσαι
Χιλιάδες οι πτυχές μας και βαλτώνεις που διχάζεσαι
Ακούς για αγάπη και ταράζεσαι, φοβάσαι να αισθάνεσαι
Αποφεύγεις το εγώ σου να μοιράζεσαι όταν χάνεσαι
Και δεν σε βρίσκω, για θάνατο ψάχνεσαι
Ξυπνάς και δεν θυμάσαι
Πεθαίνεις και γεννιέσαι κάθε φορά που κοιμάσαι
Όσα φοβάσαι όταν σκοτώνεις, δεν λυπάσαι
Μα τα πάντα είναι εμπειρίες
Που αξίζει να βρεθείς σε άγνωστους δρόμους, σε σκοτεινές συνοικίες
Επωφελείσου απ' τις συγκυρίες
Τα καλά που θα σου τύχουν και ατυχίες, καθημερινές ιστορίες
Εικόνες οικίες έκαψαν την ψυχή μου
Και μιλάω για αυτό που βγήκα από αμπελοφιλοσοφίες
Από νύχτες που τους έβαλα φωτιά γιατί τις αισθανόμουν κρύες
Πήγα πίσω
Να πάρω φόρα για να ανηφορίσω
Αν θελήσω να αναποδογυρίσω τον κόσμο
Ορίζω την ύπαρξη μου χρώμα μες στο γκρίζο
Ένα για κάθε σκέψη, κάθε βήμα που βαδίζω
Ένα για κάθε σκέψη, κάθε βήμα που βαδίζω
Ορίζω την ψυχή μου χρώμα μες στο γκρίζο

Μείναμε εδώ να νιώθουμε ένοχα
Για αυτά που χτίζαμε καιρό
Πέφτω και γυρνώ απ' τον ουρανό στον βυθό να μην υπάρχω, να μην υπάρχω
Προτού μας πάρει το ξημέρωμα
Να γίνω χώμα, να χαθώ
Άνεμος να γίνω πριν το φως δείξει τα δάκρυα στο πρόσωπο μου επάνω
Κι εκεί πεθάνω

ΜάριοςΑνθόπουλος-θσ