Δρόμοι Παλιοί | Ρίτα Αντωνοπούλου

Δρόμοι παλιοί που αγάπησα
και μίσησα ατέλειωτα
Κάτω απ' τους ίσκιους του σπιτιών να περπατώ
νύχτες των γυρισμών αναπότρεπες
κι η πόλη νεκρή

Την ασήμαντη παρουσια μου
βρίσκω σε κάθε γωνιά
κάμε να σ' ανταμώσω κάποτε
φάσμα χαμένο του πόθου μου κι εγώ

Ξεχασμένος κι ατίθασος να περπατώ
κρατώντας μια σπίθα τρεμόσβηστη
στις υγρές μου παλάμες

Και προχωρούσα μέσα στη νύχτα
χωρίς να γνωριζω κανένα
ι ούτε κανένας, κι ούτε κανένας
με γνώριζε, με γνώριζε