Παύλος Κοντογιαννίδης - Μαζί σου και στο πουθενά - Official Music Video - 2η Εκτέλεση

"Μαζί σου και στο πουθενά" - Σε 2η εκτέλεση
Στίχοι: Παύλος Κοντογιαννίδης
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας

Παίζουν τα "Μουσικά Καλάσνικοφ"
Eπικεφαλής μπάντας: Alex Vretos

Ερμηνεία: Παύλου Κοντογιαννίδη

Σκηνοθεσία/μοντάζ: Γιώργος Γεωργόπουλος - Μαρλέν Δεσποτίδη

Artist Official Pages

[annetapapathanasiou]

Η Τέχνη, αφενός, απελευθερώνει από τον ίδιο το δημιουργό το δυναμικό του με τη μορφή εμπειριών, καταστάσεων, εντυπώσεων, συναισθημάτων, ιδεών αλλά και συλλήψεων και επιλογών υπεύθυνων για ανακατατάξεις και αλλαγή πλεύσης. Αφετέρου, η εκπομπή της ανοίγει ορίζοντες και στον δέκτη (αποδέκτη), ώστε να επεξεργαστεί δικά του δεδομένα και οπτικές∙ ως εκ τούτου, η ταύτιση με το δημιουργό είναι αναπόφευκτη (αυτονόητη).
Η Τέχνη, βέβαια, ταξιδεύει και στο χρόνο και βρίσκει εφαρμογή στις ποικίλες στιγμές του. Από αυτήν την άποψη, είναι αναμφισβήτητη η διαχρονικότητα και επικαιρότητά της.
Οι ως άνω διαπιστώσεις ανιχνεύονται στο ποίημα «Μαζί σου και στο πουθενά», όπου ο ποιητής, άτομο ευαίσθητο, ανήσυχο, όχι επαναπαυμένο, καθόλου επιεικές με τον εαυτό του, ασκεί ( επιχειρεί ) αυστηρή αυτοκριτική κατά την ιχνηλάτηση των μύχιων σκέψεών του. Στη δυνατή απόφαση που έλαβε «είπα να μείνω μόνος μου», να διερευνήσει και να αντιμετωπίσει τον εσωτερικό του κόσμο, να σκάψει και να ανασύρει ίσως το alter ego του ως ενώπιος ενωπίω, να δει τις αντοχές του και τις ενοχές που προκύπτουν από τυχόν σφάλματα, σημαίνουσα θέση κατέχει η ισχυρή προσωπική θέληση.
Από αυτήν την κατάδυση, την ενδοσκόπηση, αλυσιδωτά ξεπηδούν (ξεπροβάλλουν), πιθανόν από το παρελθόν, ενασχολήσεις, επιθυμίες ή σχέδια που δεν ευοδώθηκαν ή δεν στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων∙ ή ακόμα, μ ε το μηχανισμό της μνήμης, αναδύονται στιγμές που αναλώθηκαν « μες στες πολλές κινήσεις και συνάφειες του κόσμου » άσκοπα, ανούσια και αποπροσανατολιστικά ( παραπλανητικά ). Η οδοιπορία για την αποδέσμευση από όσα αποτέλεσαν τρόπο ζωής διαγράφεται δύσκολη έως οδυνηρή: «βαδίζω δρόμους άγνωστους κι όχι περπατημένους». Το τοπίο παρουσιάζεται θολό, τα ερωτηματικά αναπάντητα και καυτά και όσοι θα μπορούσαν να δώσουν διέξοδο δεν είναι παρά σκιές, ανύπαρκτοι, ενώ κάποιοι άλλοι που εμπλέκονται στο εσωτερικό του βάρος δεν είναι άμοιροι ευθυνών: «σε έναν κόσμο από σκιές μ’όλους τους κολασμένους».
Και, εντελώς απρόσμενα και θριαμβευτικά εμφανίζεται η λύτρωση, η βοηθός: «Ήρθες εσύ…»∙ ένας υμνητικός Αόριστος μέσω του οποίου διακρίνεται το έντονα αντιθετικό φορτίο σε σχέση με την προηγούμενη κατάσταση, ενώ με την απεύθυνση, με το <<εσύ>>, προσδιορίζεται ένας λανθάνων διάλογος ή ένας εσωτερικός μονόλογος και προσφέρεται αμεσότητα. Σε κάθε περίπτωση, το «εσύ» καθίσταται πλέον κυρίαρχο, με πρωταγωνιστικό ρόλο και καθοριστικό για τη συνέχεια∙ δρα ως συναγερμός και ελατήριο αφύπνισης είτε είναι οικείο πρόσωπο είτε ιδεολογία είτε έμπνευση είτε υψηλή φιλοσοφία είτε σκοπός, όραμα, πρόγραμμα, προορισμός.
Ο ίδιος ο ποιητής γνωρίζει πολύ καλά τα στοιχεία του «εσύ» που τον συνεπήραν, που τον «μάγεψαν», που τροφοδότησαν και πυροδότησαν τη νέα στάση, γιατί αυτή ήταν που αναζητούσε από καιρό∙ ίσως η καθαρότητα, η ευθύτητα, η γνησιότητα, η αυθεντικότητα και όχι το επίπλαστο, η θετική ενέργεια, η διαφάνεια και στην αλήθεια και στο ψέμα και όχι η συγκάλυψη, το ελεύθερο πνεύμα.
Το «μηδέν», «οι σιωπές», τα «σφάλματα» υποχωρούν, κατεδαφίζονται και πλέον ο ποιητής «πετάει», αναβαπτίζεται, αφού υφίσταται θετική ηθική αλλοίωση, ενώ η άρτι ανακάλυψη του υγιούς εαυτού του αναδεικνύει και εδραιώνει το προϋπάρχον αλλά, μέχρι πρό τινος, άδηλο ασυνείδητο που έχει την αναφορά του στην αθωότητα και πηγαιότητα των παιδικών χρόνων. Το «εσύ», δηλαδή το μετασχηματισμένο εγώ, τώρα συμπίπτουν και συμφιλιώνονται∙ αυτό το «εσύ» ήδη συμβάλλει στη ριζική μεταμόρφωση και αναμόρφωση καθώς και στο άνοιγμα σ’ένα νέο κόσμο αναθεωρημένο: «μιλάω γλώσσες άγνωστες».
Το «εσύ» συνάντησε το εγώ. Και αυτό βρήκε στα αποθέματά του το ύψιστο νόημα της ζωής και την πληρότητα και είναι διατεθειμένο απρόσκοπτα να οδηγηθεί και στο πουθενά, σε κορυφές∙ στην υπέρβαση, σε θυσίες ίσως;
Η γλώσσα ζωντανή και παραστατική χάρη στον προσωποποιημένο και μεταφορικό λόγο π.χ. πύρινες σιωπές, περνάνε τα χτες, παρέα με τα σφάλματα, ενώ δε λείπουν οι σημασιολογικές συσχετίσεις π.χ. στροφές του μυαλού-στροφές πορείας (;).
Η μουσική που διατρέχει το κείμενο παρακολουθεί τη διάθεση και τον εξομολογητικό τόνο του ποιητή, αφήνει δε σε κάποια σημεία πιο μακρά, σε διάρκεια, διαστήματα σαν να επιτρέπει στα νοήματα να ξεδιπλωθούν, να αναπτυχθούν, να ερμηνευτούν, να υποστούν την απαραίτητη επεξεργασία και να ενισχυθούν.
Τελειώνοντας, αξίζει να παρατεθούν απόψεις του Αλμπέρ Καμύ που συνάδουν με τα όσα προσλήφθηκαν από το ποίημα του κ. Παύλου Κοντογιαννίδη:
"Ο μοναδικός αληθινός ρόλος του ανθρώπου είναι η συνεχής προσπάθεια για μια ζωή συνειδητή με ενδιαφέροντα και αξιοπρέπεια∙ είναι να αποκτήσει συνείδηση της ζωής του, της εξέγερσής του και της ελευθερίας του.
Συναρπαστική η στιγμή που οδηγεί σε μια νέα αρχή, στα πλαίσια της οποίας ελέγχει τις πράξεις του από κάθε άποψη, ηθική και αισθητική, κι έτσι απομακρύνεται από την πλήξη και τη συνήθεια∙ που ελέγχει πλέον το χώρο και το χρόνο∙ που έχει κατακτήσει μια ψυχή συνεχώς συνειδητοποιημένη".