filmov
tv
Ο Δραπέτης --Ρίτα Αντωνοπούλου--2022

Показать описание
Η Ρίτα Αντωνοπούλου και ο Μανόλης Ανδρουλιδάκης ανοίγουν το Φεστιβάλ Αισχύλεια 2022, στο Παλαιό Ελαιουργείο στην Ελευσίνα.
Παρουσιάζουν ένα σμίξιμο λόγου και μουσικής, με θέμα τη δύναμη του «ΜΑΖΙ» και τραγούδια που υμνούν την αφύπνιση της ψυχής, τον έρωτα και την αισιοδοξία.
Στίχοι:Ειρήνη Τσαγκαράκη
Μουσική:Αντώνης & Δημήτρης Παπαβομβολάκης
Ερμηνεία:Ρίτα Αντωνοπούλου
Απόλυτη ησυχία μη βγάλεις τσιμουδιά
Το ξέρω οι σιωπές πως σε θερίζουν
Δέσε τις αλυσίδες σου ακόμα πιο σφιχτά
Τ’ αστέρια τους δραπέτες τουφεκίζουν
Αν άκουγες για σένα τι έλεγαν κρυφά
Θα πήγαινες να σβήσεις το φεγγάρι
Αυτή η φωτιά θα σ’ έφτανε ακόμα πιο ψηλά
Μα κόλλησες στο δεύτερο φανάρι
Πώς δέχτηκε η ψυχή σου τον φόβο παντρειά
Και φτάνει ένα 'αχ' να σε προδώσει
Στην ιστορία άφησες μι’ ακόμα γρατζουνιά
Κανείς όμως δεν θέλει να ματώσει
Δεν βούτηξες ποτέ σου κεφάλι στα νερά
Μιας κι έμαθες να σέρνεσαι στο χώμα
Κι αν ο Θεός σού χάρισε μια κόκκινη καρδιά
Τα νούμερα της άλλαξαν το χρώμα
Δεν ξεγελιέται η ζωή, ανοίγει τους φακέλους
Έχει τον χρόνο δικαστή, τους τίτλους κάθε τέλους
Δεν ξεγελιέται η ζωή, πληρώνονται τα πάθη
Σ’ άλλη τιμή τα πέταλα και σ’ άλλη το αγκάθι
Παρουσιάζουν ένα σμίξιμο λόγου και μουσικής, με θέμα τη δύναμη του «ΜΑΖΙ» και τραγούδια που υμνούν την αφύπνιση της ψυχής, τον έρωτα και την αισιοδοξία.
Στίχοι:Ειρήνη Τσαγκαράκη
Μουσική:Αντώνης & Δημήτρης Παπαβομβολάκης
Ερμηνεία:Ρίτα Αντωνοπούλου
Απόλυτη ησυχία μη βγάλεις τσιμουδιά
Το ξέρω οι σιωπές πως σε θερίζουν
Δέσε τις αλυσίδες σου ακόμα πιο σφιχτά
Τ’ αστέρια τους δραπέτες τουφεκίζουν
Αν άκουγες για σένα τι έλεγαν κρυφά
Θα πήγαινες να σβήσεις το φεγγάρι
Αυτή η φωτιά θα σ’ έφτανε ακόμα πιο ψηλά
Μα κόλλησες στο δεύτερο φανάρι
Πώς δέχτηκε η ψυχή σου τον φόβο παντρειά
Και φτάνει ένα 'αχ' να σε προδώσει
Στην ιστορία άφησες μι’ ακόμα γρατζουνιά
Κανείς όμως δεν θέλει να ματώσει
Δεν βούτηξες ποτέ σου κεφάλι στα νερά
Μιας κι έμαθες να σέρνεσαι στο χώμα
Κι αν ο Θεός σού χάρισε μια κόκκινη καρδιά
Τα νούμερα της άλλαξαν το χρώμα
Δεν ξεγελιέται η ζωή, ανοίγει τους φακέλους
Έχει τον χρόνο δικαστή, τους τίτλους κάθε τέλους
Δεν ξεγελιέται η ζωή, πληρώνονται τα πάθη
Σ’ άλλη τιμή τα πέταλα και σ’ άλλη το αγκάθι