Σπύρος Γραμμένος - Οι φίλοι | Θέατρο Λυκαβηττού 2024

«Τίποτα δεν πάει χαμένο: 50 χρόνια τραγούδια για έναν καλύτερο κόσμο» μία μεγάλη συναυλία στο Λυκαβηττό.

Στη σκηνή του αγαπημένου θεάτρου θα ανέβουν εκπρόσωποι τριών γενιών ερμηνευτών, όπως είναι οι Σπύρος Γραμμένος, Φοίβος Δεληβοριάς, Μανώλης Μητσιάς, Γιώργος Νταλάρας, Μαρία Παπαγεωργίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μίλτος Πασχαλίδης και Μαρία Φαραντούρη, για να ερμηνεύσουν εμβληματικά τραγούδια που συνδέθηκαν με τη Μεταπολίτευση. Πρόκειται για όλα εκείνα τα κοινωνικοπολιτικά τραγούδια που γράφτηκαν για να εκφράσουν την ελπίδα για μια καλύτερη ζωή και τη λαχτάρα για δημοκρατία και ελευθερία αλλά και για άλλα που, αν και δε γράφτηκαν γι’ αυτόν τον σκοπό, λειτούργησαν συσπειρωτικά εκφράζοντας ένα από τα βασικά γνωρίσματα των πολιτικών τραγουδιών: τη συλλογικότητα.

Μαλαματένια λόγια, Φίλοι κι αδέρφια, Αυτούς τους έχω βαρεθεί, Ποιος τη ζωή μου, Τούτο το βράδυ, Πρώτη Μαΐου, Μάνα μου Ελλάς, Ανακωχή είναι μερικά μόνο από τα τραγούδια που σημάδεψαν την εποχή της Μεταπολίτευσης, τη γενιά της κι εκείνες που ακολούθησαν, συμβάλλοντας καθοριστικά στη διαμόρφωση της πολιτιστικής ταυτότητας του τόπου. Μάλιστα, στη συναυλία του Λυκαβηττού, πολλά από αυτά τα τραγούδια, που σήμερα μετρούν δεκαετίες ζωής, θα ακουστούν από εκείνους που τα ερμήνευσαν πρώτοι.

Παράλληλα, ενώνοντας το χθες με το σήμερα, στις 15 Οκτωβρίου ο λόγος σπουδαίων ποιητών και στιχουργών, από τον Ρίτσο, τον Βάρναλη και τον Ελύτη, μέχρι Καμπανέλλη, τον Γκάτσο και τον Ελευθερίου, αλλά και τραγούδια κορυφαίων συνθετών, όπως ο Θεοδωράκης, ο Χατζιδάκις, ο Ξαρχάκος, ο Μικρούτσικος, ο Λοΐζος, ο Σαββόπουλος και ο Μούτσης, θα συναντήσουν τους στίχους και τις σκέψεις νεότερων δημιουργών όπως ο Μίλτος Πασχαλίδης, ο Φοίβος Δεληβοριάς, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Σπύρος Γραμμένος, κ.ά., σε μια μεγάλη συναυλία που θα αντηχήσει το όραμα της Μεταπολίτευσης για ελευθερία, ένα όραμα που σήμερα παραμένει επίκαιρο.

Στίχοι: Σπύρος Γραμμένος
Μουσική: Σπύρος Γραμμένος

Οι φίλοι μου τα μάζεψαν και φύγαν απ’ τη χώρα,
ποιος ξέρει εκεί τι ώρα να’ ναι τώρα;
Άλλος πήγε στο Άμστερνταμ και άλλος στο Βερολίνο,
κι άλλος με μια βαλίτσα στο Λονδίνο.

Κοροΐδευα της ξενιτιάς τα γραφικά τραγούδια,
που ακούγανε και κλαίγαν τα παππούδια.
Τώρα τρίβω τα μάτια μου κι όλο μετράω μίλια,
κουνόντας ηλεκτρονικά μαντήλια.

Και εμείς οι εναπομείναντες τα λέμε που και που,
μοιράζοντας τις κρίσεις πανικού.
Γκρινιάζουμε στους φίλους μας και ρίχνουμε ευθύνες,
στους διπλανούς και όχι στους κηφήνες.

Οι φίλοι μου τα μάζεψαν γιατί δεν την παλέψαν,
κάποιοι πεινάσαν, κάποιοι διαπρέψαν.
Άλλοι είναι στις φάμπρικες που λέγαν τα τραγούδια,
που ακούγανε και κλαίγαν τα παππούδια.

Και μόνο μιαν ερώτηση ακούν όλη την ώρα,
αν θα γυρίσουν κάποτε ή τώρα.
Παγώνει τότε η φωνή και η στιγμή που ζούμε,
μέχρι να βγει απ’ το στόμα το "Θα δούμε.."

Και εμείς οι εναπομείναντες τα λέμε που και που,
μοιράζοντας τις κρίσεις πανικού.
Γκρινιάζουμε στους φίλους μας και ρίχνουμε ευθύνες,
στους διπλανούς και όχι στους κηφήνες.

Κουράγιο φιλαράκια μου, η μπόρα θα περάσει.
Εμείς βέβαια θα’ χουμε γεράσει.
Θα βλέπω τα εγγόνια σας και θα σας κάνω like,
κι αγάπη θα σας στέλνω απ’ το skype..