Να Ζεις, της Τάνιας Νομικού

Ποίημα: Τάνια Νομικού
Αφήγηση (με άδεια της ποιήτριας και μητέρας μου): Νάγια Νομικού
Να ζείς.
Για να χορταίνεις
το φως του λαμπερού ήλιου.
Τ’ ασπρογάλαζα σύννεφα.
Τη νυχτιά με τα ολόχρυσα άστρα της.
Να ζείς.
Για να χαζεύεις,
το ευλύγιστο πέταγμα των χελιδονιών
και των σπουργιτιών.
Να ζείς.
Για να βλέπεις το αργό και ρυθμικό
πέταγμα του πελαργού.
Για να βλέπεις την τελευταία ακακία,
στο έμπα του χωριού,
με τα ευωδιαστά, σαν τσαμπιά άνθη της.
(Αλήθεια γιατί τις κόβουνε,
τις όμορφες ακακίες;)
Να ζεις.
Για να βλέπεις τις λεύκες
να σκιάζουν τον κεντρικό,
ασφαλτοστρωμένο δρόμο.
Και ν’ ακούς το φύλλωμα τους,
να παίζει απαλή μουσική,
με το πρώτο σιγανό αεράκι
και γρήγορη και θυμωμένη,
όταν λυσσομανά ο αγέρας.
(και τις λεύκες τις κόβουν,
γιατί άραγε;)
Να ζείς.
Για να βλέπεις την αλεπού,
με τα αλεπουδάκια της,
να σ’ επισκέπτονται στο απομονωμένο,
στο βουνό καλύβι σου
κι’ εσύ να την περιμένεις με λαχτάρα,
για να ταΐσεις εκείνη και τα μικρά της.
Να ζείς.
Για να βάζεις νερό και φαΐ,
στα άδεια κουτιά της κονσέρβας,
για τα αδέσποτα γατάκια και σκυλάκια.
Να ζεις.
Κι’ αν δεν μπορείς να τα δείς όλα αυτά,
ν’ ακούς μια ζεστή φωνή να στα διηγείται,
με τρυφερότητα και ζωντάνια
κι’ εσύ να φαντάζεσαι ότι τα βλέπεις.
Ή μπορεί και να τα βλέπεις!
Να ζεις.
Κι’ αν δεν μπορείς να περπατήσεις,
δυο αγαπημένα χέρια,
να σε φέρνουν στην ακροθαλασσιά,
για να δεις τον ήλιο,
όμοιο με κατακόκκινο μήλο,
να βουλιάζει σιγά-σιγά στη θάλασσα
και να την βάφει κόκκινη.
Να ζεις.
Για να βλέπεις τις αστραπές
και ν’ ακούς τις βροντές,
λίγο πριν ξεσπάσει η μπόρα.
Και να μην ακούσεις ποτέ,
τις βροντές των κανονιών
κι΄ όλων των δολοφονικών βομβών,
που γκρεμίζουν κτίρια, μνημεία
και λιώνουν- ματώνουν ζωές.
Να ζεις.
Για να ρίχνεις ψίχουλα,
στο πρεβάζι του παραθυριού σου,
για να έρχονται να τρώνε,
τα πετεινά του ουρανού.
Να ζεις.
Χωρίς να χρειάζεται ν’ αναρωτιέσαι δακρύζοντας:
Γιατί να υπάρχουν πεινασμένοι και κατατρεγμένοι;
Να ζείς.
Γιατί θέλεις, όλα τα παιδιά της γης
κι’ όλοι οι ανθρώποι, να ζουν ειρηνικά.
Να έχουν ένα πιάτο ζεστό φαΐ,
μια φέτα ψωμί, ένα ποτήρι νερό,
κι’ ένα ανθισμένο χαμόγελο στα χείλη τους.
Να ζείς.
Για ν’ αγαπάς
και ν’ αγαπιέσαι.
Αλλιώς δεν ζείς.
Δεν υπάρχεις καν.
Γιατί δεν είσαι άνθρωπος.
Να ζείς.
Για ν’ αγαπάς
και ν’ αγαπιέσαι.
Για να είσαι άνθρωπος.