«Δυσκολεύτηκα να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές και αποσύρθηκα για έναν χρόνο»

ΚΑΝΤΕ SUBSCRIBE ΣΤΟ @LiFOTV
#theater #lifovideos

Η ηθοποιός Παρασκευή Δουρουκλάκη μιλά για την εμπειρία της με τον Πέτερ Στάιν, τις προσωπικές της μάχες με το άγχος και την κατάθλιψη, καθώς και για το θέατρο ως διέξοδο από αυτές.

«Σπούδασα Νομική στην Αθήνα, αλλά στα 23 μου πήρα την απόφαση να γίνω ηθοποιός. Από μικρή ένιωθα πως μέσα μου υπήρχε κάτι που με τραβούσε προς αυτή την κατεύθυνση. Δεν προσπάθησα να γίνω ηθοποιός για να με δουν. Αυτό το είχα από μικρή. Πήγα στο θέατρο γιατί ήθελα να γνωρίσω ανθρώπους και τον εαυτό μου. Ήταν ένα ένστικτο, μια εσωτερική φωνή που μου έλεγε ότι μέσα από αυτό θα καταλάβω περισσότερα πράγματα για τη ζωή που δεν είχα ζήσει.

Από πολύ μικρή παλεύω με την κατάθλιψη και το άγχος. Είναι δύο λέξεις που τις χρησιμοποιούμε πολύ πρόχειρα, αλλά στην πραγματικότητα είναι κάτι βαθύτερο. Θυμάμαι τον εαυτό μου να περνά κρίση ταυτότητας. Το θέατρο το ένιωθα σαν μια διέξοδο, έναν τρόπο να επικοινωνήσω ωμά, να συνδεθώ αληθινά με τον κόσμο.

Στην αρχή ντρεπόμουν για τη σχολή που πήγα. Ήταν μια σχολή που δεν είχε εξετάσεις εισαγωγής και το έκρυβα από φίλους και γνωστούς. Ένιωθα πως αν δεν πετύχω, θα είμαι απλώς άλλη μια ψωνάρα. Όμως, μέσα από τη σχολή άρχισα να επικοινωνώ καλύτερα. Με βοήθησε πολύ στην εξέλιξή μου, ώστε να καταλάβω τι συμβαίνει πραγματικά στον χώρο της υποκριτικής.

Δεν είχα καμία πεποίθηση ότι θα τα καταφέρω. Πίστευα πως θα είμαι άνεργη και πως απλώς θα το κυνηγάω. Μου αρέσει να κυνηγάω. Και αυτό ακριβώς έκανα. Ενάμιση χρόνο μετά, με κάλεσαν σε ακρόαση για τον «Μισάνθρωπο» του Μολιέρου, σε σκηνοθεσία Πέτερ Στάιν. Ήταν μια εμπειρία που ακόμα και τώρα δυσκολεύομαι να περιγράψω. Τη θεωρώ τραυματική. Όταν τελείωσε, ακολούθησε ένας χρόνος αποχής από το θέατρο. Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ να διαχειριστώ τις αρνητικές κριτικές που δέχτηκα. Μου πήρε καιρό να το επεξεργαστώ, να το αποδεχτώ. Σκέφτηκα, «αν όντως ήμουν τόσο κακή και δεν το “είχε” ο Πέτερ Στάιν, εντάξει, μπράβο σας, είστε μάγκες, θα γράψετε ιστορία στο θέατρο».

Παρά τις δυσκολίες, συνέχισα. Έπαιξα σε έργα του Μολιέρου και του Σαίξπηρ, υποδύθηκα την Ιουλιέτα. Τέτοιοι ρόλοι χρειάζονται ειδικό χειρισμό, και δεν θεωρώ ότι ήμουν απόλυτα έτοιμη όταν τους ανέλαβα. Αλλά με ενθουσιάζει το γεγονός ότι καταπιάστηκα με αυτά από τόσο νωρίς. Δεν το φανταζόμουν ποτέ. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Όμως, το θέατρο ήταν και παραμένει για μένα ένας χώρος αναζήτησης, έκφρασης και βαθιάς επικοινωνίας. Και συνεχίζω να το κυνηγάω, γιατί αυτό με κρατάει ζωντανή».