Η συνεπιμέλεια των παιδιών, ένας όρος που πρέπει να καθιερωθεί

Θα ήταν ακόμη καλύτερο, εάν τη συζήτηση αυτή είχαμε κατορθώσει να την πάμε στην κοινωνία και να πάρουμε και από εκεί την αντίδραση και τη γνώμη των ανθρώπων που αυτοί θα κληθούν και να εφαρμόσουν τον νόμο και να λειτουργήσουν, να ζήσουν μέσα στο καινούργιο νομικό πλαίσιο.
Στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι συμπεριφέρονται με ώριμο τρόπο, τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά τα παιδιά.
Δεν πιστεύω ότι η κουλτούρα του Χόλυγουντ είναι πιο σημαντική από την κουλτούρα που έχουμε οι Ελληνίδες και οι Έλληνες στα ζητήματα αυτά. Διότι ξέρω πόσο πολύ τούτη εδώ η κοινωνία αγαπά τα παιδιά της και τα προσέχει, τα έχει φιλντισένια.
Και δεν νομίζω ότι πρέπει να αφήσετε, κύριε Υπουργέ, το Χόλυγουντ να επιμορφώνει περισσότερο τις γενιές που καλούνται τώρα να φέρουν νέες ζωές δίπλα μας από εσάς. Άρα, χρειάζεται να ρίξουμε οπωσδήποτε μεγάλο βάρος στην επιμόρφωση των δικαστών και αυτοί, βεβαίως, χρειάζονται και τον κατάλληλο χρόνο για να το πετύχουν.
Θα πάρω την πρόταση που κατάθεσε ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο κ. Κουτσούμπας, λέγοντας σε κάτι που νομίζω ότι όλοι συμφωνούμε, ότι πρέπει να δοθεί μεγάλο βάρος σε αυτό που λέμε συμβουλευτική. Και χρειάζεται έτσι κι αλλιώς σε πάρα πολλές στιγμές της ζωής. Επομένως, το να αποκτήσουμε περισσότερους ικανούς επαγγελματίες σε αυτή τη δουλειά είναι εξαιρετικά σημαντικό.
Αν, λοιπόν, παρατηρήσουμε, θα ότι τα περισσότερα διαζύγια είναι συναινετικά. Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι έχουμε ξεκινήσει και προσπαθήσει να βρούμε μία καλύτερη λύση, σε μία πολύ κακή κατάσταση. Διότι κανείς δεν χωρίζει, εάν δεν υπάρχει εύλογος λόγος, δυνατός κλονισμός. Αυτό λένε και οι στατιστικές.
Το γεγονός, όμως, ότι το συναινετικό διαζύγιο έχει επικρατήσει, το γεγονός ότι και η πλειοψηφία που είχε η Βουλή στην προηγούμενη περίοδο και τώρα, ακόμη περισσότερο με την ηλεκτρονική δυνατότητα μπορούμε να πάμε γρήγορα. Αυτό σημαίνει ότι σε αυτήν την περίοδο, που είναι πολύ δύσκολη, δεν δημιουργούμε περαιτέρω τριβές. Άρα, όλο το βάρος μπορεί να πέσει -όντως- στα παιδιά και στον τρόπο με τον οποίο θα συνεχιστεί η κοινή ζωή, σε ό,τι αφορά στην μόρφωση και στην επιμέλεια των παιδιών.
Άρα, αυτό που λέει ο νόμος κατά ευτυχή εφαρμογή και του Συντάγματος, δηλαδή την από κοινού επιμέλεια των παιδιών, είναι το σημαντικό. Και δεν υπάρχει κανείς λόγος ν’ αλλάξει αυτό, κύριε Υπουργέ, όταν ερχόμαστε να δούμε την περίπτωσή -ας το πούμε- της δυσκολίας ή του ατυχήματος στην κοινή ζωή. Άρα, το από κοινού είναι αυτό που πρέπει να μας εμπνέει και το ισότιμα είναι αυτό που πρέπει να οδηγεί τα βήματα των γονέων, είτε ζουν μαζί είτε δεν ζουν.
Το να μην ζουν δύο γονείς, που δεν θέλουν να ζουν, μαζί είναι πράξη ελευθερίας. Και αυτή είναι η θετική πλευρά, η πράξη ελευθερίας, που πρέπει να εμπνέει τις πράξεις τους και προφανώς, τη συνεπιμέλεια των παιδιών, ένας όρος που πρέπει να καθιερωθεί.
Και σας ευχαριστώ, κύριε Τσιάρα, που το φέρνετε στη Βουλή και που επιτέλους θα κάνουμε κάτι καινούργιο σ’ έναν τομέα δύσκολο, αλλά καίριο, στο να ανταποκριθούμε δηλαδή στο πώς βλέπουν οι νεότεροι άνθρωποι αυτήν την υπόθεση, του έχουμε μαζί ένα παιδί, δύο παιδιά ή περισσότερα.
Παρατηρώ, επίσης, ότι οι περισσότεροι γάμοι λύονται σε ηλικίες πάνω από τα σαράντα χρόνια, κυρίως, βεβαίως για τους άνδρες και λιγότερο για τις γυναίκες -αναμενόμενο- και ότι οι περισσότεροι γάμοι που λύονται έχουν πίσω τους μια κοινή ζωή δέκα ετών. Άρα και αυτά είναι στοιχεία που πρέπει να μας κάνουν να ελπίζουμε ότι αυτό με το οποίο ασχοληθήκαμε εν εκτάσει -και καλά κάναμε- είναι οι λίγες -πρέπει να ελπίζουμε- περιπτώσεις που υπάρχει δυσκολία.
Επειδή, όμως, αυτές οι περιπτώσεις που υπάρχει δυσκολία, κύριε Υπουργέ, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είναι περιπτώσεις τραγικές και επικίνδυνες συνάμα, θα πρότεινα να βρείτε έναν τρόπο -κι έχετε βάλει τη λέξη «οριστική», η οποία, ναι μεν είναι σωστή- να ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο τα ασφαλιστικά μέτρα και τη δυνατότητα των δικαστηρίων και κυρίως, των εισαγγελέων, να ενεργούν γρήγορα και να έχουν ευθύνη γι’ αυτό. Διότι δεν θα πάψουν να υπάρχουν οι περιπτώσεις κατά τις οποίες οι πράξεις βίας που έχουν εκδηλωθεί και έχουν οδηγήσει στο διαζύγιο δικαίως -και έτσι πρέπει να είναι- μπορούν να οδηγήσουν σε ακόμη μεγαλύτερη βία και σε ακόμη χειρότερες καταστάσεις. Άρα, πρέπει να το ενισχύσετε αυτό με την πρώτη ευκαιρία, ώστε ο εισαγγελέας, ο δικαστής, η αστυνομία βεβαίως να έχουν ευθύνη σ’ αυτό το ζήτημα. Εκεί θα έχουμε κάνει ένα βήμα. Και εδώ θα είμαστε, μετά από αρκετά χρόνια, όταν πλέον θα έχει γίνει κτήμα η νέα κατάσταση, η συνεπιμέλεια, να δούμε τι άλλο θα χρειαστεί ν’ αλλάξουμε. Κάποιοι θα είναι εδώ ακόμη και κάποιοι θα το κάνουν στη θέση ημών.

[TinaTina-hjuw]

Στη θεωρία ολα είναι πολυ ευκολα. Η συνεπιμελεια μονο καυγαδες και φασαρίες φερνει. Δεν τα βρήκαμε στο γαμο θα τα βρουμε μετα γιαυτο χωριζεις. Οταν εχεις να κανεις με εγωιστες και ανταγωνισμό. Οσο καλη προθεση να εχεις καπου χαλάει το πραγμα. Ενας πρέπει να εχει την επιμέλεια. Και να ενημερώνει για τα παντα τον αλλο γονιο. Υπα ρχουν γονείς που δεν μπορουν να παρουν αποφάσεις ειναι αναβλητικοι και διμιουργουν πρόβλημα.