Φώτης Ρωμαίος , 25/7/2021: Προσωπική Ευθύνη… Συλλογική Ευλογία. Ανάγνωσμα: Εφεσίους 4/1-4

Ζούμε σε καιρούς δύσκολους και απρόβλεπτους καθώς οι εντάσεις είναι συνεχιζόμενες…το καλοκαίρι που είμασταν συνηθισμένοι να χαλαρώνουμε και να χαιρόμαστε τις διακοπές μας  παρακολουθούμε την εξέλιξη την πανδημίας που όλο μας εκπλήσσει μαζί και οι αντιδράσεις των ανθρώπων…

Προσπαθούμε να λειτουργήσουμε τις επιχειρήσεις και χρειάζονται μέτρα, να κάνουμε διακοπές και άλλα μέτρα να ανοίξουμε τις εκκλησίες περισσότερα μέτρα…

Υπάρχουν πολλές πλευρές που μπορούμε να δούμε αυτή την κατάσταση αλλά πιστεύω ότι ο Θεός μας δίνει μια ευκαιρία ακόμα για να αναπτύξουμε την προσωπική μας  ευθύνη… όχι απλά την επιλογή ή την επιθυμία αλλά την ευθύνη και φρονώ ότι εδώ είναι που δίνουμε και θα δώσουμε εξετάσεις όλοι ως Εκκλησία του Χριστού…

Αισθάνομαι ότι ζούμε μια εποχή που περιγράφεται γλαφυρά στο τελευταίο κεφάλαιο των Κριτών της ΠΔ που λέει πως ότι  ήθελε ο καθένας και φαινόταν καλό στους οφθαλμούς του… αυτό έκανε…

 Η μεγάλη μου αγωνία…δεν είναι η νόσηση απ’ την πανδημία ή άλλες αρρώστιες, αυτές ήρθαν και θάρθουν ξανά… εμένα μ’ ανησυχεί ένα πνεύμα απομόνωσης και ανεξαρτησίας που διαχέεται ανάμεσα στους πιστούς του Χριστού και τους αποστασιοποιεί απ’ την κοινωνία της Εκκλησίας ή στην καλύτερη κατάσταση τους κάνει απλά θεατές.  Αυτό θεωρώ ότι είναι μια πνευματική πανδημία που πρέπει να καταλάβουμε έγκαιρα και να διαχειριστούμε πετυχημένα.

Αγκαλιάζουμε τα σπουδαία και σημαντικά δόγματα της πίστης και δεν προχωράμε στην εφαρμογή τους στην πράξη της καθημερινής μας  ζωής…

Είμαστε θαμπωμένοι απ’ την μεταμόρφωση του Χριστού μπροστά μας, σαν τους μαθητές Του  και ξεχνάμε ότι πρέπει να ζήσουμε αυτή την αλήθεια στην πραγματικότητα της κοιλάδας…

Επαναπαυόμαστε στην αποδοχή της θεωρίας αλλά δεν την κάνουμε πράξη στη ζωή μας και στις σχέσεις μας και εδώ είναι που έρχεται το μεγάλη κεφάλαιο της προσωπικής ευθύνης…

Ας δούμε λοιπόν σήμερα μερικές αρχές που μπορούν να αυξήσουν της αίσθηση της προσωπικής μας ευθύνης καθώς διαβάζουμε τις υποχρεώσεις που έχουμε ως πιστοί του Χριστού.

Μας έδωσε το θαύμα της χάρης Του μας έσωσε και μας κάθησε μαζί Του στα επουράνια,  μας έκανε μέλη της Νέας Ζωής και το «λοιπόν» το ξεχνάμε…

Οι αρχές που δρομολογούν την πρακτική της ζωής μας εδράζονται πάνω στην αλήθεια του δόγματος… αλλά το δόγμα είναι ένα κούφιο δράμα όταν δεν γίνεται ζωή και πράξη… είναι ένας καλός ήχος που δεν φτιάχνει απαραίτητα μια χορωδία…είναι μια μοναχική άποψη που δεν κτίζει ένα σώμα όπως αυτό της Νέας Ζωής…

Ας δούμε πως μπορούμε να εξασκήσουμε την προσωπική μας ευθύνη με τρόπο που σίγουρα θα γίνει μια συλλογική ευλογία!

 Φώτης Ρ.