filmov
tv
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ & ΕΡΜΙΝΑ - ΣΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ ΤΑ ΜΠΟΥΖΟΥΚΙΑ - Live - CD QUALITY

Показать описание
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
1. Ελένη Τσαλιγοπούλου & Μιχάλης Δημητριάδης
2. Δημήτρης Μητροπάνος & Θέμης Αδαμαντίδης & Ειρήνη Χαρίδου
Κάποιοι φίλοι μας, τις νύχτες, που τους λέν' αλήτες
και μας βλέπουν και μας γνέφουν απ' τους ουρανούς,
έρχονται μέσ' στα σκοτάδια σαν τους λωποδύτες,
παίζουν και πονούν και μας τραγουδούν
τα κιτάπια τους, που δεν τα πιάνει ο νους.
Στων αγγέλων, πάμε, πάμε, τα μπουζούκια,
που είναι σαν τις μέρες τις βυζαντινές,
πέταξε τα μαύρα, τα γνωστά σου λούσα
και βάλε στην ψυχή σου ανθρώπινες φωνές.
Κάποιοι άγνωστοι, τις νύχτες, χρόνια ισοβίτες,
ψέλνουνε κάτι τραγούδια αγιασμένα πια,
στου παράδεισου την πύλη, σαν τους αλφαμίτες,
τα τραγούδια τους και το χάδι τους,
τα τραγούδια τους μας λεν' και κλαίν' σιγά.
Στων αγγέλων, πάμε, πάμε, τα μπουζούκια,
που είναι σαν τις μέρες τις βυζαντινές,
πέταξε τα μαύρα, τα γνωστά σου λούσα
και βάλε στην ψυχή σου ανθρώπινες φωνές.
Κάποιοι φίλοι μας, τις νύχτες, που τους λέν' αλήτες
και μας βλέπουν και μας γνέφουν απ' τους ουρανούς,
έρχονται μέσ' στα σκοτάδια σαν τους λωποδύτες,
παίζουν και πονούν και μας τραγουδούν
τα μεράκια τους, που δεν τα πιάνει ο νους.
Μουσική: Χρήστος Νικολόπουλος
1. Ελένη Τσαλιγοπούλου & Μιχάλης Δημητριάδης
2. Δημήτρης Μητροπάνος & Θέμης Αδαμαντίδης & Ειρήνη Χαρίδου
Κάποιοι φίλοι μας, τις νύχτες, που τους λέν' αλήτες
και μας βλέπουν και μας γνέφουν απ' τους ουρανούς,
έρχονται μέσ' στα σκοτάδια σαν τους λωποδύτες,
παίζουν και πονούν και μας τραγουδούν
τα κιτάπια τους, που δεν τα πιάνει ο νους.
Στων αγγέλων, πάμε, πάμε, τα μπουζούκια,
που είναι σαν τις μέρες τις βυζαντινές,
πέταξε τα μαύρα, τα γνωστά σου λούσα
και βάλε στην ψυχή σου ανθρώπινες φωνές.
Κάποιοι άγνωστοι, τις νύχτες, χρόνια ισοβίτες,
ψέλνουνε κάτι τραγούδια αγιασμένα πια,
στου παράδεισου την πύλη, σαν τους αλφαμίτες,
τα τραγούδια τους και το χάδι τους,
τα τραγούδια τους μας λεν' και κλαίν' σιγά.
Στων αγγέλων, πάμε, πάμε, τα μπουζούκια,
που είναι σαν τις μέρες τις βυζαντινές,
πέταξε τα μαύρα, τα γνωστά σου λούσα
και βάλε στην ψυχή σου ανθρώπινες φωνές.
Κάποιοι φίλοι μας, τις νύχτες, που τους λέν' αλήτες
και μας βλέπουν και μας γνέφουν απ' τους ουρανούς,
έρχονται μέσ' στα σκοτάδια σαν τους λωποδύτες,
παίζουν και πονούν και μας τραγουδούν
τα μεράκια τους, που δεν τα πιάνει ο νους.