Domenica - Στο μεγάλο ακρογιάλι

Artwork & Design - Χάρης Αποστολόπουλος

Ποίηση - Ναπολέων Λαπαθιώτης

Στο μεγάλο τ' ακρογιάλι που η ψυχή μου πάει ν' αράξει
καμιά θλίψη καμιά τύψη δε θα 'ρθει να με ταράξει
και το μαύρο το σκοτάδι που θα 'ρθει να με τυλίξει
θα γιατρέψει μια για πάντα την αγιάτρευτή μου πλήξη

Θα γιατρέψει μια για πάντα και τον πόνο και τον πόθο
και τ' αλάλητα θλιμμένο το παράπονο που νιώθω
μια για πάντα θα γιατρέψει και την τύψη και την πλήξη
το μεγάλο το σκοτάδι που θα ρθει να με τυλίξει

Σαν ανώφελο λουλούδι μες στα χώματα πεσμένο
μέρα νύχτα το γυρεύω μέρα νύχτα το προσμένω
σα λουλούδι λαβωμένο πικρό ρόδο του θανάτου
που παλεύει και γυρεύει να σωθούν τα βάσανα του

Θα 'ρθει πάλι κάποιο βράδι μέρα νύχτα το προσμένω
να με πάρει στα φτερά του σαν πουλάκι φοβισμένο
θα 'ρθει πάλι να με πάρει με το μαύρο του το χέρι
κι όπως μ' έφερε σε τούτο σ' άλλον κόσμο θα με φέρει

Στο μεγάλο τ' ακρογιάλι που η ψυχή μου πάει ν' αράξει
καμιά θλίψη καμιά τύψη δε θα ρθει να με ταράξει
κι ενω μοιάζει πως απ' όλα τάχα λες θα με χωρίσει
σ' όλα τότε θα με φέρει κι όλα θα μου τα χαρίσει