' ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΟΥ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΥ ' --- Ποίημα: Δημήτρης Βίκτωρ ---- Απαγγελία: Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Εφιάλτες του Πρωινού

Έξω απ’ το δωμάτιο κτυπάει όλη η καρδιά του κόσμου.
Κάλεσμα για πορεία σε ορίζοντες και μακρινά ουράνια τόξα.
Επιθυμείς σφυγμούς, με άπιαστους φωτός ιριδισμούς
κι αυτοί εμπαίζουν, σε καλούν και πάλι ξεμακραίνουν.

Ξυπνάς πρωί.
Πρέπει να έχεις ένα όνειρο, λόγο για να μπορείς να σηκωθείς
που το ξοδεύεις σιγανά, προσεχτικά, πολύ να διαρκέσει.
Θυμάσαι τα παλιά κοιτώντας τις ρυτίδες του καθρέφτη
άπιαστες κι αυτές στο βάθος της ματιάς και της οδύνης.

Ζητάς πρωί.
Με τις κινήσεις σου αργές, ρυθμού και μελαγχολικές
βάζεις μπροστά το γηρασμένο σώμα και το κουρασμένο πνεύμα.
Γνωρίζεις τώρα πια, έχεις την πείρα έχεις το φιλότιμο
ξέρεις καλά από διάρκειες, ξέρεις τα τελευταία τα απόλυτα τα έργα.

Ρωτάς πρωί.
Μένει ακόμη λίγο όνειρο για τα μαβιά του ουράνιου τόξου
αυτό είναι και το μερτικό στην πιο μεγάλη των ανθρώπων απορία.
Ίσως να ήρθ' η ώρα, η κατάλληλη στιγμή να πλησιάσεις
να διακρίνεις πιο καλά τα σπάνια, εξαίσια χρώματα
με μια μοιραία απλοχεριά για να μπορέσεις, επιτέλους, να τα πιάσεις...

Δημήτρης Βίκτωρ
Ιούλιος - 2013