Τό Νεραντζάκι....Δημήτρης Μαυρόπουλος

Τό Νεραντζάκι....Στίχοι Ράνια Θεοδωράτου...Κιθάρα Μουσική Τραγούδι
Δημήτρης Μαυρόπουλος...Video by Jimmy Blackbird....!!!!!!!!

Το σχετικό διήγημα της Ράνιας...

ΤΟ ΝΕΡΑΝΤΖΆΚΙ

(Λόγω γιορτής του πατέρα)
Τι βατερλό ήτανε και αυτό!
Ακόμα και τώρα παρόλο που τρώω τα πάντα και μου αρέσουν τα γλυκά, το νερατζάκι δεν είναι στην προτίμησή μου. Γενικά τα πικρά δεν μου αρέσουνε ας είναι και πικρόγλυκα.
Καλλιθέα 1958. Ήμουνα δεν ήμουνα τεσσάρων χρονών. Η μάνα μου με έντυσε και με έδωσε στον πατέρα να με πάει βόλτα.
Όσο πηγαίναμε ήταν ωραία τα πράγματα . Με κρατούσε από το χεράκι και μου άρεσε πάρα πολύ. Καμάρωνα και χαιρόμουν. "Αυτός ο ψαρομάλλης με το κοριτσάκι" μας έδειχνε η μάνα μου από την πόρτα μας σε μια κυρία, όπως απομακρυνόμασταν.
Δεν με είχε ξανά πάρει ο πατέρας από το χέρι να με πάει βόλτα, τουλάχιστον δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο.
Πήγαμε περπατώντας δύο τετράγωνα παρακάτω από το σπίτι μας στην Αθηνάς, στο καφενείο του Κουτσουρέα, που σύχναζαν όλοι οι άντρες τις γειτονιάς, και ο ίδιος. Ένα καφενείο που το θυμάμαι ασπριδερό όπως το φως του νέον και τους θαμώνες όλους γκρίζους και χωρίς πρόσωπο.
Με ρώτησαν τι θέλω και είπα γλυκό. Κουταλιού, εννοείται. Δεν είχε και κάτι άλλο το καφενείο. Όμως το μόνο γλυκό κουταλιού που ήξερα ήταν το σταφύλι και το βύσσινο που έφτιαχνε η μάνα μου, ίσως και το περγαμόντο. Νερατζάκι δεν είχα ξαναδεί ούτε δοκιμάσει.
Τι ήταν αυτό το πεθαμένο πράσινο? Απογοητεύτηκα τόσο όταν το είδα και πολύ περισσότερο όταν το δοκίμασα. Σκληρό και πικρό. Καθόλου δε μου άρεσε. Μιζέρια βέβαια, και γρουσουζιά μου, που δεν ήταν πρώτη φορά. Από καιρό είχα αρχίσει να μην τρώω το φαγητό μου, να με πιέζουν για να φάω πότε με παρακάλια πότε με απειλές και γενικώς να αντιδρώ. "Δεν τρώει, είναι μίζερο, με παιδεύει" έλεγε η μάνα μου. "Άστο νηστικό 2-3 μέρες και θα δεις πώς θα φάει μετά" της λέγανε οι γειτόνισσες. Αυτό που θυμάμαι είναι πώς το φαγητό δεν πήγαινε κάτω και, όχι τυχαία, συνέπεσε και με το χρόνο που εμφάνισε την αρρώστια ο πατέρας και υπήρχε πρόβλημα μέσα στο σπίτι.
"Το Χριστό σου την Παναγία σου!" Αυτός νευρίασε, και πήγε να με δείρει! Πέσανε πάνω του οι άλλοι θαμώνες και φίλοι του: "Έλα ρε Παύλο, άστο το μωρό!"
Πού να ήξερα ότι αυτό ήταν το αποχαιρετιστήριο του πατέρα μου, γιατί ήξερε ότι δεν είχε πολύ χρόνο ζωής ακόμα! Πού να είχα ιδέα ότι και τα λεφτά για το γλυκό ήταν πολύτιμα και κυρίως ότι ήθελε να μου αφήσει μία ωραία ανάμνηση αλλά τον ακύρωσα κι εγώ, με ακύρωσε κι αυτός!
"Το νερατζάκι του κουταλιού είχε την πίκρα του χωρισμού", του έγραψα πολύ μετά, σε ένα τραγούδι.

Να με κεράσεις ένα γλυκό
Είπες εκείνο το δειλινό
Κρατάς το χέρι δεν με κοιτάς
Νιώθω πως κάτι δε μολογάς

Το νεραντζάκι του κουταλιού
Είχε την πίκρα του χωρισμού
Τι κουταλίτσα άχαρη
Μ' όλης της γης στη ζάχαρη
Δεν θα τηνε γλυκάνεις

Κι αφού το ξέρεις γι' αλλού πως πας
Πες μου τουλάχιστον πως μ' αγαπάς
Γυάλινο βλέμμα, πνιχτός λυγμός
Άδικη μοίρα και σπαραγμός

Πόσα δεν είπε τούτη η σιωπή
Πονάει η μνήμη πάντα νωπή
Κι όλο βουτάω μες στο γλυκό
Γι'αυτό αυτό το ανείπωτο το σ'αγαπώ

[ΚατερίναΤομτση-μκ]

Γλυκο και πικρό όπως η ίδια η ζωή. Δυστυχώς ποτέ δεν ξέρουμε πότε είναι η τελευταία φορά με τους αγαπημένους μας και όλοι λίγο πολύ περνάμε παρόμοιες καταστάσεις...απλά γιατί είμαστε άνθρωποι. Πολύ συγκινητικό τραγούδι μπράβο σας!Καλοτάξιδο να είναι!

[raniatheodoratou]

Ευχαριστώ Δημήτρη! ❣️❣️❣️ Υπέροχη η μουσική 💖 σου, η ερμηνεία 💖 και το βίντεο 💖!