Βασιλικός Βασίλης Το τελευταίο αντίο, 1995 Απαγγελία Γιώργος Κιμούλης

"Τρέμοντας μη ζήσει μόνος του ως τα 80,
μελαγχολούσε στο παράθυρο σαν ναχε μείνει πάνω σένα τρένο,
μία στάση πέρα απο τον προορισμό του.
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου μακρυνή αγάπη,
ολέθρια,
πού τώρα δε ζω παρά για να σαναστήσω.
Mα να πού τα λόγια δεν φτάνουν πια, και η αλήθεια εσύ εσύ,
μένεις να με οδηγείς με τη σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χαός αυτό,το χάος μου,
πού φρόντισες να το γεμίσεις με τη φωνή σου.
Τί ήρθα; Πού πάω; Τί ζητώ;
Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φώς μου;
Μακρυνή, μακρυνή πού μού φαίνεσαι αγάπη μου,
μακρυνή, μακρυνή πού είσαι τώρα.
Μ άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα, τόσα ρούχα,
τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στη σκιά,
πώς να πώ ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια και σύ ξαναγύρισες στη πηγή σου.
Θέλω ναρθω να σε βρώ.
Είσαι γλυκιά και σαγαπάω,
μονάχα όταν έρχεσαι να σε δώ να φοράς τα ρούχα πού μαυτά σε γνώρισα.
Έτσι σαγάπησα, έτσι σε πίστεψα.
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρυνή όταν γύρισες απο την Αμερική,
μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας, απ το να τα πνίγεις όλα μέσα σου κόντευες να πνιγείς η ίδια.
Σ' αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας απο τη γή καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μιά πνοή κι όλα μετά τα σβήνει.
Μή ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουνε,
μα κι αν υπήρχαν δεν τα ξέρουμε κι αυτά δεν τα ξέρουμε.
Δεν έχω άλλα δάκρυα, μισώ το γράψιμο πούναι εκτόνωση,
πού μού δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου.
Το μόνο χρέος μου γλυκιά μου αγάπη,
για πάντα χαμένη, είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω..."

Βασίλης Βασιλικός Το τελευταίο αντίο_ - 1995
από το βιβλίο του Βασίλη Βασιλικού
Μουσική: Διονύσης Τσακνής
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Κιμούλης