filmov
tv
Afl. 23. 'Ik zat er naast' [Steekwoorden - columns voor CIP]

Показать описание
Wekelijks verzorgen Matthijs en Martin van Damascus een spraakmakende spokenword column in samenwerking met CIP.nl.
Tekst:
Zo ver als het oosten is van het westen,
Zo ver heb ik het in mijn leven kunnen verpesten.
Ik deed een goede poging, maar verloor van concurrentie,
Het kwaad in mijn idealen versluierde de essentie.
Langzaamaan verstrikt in die oude ideeënwereld,
De stemmen in mijn hoofd werden abstract.
Een soort van quasi goddelijk. Zij plaatsten mij in een cirkel.
Één die eindigt bij mijzelf, als laatste aller kansen,
Om kaders weg te werken voor een innerlijke rennaissance.
Zo één waarbij jouw ‘ik’ centraal staat,
Maar een grondtekst subjectief en naar eigen glorie vertaald raakt.
‘Staakt het vuren! God is alleen maar liefde!
Strooi met zijn genade! Hang de vlaggen uit en zing met al uw adem!’
Ja, dit was ik. Die onzekere christen,
Gefundeerd op de thema’s van postmodernisme.
En ik vergis me nog steeds,
Toch zie ik nu de kern.
Gods plan is geen blauwdruk die vaststaat in onze eigen sterren.
Het is simpelweg dienen. Leven uit liefde.
En danken voor de genade, die géén mens verdiende.
Het is een almachtig God, rauw en rechtvaardig.
Trouw en genadig, maar streng en oprecht.
Het meet nooit met twee maten,
Het één of het ander, de leugen of de Waarheid.
Dus wie je bent is niet oké, nee Hij verlangt dat je verandert,
Vergeet wie je ooit was,
Pak dat kruis op en wandel.
In de kern is het geen gemeenschap,
Gefundeerd op illusies en regels van kerken,
Het is Christus’ vergeving als drive om keihard te werken.
Tekst:
Zo ver als het oosten is van het westen,
Zo ver heb ik het in mijn leven kunnen verpesten.
Ik deed een goede poging, maar verloor van concurrentie,
Het kwaad in mijn idealen versluierde de essentie.
Langzaamaan verstrikt in die oude ideeënwereld,
De stemmen in mijn hoofd werden abstract.
Een soort van quasi goddelijk. Zij plaatsten mij in een cirkel.
Één die eindigt bij mijzelf, als laatste aller kansen,
Om kaders weg te werken voor een innerlijke rennaissance.
Zo één waarbij jouw ‘ik’ centraal staat,
Maar een grondtekst subjectief en naar eigen glorie vertaald raakt.
‘Staakt het vuren! God is alleen maar liefde!
Strooi met zijn genade! Hang de vlaggen uit en zing met al uw adem!’
Ja, dit was ik. Die onzekere christen,
Gefundeerd op de thema’s van postmodernisme.
En ik vergis me nog steeds,
Toch zie ik nu de kern.
Gods plan is geen blauwdruk die vaststaat in onze eigen sterren.
Het is simpelweg dienen. Leven uit liefde.
En danken voor de genade, die géén mens verdiende.
Het is een almachtig God, rauw en rechtvaardig.
Trouw en genadig, maar streng en oprecht.
Het meet nooit met twee maten,
Het één of het ander, de leugen of de Waarheid.
Dus wie je bent is niet oké, nee Hij verlangt dat je verandert,
Vergeet wie je ooit was,
Pak dat kruis op en wandel.
In de kern is het geen gemeenschap,
Gefundeerd op illusies en regels van kerken,
Het is Christus’ vergeving als drive om keihard te werken.