Μήνυμα της Άμμα για την επιδημία - Μέρος Έβδομο

Οι άνθρωποι σπουδάζουν Διοίκηση Επιχειρήσεων, αλλά δεν ξέρουν πως να διαχειριστούν τον εαυτό τους. Οι άνθρωποι κάνουν μεταπτυχιακά για να μάθουν να διοικούν επιχειρήσεις. Για να διοικήσει κάποιος μια επιχείρηση 500 υπαλλήλων, πρέπει να διαχειριστεί το νου 500 ανθρώπων.

Και όμως, δεν είμαστε ικανοί να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τις δικές μας σκέψεις και το νου μας. Όπως ακριβώς διαχειριζόμαστε τα αντικείμενα του εξωτερικού κόσμου, έτσι πρέπει να μάθουμε να διαχειριζόμαστε τον εσωτερικό κόσμο και το νου μας.
Διαφορετικά, η προσωπικότητα του ατόμου αναπτύσσεται μονόπλευρα.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι οι άλλοι αισθάνονται τον ίδιο πόνο με μας. Πρέπει να το κατανοήσουμε αυτό και να καλλιεργούμε μια στάση ανοχής και συμπόνιας προς τους άλλους. Προς το παρόν, δεν μας αρέσει ν’ αφήνουμε αυτά που κρατάμε στα χέρια μας, αλλά ταυτόχρονα είμαστε διατεθειμένοι ν’ αρπάξουμε και ό,τι άλλο βλέπουμε. Μοιάζουμε με εκείνους που θέλουν να κερδίσουν το λαχείο, χωρίς να μπουν στον κόπο να αγοράσουν ένα λαχνό. Δεν θέλουμε να καταβάλλουμε καμία προσπάθεια. Και ταυτόχρονα δεν ενδιαφερόμαστε καθόλου για τους άλλους. Και τελικά, ό,τι παίρνουμε μας κάνει περισσότερο δυστυχισμένους από πριν.

Δύο φίλοι απολάμβαναν έναν περίπατο σ’ ένα πάρκο δίπλα στην όχθη ενός ποταμού, όταν πρόσεξαν μια περίεργη επιγραφή:

«Μια μεγάλη έκπληξη σας περιμένει μέσα στο πιθάρι που θα βρείτε στο τέλος του μονοπατιού!» Η επόμενη φράση στην επιγραφή ήταν όμως μυστηριώδης: «Προσοχή! Όποιος πάρει θα το μετανιώσει! Αλλά και εκείνος που δεν πάρει θα το μετανιώσει επίσης!»

Περίεργοι να μάθουν τι σήμαιναν όλα αυτά, οι δύο φίλοι προχώρησαν στο μονοπάτι. Όταν έφτασαν στο τέλος του μονοπατιού είχε ήδη νυχτώσει. Ο ένας από δύο φίλους πήρε μια χούφτα από το περιεχόμενο του πιθαριού και το τύλιξε σ’ ένα ύφασμα. Ο άλλος αποφάσισε να μην πάρει τίποτα.

Όταν έφτασαν σπίτι, ο πρώτος άνοιξε το ύφασμα να δει το περιεχόμενο. Με μεγάλη έκπληξη συνειδητοποίησαν ότι ήταν χρυσόσκονη.

«Ω όχι!» αναφώνησε ο δεύτερος, «Έπρεπε να πάρω κι εγώ!»
«Ω όχι!» αναφώνησε και ο πρώτος, «έπρεπε να πάρω περισσότερο!» Και οι δύο λοιπόν ήταν απογοητευμένοι.

Αυτή είναι η φύση του ανθρώπινου νου. Είτε έχουμε κάτι είτε όχι, αισθανόμαστε θλίψη. Στη σχέση μας με τη Φύση πρέπει να παίρνουμε και να δίνουμε. Αλλά αν δίνουμε έστω και λίγο, η Φύση θα μας το ανταποδώσει εκατό φορές περισσότερο.

Οι άνθρωποι ξέρουν μόνο να παίρνουν ολοένα και περισσότερα και να μην δίνουν τίποτα σε ανταπόδοση. Ακόμα και ένα σκουλήκι ανταποδίδει κάτι στη Φύση, λιπαίνοντας το έδαφος. Εμείς τι κάνουμε; Μονάχα καταστρέφουμε.

Ποια πρέπει λοιπόν να είναι η στάση μας απέναντι στις μελλοντικές γενιές; Ο σκοπός μας δεν πρέπει να είναι να ικανοποιούμε τις εγωιστικές μας επιθυμίες. Αν χρησιμοποιούμε τους φυσικούς πόρους έτσι ώστε να διατηρούνται και για τις μελλοντικές γενιές, τότε μπορούν να καλύπτονται οι ανάγκες όλων.

Κάποτε, ζούσε ένα φτωχό παιδί που πήγαινε στην εκκλησία καθημερινά. Ένας πλούσιος άνδρας το είδε και το ρώτησε: «Γιατί πηγαίνεις στην εκκλησία;»

«Πηγαίνω να προσευχηθώ,» απάντησε εκείνο. «Όλοι οι φίλοι μου έχουν καλά παπούτσια. Εγώ δεν έχω ούτε ένα ζευγάρι σανδάλια. Πηγαίνω να παρακαλέσω το Θεό να μου δώσει ένα ζευγάρι παπούτσια.»

Λίγες μέρες αργότερα ο πλούσιος είδε ξανά το παιδί.
«Πήρες τελικά εκείνο το ζευγάρι παπούτσια; «Σταμάτα τις χαζές προσευχές, αγόρι μου! Ο Θεός δεν σου έδωσε παπούτσια, έτσι δεν είναι;»

«Μα μου έδωσε παπούτσια,» απάντησε ήρεμα το αγόρι.
«Δεν βλέπω όμως παπούτσια στα πόδια σου,» είπε ο πλούσιος.
«Όχι δεν έχω, γιατί ο Θεός τα έδωσε σε ανθρώπους σαν και σένα για να τα δίνουν σε παιδιά σαν και μένα. Αλλά άνθρωποι σαν και σένα δεν μας τα δίνουν.»

Από τη μια μεριά άνθρωποι συσσωρεύουν πλούτη, ενώ από την άλλοι άνθρωποι ζουν σε τρώγλες. Καθώς το χάσμα ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς μεγαλώνει, αυξάνονται και οι μεταξύ τους συγκρούσεις. Στο μέλλον, οι πόλεμοι μπορεί να γίνονται για φυσικούς πόρους όπως το νερό.

Κάθε εμπόδιο μας δίνει μια ευκαιρία να αφυπνίσουμε τον αληθινό μας Εαυτό. Η εποχή μας είναι μια εποχή αφύπνισης. Οι άνθρωποι έχουν τη δύναμη, το κουράγιο, την καλοσύνη και την αγάπη μέσα τους για να υπερβαίνουν κάθε καταστροφή. Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφυπνιστούμε.

Δεν πρέπει να υποκύπτουμε στο φόβο και την απογοήτευση. Αντίθετα, οφείλουμε να αφυπνίζουμε μέσα μας τις ικανότητες της διάκρισης και της επίγνωσης.

Είθε να ανοίξουμε τις καρδιές μας, να αγαπούμε και να υπηρετούμε ο ένας τον άλλον, και να κάνουμε το καθήκον μας απέναντι στη Φύση. Είθε ο Θεός να μας ευλογεί ώστε να υπερβούμε σύντομα τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουμε.

Ήρθε η ώρα να σκεφτούμε ποιο μονοπάτι ακολούθησε μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα καθώς και το μονοπάτι που θέλουμε να ακολουθήσει στο μέλλον. Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να κάνουμε μια ειλικρινή αυτοκριτική. Οφείλουμε να διορθώσουμε τα λάθη μας –στις σκέψεις και τις πράξεις μας. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο τώρα, εδώ, στην παρούσα στιγμή.

Η Άμμα προσεύχεται στο Παραμάτμαν ώστε όλοι να καταφέρουμε να το κάνουμε.