Αυταπάτες μοναξιάς! από την Άννα Γαλανού-συγγραφέας

ΒΙΝΤΕΟ : ΜΑΓΑΖΑΚΙ ΟΝΕΙΡΩΝ - ΚΑΤΕΡΙΝΑ

Αυταπάτες μοναξιάς! από την Άννα Γαλανού-συγγραφέας

Κάποτε ζούσε ένας άνθρωπος σε μια μεγάλη πόλη. Είχε πολλούς φίλους, πολλές παρέες, έβγαινε, διασκέδαζε μα το βράδυ σαν γύρναγε σπίτι του έκλαιγε... Ένοιωθε μοναξιά. «Απ' όλους αυτούς, δεν μ' αγαπάει κανείς πραγματικά...» έλεγε στον εαυτό του. Ήξερε ακριβώς τι του γινόταν. Όμως την άλλη πάλι μέρα, σκούπιζε τα μάτια του, έβαζε το γνωστό ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό του και ξεκινούσε τη μέρα του, ίδια ακριβώς με την προηγούμενη... Ζούσε έτσι... χωρίς να νοιώθει πολλά πράγματα, ή όσα ένοιωθε προσπαθούσε να μην τα σκέφτεται, γιατί τον πλήγωναν.
Όλες του οι αγάπες ήταν ψεύτικες, το ήξερε, αλλά τις προτιμούσε από τη μοναξιά του.
Κάποτε αγαπήθηκε πολύ. Τόσο πολύ, όσο κανένας... Μα καθώς δεν ήξερε από δυνατά αισθήματα, δεν το κατάλαβε, ή δεν ήθελε να το καταλάβει... Νόμιζε πως κι αυτή η αγάπη, ήταν ακόμα μια ψεύτικη παρένθεση στη ζωή του. Συνέχισε να φέρετε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, όπως έκανε πάντα και μάλιστα ακόμα χειρότερα.
Κάποτε η αγάπη αυτή έγινε όλη μια πληγή που αιμορραγούσε, αλλά αυτός συνέχισε να της καρφώνει ακόμα πιο βαθειά το μαχαίρι της αδιαφορίας, της αχαριστίας, της ψευτιάς... Τελικά δεν μπορούσε να αγαπήσει, αλλά ούτε μπορούσε να υποφέρει και τη σκέψη πως κάποιος άνθρωπος μπορούσε να τον αγαπήσει τόσο πολύ. Φοβήθηκε λοιπόν την αγάπη, την αγνόησε, την ποδοπάτησε, την έδιωξε...
«Καλύτερα στο ψέμα...» είπε στον εαυτό του... και χαμογέλασε ικανοποιημένος καθώς έβλεπε να τρέχει μπροστά του το αίμα αυτής της αγάπης...
......κι αυτή πέθανε, εκεί, μπροστά στα πόδια του, πριν προλάβει να της κλείσει τη πόρτα...

[annagalanou]

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΤΗ ΚΑΤΕΡΙΝΑ!!! ΙΔΑΝΙΚΗ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ!! ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΣΑΣ!!!
ΑΝΝΑ ΓΑΛΑΝΟΥ

[anre]

μα το βράδυ σαν γύρναγε σπίτι του έκλαιγε... Ένοιωθε μοναξιά. «Απ' όλους αυτούς, δεν μ' αγαπάει κανείς πραγματικά...» έλεγε στον εαυτό του. Ήξερε ακριβώς τι του γινόταν. Όμως την άλλη πάλι μέρα, σκούπιζε τα μάτια του, έβαζε το γνωστό ψεύτικο χαμόγελο στο πρόσωπό του και ξεκινούσε τη μέρα του, ίδια ακριβώς με την προηγούμενη... Ζούσε έτσι... χωρίς να νοιώθει πολλά πράγματα, ή όσα ένοιωθε προσπαθούσε να μην τα σκέφτεται, γιατί τον πλήγωναν. Εξαιρετικο