ΤΟ ΧΙΟΝΙ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΡΕΠΑΝΗΣ & ΑΝΤΖΕΛΑ ΠΕΡΡΑ (Γ. Μητσάκη) #antonisrepanisofficial

Spotify playlists:

Το Χιόνι
Αντώνης Ρεπάνης & Άντζελα Πέρρα, 1961
Στίχοι/Μουσική: Γιώργος Μητσάκης

Αγαπώ το χιόνι που `ναι άσπρο κι αγνό
και σκεπάζει με χάρη το ψηλό το βουνό
κι όταν δω στα δέντρα χιονισμένα κλαδιά,
λησμονώ τους ανθρώπους που `χουν μαύρη καρδιά.

Ένας διαβάτης είμαι κι εγώ
κι όλο βαδίζω με βήμα αργό.

Ο χρόνος φεύγει και δε γυρίζει
κι όταν πεθάνω, θέλω να χιονίζει,
θέλω να χιονίζει.

Κι εσείς, βουνά περήφανα, που είστε χιονισμένα,
στις χιονισμένες σας κορφές, να πάρετε κι εμένα.

Ένας διαβάτης είμαι κι εγώ
κι όλο βαδίζω με βήμα αργό.

Ο χρόνος φεύγει και δε γυρίζει
κι όταν πεθάνω, θέλω να χιονίζει,
θέλω να χιονίζει.

[eirmar]

Μεγάλο τραγούδι. Μελαγχολικό και ουσιαστικό. Το ακούω πρώτη φορά εδώ - συγχαρητήρια για την ανάρτηση - και καθώς μου αρέσει η λογοτεχνία, έκανα τη σύγκριση με το διήγημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη "Ο έρωτας στα χιόνια". Σωστό; Λάθος; Αυτή τη σύγκριση έκανα. Παραθέτω ένα απόσπασμα:

Ἦτο ἡ θύρα τῆς Πολυλογοῦς, τῆς γειτόνισσας. Εὐλογοφανῶς θὰ ἠδύνατό τις νὰ τοῦ ἀποδώσῃ πρόθεσιν ὅτι ἐπεχείρει ν' ἀναβῇ, καλῶς ἢ κακῶς, εἰς τὴν οἰκίαν της. Πῶς ὄχι;

Ἐπάνω ἐκινοῦντο φῶτα καὶ ἄνθρωποι. Ἴσως ἐγίνοντο ἑτοιμασίαι. Χριστούγεννα, Ἅις−Βασίλης, Φῶτα, παραμοναί. Καρδιὰ τοῦ χειμῶνος.

− Ποιὸς εἶναι; εἶπε πάλιν ἡ φωνή.

Τὸ παράθυρον ἔτριξεν. Ὁ μπαρμπα−Γιαννιὸς ἦτο ἀκριβῶς ὑπὸ τὸν ἐξώστην, ἀόρατος ἄνωθεν. Δὲν εἶναι τίποτε. Τὸ παράθυρον ἐκλείσθη σπασμωδικῶς. Μίαν στιγμὴν ἂς ἀργοποροῦσε!

Ὁ μπαρμπα−Γιαννιὸς ἐστηρίζετο ὄρθιος εἰς τὸν παραστάτην. Ἐδοκίμασε νὰ εἴπῃ τὸ τραγούδι του, ἀλλ' εἰς τὸ πνεῦμά του τὸ ὑποβρύχιον, τοῦ ἤρχοντο ὡς ναυάγια αἱ λέξεις:

«Γειτόνισσα πολυλογού, μακρὺ−στενὸ σοκάκι!…»

Μόλις ἤρθρωσε τὰς λέξεις, καὶ σχεδὸν δὲν ἠκούσθησαν. Ἐχάθησαν εἰς τὸν βόμβον τοῦ ἀνέμου καὶ εἰς τὸν στρόβιλον τῆς χιόνος.

− Καὶ ἐγὼ σοκάκι εἶμαι, ἐμορμύρισε… ζωντανὸ σοκάκι.

Ἐξεπιάσθη ἀπὸ τὴν λαβήν του. Ἐκλονήθη, ἐσαρρίσθη, ἔκλινε καὶ ἔπεσεν. Ἐξηπλώθη ἐπὶ τῆς χιόνος, καὶ κατέλαβε μὲ τὸ μακρόν του ἀνάστημα ὅλον τὸ πλάτος τοῦ μακροῦ στενοῦ δρομίσκου.

Ἅπαξ ἐδοκίμασε νὰ σηκωθῇ, καὶ εἶτα ἐναρκώθη. Εὕρισκε φρικώδη ζέστην εἰς τὴν χιόνα.

«Εἶχαν οἱ φωτιὲς ἔρωτα!… Εἶχαν οἱ θηλιὲς χιόνια!»

Καὶ τὸ παράθυρον πρὸ μιᾶς στιγμῆς εἶχε κλεισθῆ. Καὶ ἂν μίαν μόνον στιγμὴν ἠργοπόρει, ὁ σύζυγος τῆς Πολυλογοῦς θὰ ἔβλεπε τὸν ἄνθρωπον νὰ πέσῃ ἐπὶ τῆς χιόνος.

Πλὴν δὲν τὸν εἶδεν οὔτε αὐτὸς οὔτε κανεὶς ἄλλος. Κ' ἐπάνω εἰς τὴν χιόνα ἔπεσε χιών. Καὶ ἡ χιὼν ἐστοιβάχθη, ἐσωρεύθη δύο πιθαμάς, ἐκορυφώθη. Καὶ ἡ χιὼν ἔγινε σινδών, σάβανον.

Καὶ ὁ μπαρμπα−Γιαννιὸς ἄσπρισεν ὅλος, κ' ἐκοιμήθη ὑπὸ τὴν χιόνα, διὰ νὰ μὴ παρασταθῇ γυμνὸς καὶ τετραχηλισμένος, αὐτὸς καὶ ἡ ζωή του καὶ αἱ πράξεις του, ἐνώπιον τοῦ Κριτοῦ, τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερῶν, τοῦ Τρισαγίου.

(1896)

[tzanidisjohn]

Ηχογράφηση 29/08/1961
♦45" His Master's Voice Ελλάδος 7PG-3017 Α 7XGA-1169