Культуралы тормыш

– Улым, ызбаңны минем ихатага сал, яме. Нигеземә ятлар аягы басмасын, бетмәсен, югалмасын иде...

Кафия әбиләренең үтенечен аяк астына ташламый яшь гаилә. Шунда йорт күтәрәләр дә гөрләтеп яшиләр. Нигезем сакланды дип дәү әниләре куанса, урамым тагын бер яшь гаиләгә артты дип авыл сөенгәндер. Киң офыкларга кызыкмый, авыл рухын саклап калып, салада калучылар энҗе бөртекләренә тиң шул. «Авылны яшәтүчеләр» дибез андыйларга. Бу үзенә күрә зур хөрмәт тә, җаваплылык та. Барыбыз да белә: авыл бетә икән, шәһәр аксаклый башлый. Шәһәрләрнең тамыры – авыл. Димәк, авыл халкы – үзләренең тырышлыгы белән шәһәрне яшәтүче дә. Без Буа районы Күл Черкене авылында яшәүче шундый тырыш, әмма искиткеч тыйнак ХӘМИДУЛЛИНнар гаиләсендә кунакта булдык.

Когда бабушка попросила внука построить новый дом на месте ее старого, никто не стал возражать. Прямо на этом же месте молодая семья Хамидуллиных из деревни Черки Гришино Буинского района построила свой дом. Именно благодаря таким семьям и живет ныне деревня.