Στο στήθος μου η πληγή ανοίγει πάλι

Στὸ στῆθος μου ἡ πληγὴ ἀνοίγει πάλι

ὅταν χαμηλώνουν τ᾿ ἄστρα καὶ συγγενεύουν μὲ τὸ κορμί μου

ὅταν πέφτει σιγὴ κάτω ἀπὸ τὰ πέλματα τῶν ἀνθρώπων

Αὐτὲς οἱ πέτρες ποὺ βουλιάζουν μέσα στὰ χρόνια ὡς ποῦ θὰ μὲ παρασύρουν;

Τὴ θάλασσα τὴ θάλασσα, ποιὸς θὰ μπορέσει νὰ τὴν ἐξαντλήσει;

Βλέπω τὰ χέρια κάθε αὐγὴ νὰ γνέφουν στὸ γύπα καὶ στὸ γεράκι

δεμένη πάνω στὸ βράχο ποὺ ἔγινε μὲ τὸν πόνο δικός μου,

βλέπω τὰ δέντρα ποὺ ἀνασαίνουν τὴ μαύρη γαλήνη τῶν πεθαμένων

κι ἔπειτα τὰ χαμόγελα, ποὺ δὲν προχωροῦν, τῶν ἀγαλμάτων.

[dak-rl]

Το συγκλονιστικότερο τραγούδι που έγραψε ποτέ ο ανεπανάληπτος Μίκης Θεοδωράκης.
Από τον κύκλο τραγουδιών : Μυθιστόρημα
Δίσκος : Ο Θεοδωράκης διευθύνει Θεοδωράκη Νο 2 (1971)
Σε ποίηση του Γιώργου Σεφέρη.

[antigvou]

@nikos252nikos Καλημέρα! ισως δεν είχε κλείσει τελικά ποτέ....

[antigvou]

@nikos252nikos το μέρος είναι υπέροχο!! κρίμα που ορκίστηκες να μην ξαναπατήσεις....

[antigvou]

@nikos252nikos σωστα!!! ελπίζω η πληγή να μην εχει να κανει με τον τόπο...με το Στρατό να υποθέσω;

[antigvou]

@nikos252nikos σωστα!!! ελπίζω η πληγή να μην εχει να κανει με τον τόπο...με το Στρατό να υποθέσω;