Κτίρια τη νύχτα - 14.000 μέρες

Από το άλμπουμ "ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΑ ΔΙΑΜΕΡΙΣΜΑΤΑ" (2016)

Στην Αθήνα αν τα φρύδια ήταν όλα ξυρισμένα,
θα έπαιζα αυτά που θέλω χωρίς να υψωνόταν κανένα.
Από κοντά μπορεί να ρέει μια μυστήρια συγχορδία,
μα αυτά τα τέσσερα χτυπήματα είναι ό,τι σου έμεινε στον κόκκυγα.

Κι όταν συμπέσουνε τα βλέμματα, αυτός που νιώθει πιο μεγάλος
τώρα μπορεί να περιμένει να χαιρετήσει πρώτα ο άλλος.
Ρίξε μια φάπα στον Νονό που λέει να μη μιλάω σε σένα,
- συσκευασμένα φαγητά που είναι πιο νόστιμα ληγμένα.

Οι φίλοι πάνε κι έρχονται σαν δημοσκοπήσεις
που όλο μου τηλεφωνάνε, μα γι’ αυτούς δεν πολυμιλάνε.
Τους κάνει καθρεφτάκι το αλλήθωρο ζωάκι
που έχουνε όλοι τυπωμένο στην μπλούζα-statement που φοράνε.

Κι ίσως να αξίζει στη ζωή σου να περιμένεις ένα χέρι
να σου δοθεί συνειδητά, όπως στο «Γόνατο της Κλαίρης».
Μα αυτό που μένει τελικά: ο γέρος κάνει τη δουλειά του,
αν και πιο κάτω περδικλώθηκε και κατά λάθος αυτοπιπώθηκε.

Έχουνε κλείσει τα μονόκλινα σε όλα τα νεκροταφεία,
τα ζόμπι έχουν το κυλικείο στα ιδιωτικά νηπιαγωγεία.
Γι’ αυτό που είπες μόλις τώρα θα κάνω like απ’ το σπίτι
- ουρανοξύστες μυρμηγκιών χτισμένοι μες στον νεροχύτη.

Περνάνε οι ώρες βιαστικά. Διαβάζω στα στατιστικά μου:
ζω 14.000 μέρες κάτω από κεραίες.
Απόψε όλα είναι σκατά κι αν ήμουνα δεκαεννιά,
πάλι θα τα ’χα μπερδεμένα, απλώς θα πήδαγα κι εσένα.

Καμιά φορά ένα βραχυκύκλωμα είναι αυτό που θέλεις μόνο,
να αχρηστευτούν οι συσκευές που μας αφήνουν τόσο χρόνο.
Στην Αθήνα κι αν τα φρύδια ήταν όλα ξυρισμένα,
μάλλον θα σου έλεγα τα ίδια και μάλλον θα ’θελα πάλι εσένα.