Στέλλα & Να κοιμηθούμε αγκαλιά & Πριν το τέλος & Δεν υπάρχω -Βασίλης Παπακωνσταντίνου-Κατράκειο 2021

Από τη συναυλία του έφηβου Βασίλη, στο Κατράκειο Θέατρο, στις 12/06/21.

Μαζί του:
Πιάνο - keyboards: Αντρέας Αποστόλου
Ηλεκτρικό Μπάσο: Βαγγέλης Πατεράκης,
Τύμπανα: Στέφανος Δημητρίου
Βιολί – τραγούδι: Μαίρη Μπρόζη
Κιθάρες – τραγούδι: Απόστολος Μόσιος
Κιθάρες: Γιάννης Αυγέρης

Στέλλα
Στίχοι: Γιώργος Οικονομέας
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Γεμίσαν οι πλατείες,
με πολυκατοικίες και σίδερα
και κάθε που βραδιάζει,
η πολιτεία μοιάζει με σινεμά.

Κι εγώ σου λέω Στέλλα,
στην αγκαλιά μου έλα, να κοιμηθείς.
Είναι μεγάλη η μέρα,
αδέσποτη σα σφαίρα και θα χαθείς.

Σε κάθε της γωνία,
δράμα και κωμωδία και κλάματα,
στους δρόμους ζευγαράκια,
έρωτες, τσαλιμάκια και βάσανα.

Κι εγώ σου λέω Στέλλα,
στην αγκαλιά μου έλα, να κοιμηθείς.
Είναι μεγάλη η μέρα,
αδέσποτη σα σφαίρα και θα χαθείς.

Φώτα, μικρά-μεγάλα,
έργα πορνό και μπάλα για τους φτωχούς,
στους τοίχους διαφημίσεις,
παντού και πάντα λύσεις για τυχερούς.

Κι εγώ σου λέω Στέλλα,
στην αγκαλιά μου έλα, να κοιμηθείς.
Είναι μεγάλη η μέρα,
αδέσποτη σα σφαίρα και θα χαθείς.

Να κοιμηθούμε αγκαλιά
Στίχοι: Γιώργος Κλεφτογιώργος
Μουσική: Σοφία Βόσσου

Πάλι μέτρησα τ’αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ’ εγκαταλείπουνε
πώς μ’αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ’τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Πριν το τέλος
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Lucio Battisti

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα,
κάτω η θάλασσα μ' ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα,
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,
σε κρατούσα απ' το χέρι, ό,τι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει.

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσανε,
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσανε,
μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.

Σιδερένια η σκάλα και μου 'λεγες, θα μείνουμε λίγοι,
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει,
μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου τη σκόνη,
σκέψου να 'ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σουν το πιόνι.

Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.

Δεν υπάρχω
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Chris de Burgh

Ήταν λέει, σα να μάκραινε ο δρόμος,
περπατούσες κι είχε πέσει η βραδιά
και στο πλάι σου εγώ
με το βήμα μου αργό
σε κρατούσα αγκαλιά,
μα δε σε είχα.

Σου μιλούσα προχθές όλη νύχτα
κι εσύ μ' άκουγες ίσκιος κρυφός
κι όπως μπαίνει η φωνή
μες στου τρόμου τη σκηνή,
μου 'πες, σβήσε το φως
καληνύχτα.

Σαν γυαλί μες στο χέρι της πόλης,
τα φιλιά μου ματώνω, όπου βρω,
τα μεσάνυχτα εγώ
σε σκοτώνω και ζω
μα από κάπου μακριά,
η φωνή σου ξανά
να μου λέει είμαι εδώ,
μα δε σε βρήκα.

Στο χέρι μου εσύ σα σημαιάκι που οδηγάει,
μαργαρίτα από νέων μ' αγαπάει και με σκορπάει.
Δυο σκιές κοριτσιών σαν κι εσένα μου γελούν,
μόλις πάρει να χαράξει τρεις φορές θα μ' αρνηθούν.

Δεν υπάρχω,
δεν υπάρχω κι είμαι εδώ.

Πατάω δες στο ηλεκτρόφορό σου σκοινί
με το όχι σου για δίχτυ σε μια πίστα αδειανή.
Και αυτά τα μάτια που με πάνε στο κενό,
όλη νύχτα θα πληρώνω, πριν χαράξει στα χρωστώ.

Δεν υπάρχεις,
δεν υπάρχεις κι είσαι εδώ.