ALTER EGO | Maria Papadimitriou

Having a chat with my alter ego as it looks on my holding two pairs of scissors and slowly cutting my hair. Sometimes it encourages me and at other times, it tries to stop me.The theme is change of self-image, through body Interference, a kind of disfigurement. This image is a kind of game I am playing with myself. The deeper message being the thin borderline between paranoia and extremist self-expression. It is essentially: a parody of loneliness and isolation, and the existential void which evolves from the present situation.

Artist(s): Maria Papadimitriou
Title of the work (if titled): ALTER EGO
Edition (if applicable): 3
Year: 2020
Medium: Video
Duration: 2΄42΄΄
People appearing: Maria Papadimitriou
Music/songs used by Temporary Autonomous Museum for All

__________________________________________________________________________________________
Μια συνομιλία με τον εσωτερικό εαυτό μου καθώς με κοιτάζει να κρατώ δύο ψαλίδια και να κόβω αργά αργά τα μαλλιά μου. Άλλες φορές με ενθαρρύνει κι άλλοτε πάλι επιχειρεί να με σταματήσει. Το θέμα είναι η αλλαγή της αυτοεικόνας μέσω παρεμβολής του σώματος, μια παραμόρφωση κατά κάποιον τρόπο. Αυτή η εικόνα είναι ένα παιχνίδι που παίζω με τον εαυτό μου. Το βαθύτερο μήνυμα είναι η λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην παράνοια και την ακραία αυτοέκφραση. Είναι ουσιαστικά μια παρωδία της μοναξιάς και της απομόνωσης, καθώς και το υπαρξιακό κενό που πηγάζει από την παρούσα κατάσταση.

Όνομα καλλιτέχνη: Μαρία Παπαδημητρίου
Τίτλος έργου: ALTER EGO
Έκδοση: 3
Έτος: 2020
Μέσο: Βίντεο
Διάρκεια: 2΄42΄΄
Εμφανίζεται η Μαρία Παπαδημητρίου
Μουσική/τραγούδια: Temporary Autonomous Museum for All

Το έργο αυτό δημιουργήθηκε στο πλαίσιο του project ENTER, που αποτελεί μια πρωτοβουλία του Ιδρύματος Ωνάση. H Στέγη και το Onassis USA δίνουν 120 ώρες σε καλλιτέχνες από όλον τον κόσμο, ώστε να δημιουργήσουν μέσα στο σπίτι τους μια σειρά από νέα πρωτότυπα έργα τέχνης που θα δώσουν φωνή στο σήμερα. Let’s ENTER.

[makis_kyriakopoulos]

Δεν υπάρχει παρθενογένεση πουθενά και γενικά εκτιμώ τη δουλειά της κας Παπαδημητρίου, αλλά στα δικά μου μάτια, το έργο είναι πανομοιότυπο με το έργο της Rebecca Horn, haircut. Κρίμα!