ΒΟΜΒΟΙ - Εμείς τότε (HQ)

Από τον δίσκο «6 κραυγές και μ1α σιωπή στη ματωμένη ανθρωπότητα» των ΒΟΜΒΩΝ που διατίθεται αποκλειστικά και δωρεάν στο Μουσείο θυμάτων Ναζισμού Διστόμου.

Ο δίσκος αποτελεί τη μελοποίηση αποσπασμάτων από το ποιητικό δράμα του Ανδρέα Τσούρα «Δίστομο ματωμένη ανθρωπότητα» που παρουσιάστηκε στις αντιναζιστικές, εκδηλώσεις μνήμης του Δήμου Διστόμου το 2008, 2009. Ενώ το 2018 παρουσιάστηκε πρωτότυπα από το θεατρικό εργαστήρι Διστόμου «Θεατροφρένεια» σε σκηνοθεσία Τάσου Σταθά.

Ποίηση: Ανδρέας Τσούρας
Στιχουργική και μουσική προσαρμογή: Πάνος Πενταρίτσας
Σύνθεση, προγραμματισμός: Λάμπρος Καρανάσιος
Παρουσίαση, ερμηνεία: Πάνος Πενταρίτσας, Λάμπρος Καρανάσιος
Αφήγηση: Λίτσα Μπρουγιαννάκη
Τρίχορδο: Τάσος Μοναχέλης
Γρατζουνιές: Σάκης Ξηρογιάννης
Καλλιτεχνική επιμέλεια και γραφικά: Πάνος Πενταρίτσας
Ηχοληψία, μίξη, mastering έγιναν στη Λαμία στο studio Ηχόκηπος από τον Δημήτρη Κωσταρίκα το 2008
Παραγωγή, έκδοση: Δήμος Διστόμου, Αράχοβας, Αντίκυρας c.2018

ΕΜΕΙΣ ΤΟΤΕ

-Τσάμικο, πως σωριάστηκες σα λαβωμένος ήλιος στους δρόμους του Διστόμου;

Εμείς τότε μόλις είχαμε θερίσει την ειρήνη στα χωράφια του Διστόμου. Η Διστομίτισσα βύζαινε ένα νήπιο ήλιο, οι καρποί φωτίζανε τα αμπάρια στα κατώγια κι η ζωή συγύριζε τις ηλικίες στο μεθύσι της.
Οι Κυριακές γυμνή κάππαρη, δυόσμο και μαντζουράνα αναστατώναν το μεσοφόρι της γης μας κι η νιότη αποσπερίτης παραμόνευε στις χαραμάδες της άνοιξης.
Ο αυγερινός τρυφερό ηλιοκαμένο άρωμα κορμιού σερνικού έμπαινε στα λευκά στρωσίδια από τις γρίλιες και κοιμόταν δίπλα στα όνειρα των κοριτσιών του Διστόμου.
Οι φωτογραφίες του παππού και της γιαγιάς έβγαιναν ως την αυλόπορτα κι από τις φτηνές κορνίζες τους καλησπερίζαν το ξαπόσταμα στο τζάκι μας.
Η ελιά και το ποτήρι με το κρασί σαν άγιο δισκοπότηρο στην παρωστιά που πότε πότε κατέβαινε απ’ το κόνισμα η Παναγιά με την ειρήνη κι έπινε κρυφά απ’ το ποτήρι μας.
Τα μάγουλα αγοριών και κοριτσιών ροδάκινα που ζωγράφιζε ο ήλιος τη μέρα του Πάσχα και το σούρουπο τιτιβίσματα ειρήνης οι γειτονιές όταν τα παιδιά παίζαν τις αμάδες.
Μυριστά ξερόχορτα γεμίζαμε τα υφαντά μαξιλάρια για να κοιμίζουμε στο Δίστομο κάθε βράδυ την ειρήνη και πάντα τις γιορτές την τρατάραμε κυδώνι γλυκό με άρωμα αρμπαρόριζας.
Γεμίζαμε τις πικραμένες τσέπες των χειλιών της φουντούκια, μύγδαλα και διστομίτικα στραγάλια που έψηνε στο φούρνο η γιαγιά με αλισίβα και κοσκινισμένη στάχτη με την προσευχή του φαγητού στο σοφρά με το δίμυτο τραπεζομάντηλο καλούσαμε το Χριστό και τον φυλεύαμε ζεστό ψωμί και τραχανόπιτα ψημένη στη γάστρα με πλαστά φύλλα από νιόβγαλτο στάρι.
Πολλά πρωινά ξυπνούσαμε και τα πουλιά όταν τα βράδια αργούσαν να κοιμηθούν γιατί έκαναν παρέα στην ειρήνη.
Πόρτα από ξύλο βασιλικού το Δίστομο μοσχοβολούσε καλαμιά, παπαρούνα και κυπαρισσόμηλο κι όταν ακούγαμε βήματα τη νύχτα στα κεραμίδια δε φοβόμαστε ξέραμε ότι αυτά ήταν της ειρήνης.