Ευλογημένες Πεταλιές - Το ετήσιο διακόνημα στη παραλιακή

1 διακόνημα - 150χλμ - 10 ώρες - πολλά εκκλησάκια

Όλα ξεκίνησαν όταν κάποτε διάβασα για κάποιον στη Κρήτη που είχε τάμα να περπατήσει μια διαδρομή και να φροντίσει όσα εκκλησάκια βρει
Τότε μου ήρθε η ιδέα. Και πέρσι έγινε η πρώτη μου απόπειρα Αθήνα-Σούνιο-Αθήνα.
Όποιος νομίζει ότι η δυσκολία είναι τα 150χλμ θα του απαντήσω ότι αυτό ίσως είναι το εύκολο και διασκεδαστικό κομμάτι της διαδρομής σε ότι αφορά αυτό το διακόνημα.
Το δύσκολο ήταν οι συνθήκες , η διαχείριση της φωτιάς και η διαχείριση του λαδιού με τα χέρια , τα σκαρφαλώματα και οι πολλές στάσεις.

Πια έμπειρος στην φροντίδα ενός εκκλησακίου δρόμου πήγα στο μαγαζί ενός φίλου ποδηλάτη , πήρα τα απαραίτητα παραπάνω από πέρσι καθώς τώρα ήξερα πχ γυαλάκια για να επισκευάσω χαλασμένες καντηλιέρες και εκτός πυρηνέλαιο ,παραφίνη για άλλου τύπου καντήλια.
Εδώ ήταν και η πρώτη όμορφη έκπληξη καθώς μόλις του είπα τι θα κάνω μου έδωσε δώρο τα γυάλινα καπάκια και μου έκανε μια μικρή έκπτωση.
Και κάπως έτσι Κυριακή πρωί που όλοι πάνε για μπάνιο εγώ πήγα για το προσωπικό μου διακόνημα .
Φορτωμένος με σακίδιο φέτος καθώς περισσότερα υλικά και άλλα πετάλια και παπούτσια για να περπατάω και να σκαρφαλώνω καλύτερα. Ξεκίνησα 06.30 το πρωί από παραλιακή για Σούνιο και γύρισα 16.30.
Το πρώτο εκκλησάκι το βρήκα Μαρίνα Φλοίσβου και το τελευταίο λίγα μέτρα από το σπίτι μου.

Η αλήθεια φέτος για κάποιο λόγο πολύ πιο ζόρικο από πέρσι ήταν η ζέστη , ο αέρας , οι διαφορετικοί τύποι καντηλιών ή και τα εκκλησάκια σε γκρεμούς ,βράχια και ακανθώδεις θάμνους ήταν ζόρικα. Ο σκοπός όμως ήταν παραπάνω από κάθε δυσκολία και πόνο.

Όποτε έβρισκα περιποιημένα ελάχιστα η αλήθεια είχα χαρά γιατί σκεφτόμουν δεν τους ξέχασαν και τα πιο πολλά ξεχασμένα και κάποια καταστραμμένα. Μέχρι και πεταμένα κάτω χωρίς κανείς να ενδιαφερθεί καν να τα σηκώσει ,να μαζέψει τις εικόνες των Αγίων μας! Γονείς , παιδιά , σύζυγοι , νέοι και ηλικιωμένοι θύματα και θύτες τροχαίων.

Σημειώνοντας φέτος κάποιες ιδιαίτερες στιγμές μου!
Η πρώτη ήταν κάπου λίγο πριν τα λιμανάκια Αθανάσιος Σπίνος αξιωματικός νέο παιδί. Με βλέπει μια ηλικιωμένη κυρία μου και με ρωτάει αν τον γνωρίζω. Απαντάω όχι αλλά τον φροντίζω . Το θέμα είναι αν φροντίζουμε το κόσμο όχι μόνο δικούς μας.
Μου λέει ξέρεις εγώ περνάω κάθε μέρα και του μιλάω. Και οι γονείς του έρχονται συχνά. Νιώθω μια αγαλλίαση και λέω υπάρχει ελπίδα. Και παράλληλα πόσο ξεχωριστός άνθρωπος πρέπει να ήταν ,και τι ξεχωριστούς γονείς έχει. Ένιωσα πολύ όμορφα.
Δεύτερη ήταν η συνάντηση μου με το παλιό συναθλητή και αγαπητό μου φίλο Παναγιώτη όπου παρέα θα φροντίζαμε ένα ξεχωριστό εκκλησάκι. Το δικό μας παιδί το Κώστα Κεσίνη που άφησε τη τελευταία πνοή πάνω σε αυτό που αγαπούσε περισσότερο στο ποδήλατο!
Λογικά το έχετε δει στις τρύπες Καραμαλή. Πόσο όμορφα να κάνεις κάτι και να συμπάσχουν και να παρακινείς. Χάρηκα πολύ πολύ που είδα, μίλησα και μοιράστηκα ιδιαίτερες στιγμές με το φιλαράκο μου ,έστω για κάποια χιλιόμετρα.
Τρίτη στιγμή ήταν όταν με προσπέρασε μια ποδηλατική ομάδα Πρόοδος και μου έγνεψε το τελευταίο παιδί να κολλήσω πίσω. Θα μου πεις σιγά το πράγμα. Πιστέψτε με στους καιρούς της μισαλοδοξίας, μυστηκισμού και εγωισμού,η κίνηση του παλικαριού ήταν κάτι πολύ ζεστό ανθρώπινο και όμορφο για εμένα που λατρεύω το ποδήλατο!

Πάντα σταθερή αξία το μοναχικό καφεδάκι στο Σούνιο με θέα το ναό του Ποσειδώνα και σκέψεις πόσο ευλογημένος είμαι που με αξιώνει ο Θεός να προσφέρω στο κόσμο και εγώ κάτι με την ελπίδα της σωτηρίας μου αλλά και ένα χάδι στις αδικοχαμένες ψυχές της ασφάλτου.

Απολογισμός λοιπόν…
περίπου 60 εκκλησάκια , 10 ώρες κοντά , 150 χλμ. , 7500 θερμίδες , 1 καμένο δάχτυλο από φωτιά και πολύ πολύ φυσική κούραση.
Ακόμα να σημειώσω το διακόνημα μου στο δεν τελειώνει στο να φροντίσω τα εκκλησάκια αλλά και να δώσω τα ονόματα σε ένα χαρτί Υπερ. Αναπαύσεως να τα διαβάσει στην εκκλησία ο πατερούλης!

Εν κατακλείδι δεν τα γράφω για να πάρω συγχαρητήρια ή επειδή έκανα κάτι δύσκολο κτλ. Η ευλογία και η ευτυχία που ο Θεός με αξίωσε να τα καταφέρω είναι αυτό που με γεμίζει και ο λόγος που θα προσπαθήσω να το καθιερώσω μία φορά το χρόνο. Εξάλλου νιώθω υποχρέωση ότι οφείλουμε οι ζωντανοί να προσευχόμαστε και να φροντίζουμε τους αποβιώσαντες γιατί εμάς μόνο έχουν . Αυτό που σκοτώνει είναι η λησμονιά , χάνονται όταν τους ξεχνάνε όχι όταν πεθαίνουν . Δική μου θεωρία.
Τα έγραψα όλα αυτά για να παρακινήσω και άλλους ανθρώπους προς κάτι ανάλογο στα μέρη τους ή ακόμα και η δική μου βόλτα την επόμενη να γίνει με μεγαλύτερη παρέα και να αξιωθούν και άλλοι να ζήσουν ανάλογη εμπειρία. Να σεβόμαστε τους δρόμους , τους ανθρώπους ,τη ζωή μας .
Οι δρόμοι είναι για να συνδεόμαστε και όχι να σκοτωνόμαστε!

Ο Θεός να αναπαύει αυτές τις ψυχούλες και να δείχνει έλεος σε εμάς!
Αμήν!