Χωράμε μόνο, σε όσα δεν υπήρξαμε - Κριστιάν Νίρκα (Damien Rice- Fool)

Κείμενο - Αφήγηση: Κριστιάν Νίρκα
Μουσική: Damien Rice - Fool
Φωτογραφία: Ελένη Κόντη

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του itravelpoetry :

-------
Γραφικός. Θυμάμαι ένα σκοτεινό σοκάκι. Το σπίτι που δεν μοιραστήκαμε, την γάτα που δεν πήραμε, όλους τους καβγάδες που δεν κάναμε. Τόσα ταξίδια, τόσα ξενύχτια. Τις βαρετές ταινίες που δεν είδαμε. Τα: «πεινάς;» «Διψάς;» «Πώς ήταν η μέρα σου;» «Δείξε μου πού πονάς», θυμάμαι.

Τον έρωτα που δεν κάναμε κάτω από το φεγγαρόφως, πώς να τον ξεχάσω; Τις αγκαλιές κάτω από ένα κρύο πάπλωμα -τώρα- πώς να ζεσταθώ;

Θυμάμαι όλα τα ποιήματα που δεν της έγραψα, τον ενθουσιασμό μου όταν θα μίλαγα στους φίλους μου γι’αυτήν, την θλίψη όταν θα έλειπε. Σιωπή, κραυγές, χορός. Γέλια – δάκρυα. Γέλια μέχρι δακρύων. «Μου αρέσουν τα μαλλιά σου». «Σου πήρα ένα δώρο». «Όχι, δεν πάχυνες θα στένεψε το τζιν απ’την τελευταία φορά που το βάλαμε για πλύσιμο». «Καλημέρα, είσαι όμορφη». Ως συνήθως. Θυμάμαι, όλα όσα δεν υπήρξαμε.

Όσα δεν είπαμε. Θυμάμαι. Πως οι άνθρωποι είναι μεν φτιαγμένοι από τα ίδια υλικά που συνθέτουν τ’αστέρια. Εκείνη όμως έλαμπε ακόμα πιο πολύ, και οι νύχτες που θα έρθουν, θα’ναι φτωχότερες σε φως και ουρανό. Δεν της το είπα. Την συναντάω που και που λοιπόν, σ’αυτά που δεν υπήρξαμε. Την πλάθω με τα χέρια μου, μετά την καταστρέφω.

Ο χρόνος, μαινόμενος ταύρος. Η μπαλαρίνα χορεύει κι ένας σχοινοβάτης περιμένει κοντά του να φανεί. Σ’αυτό το τσίρκο, λένε, πάντα μένει ο παλιάτσος μόνος στη σκηνή.