«La Strada» -Κάτια Γέρου

«La Strada»
Των Τούλιο Πινέλι και Μπερναντίνο Τσαπόνι, βασισμένο στο σενάριο της ομώνυμης ταινίας του Φεντερίκο Φελiνι (1954)
Φωτογραφία-ερωτήσεις-βίντεο: Άγγελος Καλοδούκας
Η ταινία του Φελίνι με την Τζουλιέτα Μασίνα και τον Αντονι Κουίν υπήρξε βεβαίως μια από τις πλέον μυθικές του ιταλικού νεορεαλισμού. Η ταινία έλαβε το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας το 1956 ενώ το Βρετανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου την κατέταξε στην πρώτη δεκάδα στη λίστα με τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
Εξήντα χρόνια μετά, ένα θεατρικό έργο, βασισμένο στο σενάριο της ταινίας παίζεται στο Θέατρο Βικτώρια με πρωταγωνιστές τους Κάτια Γέρου, Θανάσης Κουρλαμπάς, Νίκος Νίκας σε σκηνοθεσία Βασίλη Νικολαϊδη.
Με λίγα λόγια η υπόθεση:
Η Τζελσομίνα ένα απλοϊκό πλάσμα με μικρές διανοητικές ικανότητες, πωλείται από τη μητέρα της στον Ζαμπανό έναν βίαιο πλανόδιο πεχλιβάνη που σε τσίρκο επιδεικνύει τις σωματικές ικανότητές του σπάζοντας μια αλυσίδα με το στήθος του. Η Τζελσομίνα χρησιμεύει στον Ζαμπανό ως κλόουν, μάγειρας και παλλακίδα του. Ο Ζαμπανό συμπεριφέρεται με το χειρότερο τρόπο στη Τζελσομίνα και δε διστάζει να την απατάει με άλλες γυναίκες.
Κάποια στιγμή η Tζελσομίνα αποφασίζει να δραπετεύσει. Σε ένα γειτονικό χωριό βλέπει την παράσταση ενός άλλου περιπλανώμενου, του κλόουν/ισορροπιστή Tρελού, και μένει έκθαμβη. Ο Ζαμπανό όμως τη βρίσκει και την αναγκάζει να τον ακολουθήσει. Οι δυο τους γίνονται μέλη του τσίρκου. Ο ισορροπιστής Τρελός θα βοηθήσει τη Τζελσομίνα να καταλάβει ότι αγαπά τον Ζαμπανό παρά το βίαιο χαρακτήρα του. Της λέει:
«Ο καθένας εξυπηρετεί κάποιο σκοπό και ίσως ο δικός σου σκοπός να είναι ο Ζαμπανό».
Ενώ στην Tζελσομίνα θα δοθούν πολλές ευκαιρίες να σπάσει τα δεσμά της και να ξεφύγει από τον τύραννο Ζαμπανό εκείνη θα παραμείνει δίπλα του για να υπομείνει τις βίαιες εκρήξεις του. Κάποια στιγμή, άθελά του ο Ζαμπανό σκοτώνει τον ισορροπιστή Τρελό. Η συνεχής γκρίνια της Tζελσομίνα, που λειτουργεί ως η συνείδηση του Ζαμπανό, οδηγεί τον Ζαμπανό να την εγκαταλείψει. Όταν στο τέλος θα μάθει τυχαία για το θάνατό της θα καταρρεύσει συνειδητοποιώντας την απέραντη μοναξιά του και την ανικανότητα του να αγαπήσει όταν του παρουσιάστηκε η ευκαιρία.
Το έργο δεν έχει κανενός είδους happy ending, είναι ένας μελαγχολικός στοχασμός πάνω στη σχεδόν έμφυτη μοναξιά των ανθρώπων και την (ανεκπλήρωτη) ανάγκη για αγάπη.
Η σκηνοθεσία του Βασίλη Νικολαϊδη βοήθησε να αναδειχθεί με λιτό τρόπο η ουσία του έργου, ενώ όλοι οι ηθοποιοί είναι εξαιρετικοί στους ρόλους τους.