Καμένα δάση, νεκρή η πλάση- Original grek song

Ποίηση : Γιάννης Γρεβενιώτης
Σύνθεση ερμηνεία : Γιώτα Παπαϊωάννου

Φωτιά νερό, μαύρος καιρός,
μολύβι στην καρδιά ο ουρανός.
Καμένα δάση, νεκρή η πλάση
έρμη ψυχούλα που ν ' απαγκιάσει,
σε ποια φωλιά να ξεχειμάσει.
Ανοίγουνε οι ουρανοί σ' ατέλειωτη βροχή,
νερά την πνίγουνε, τρέχει και κρύβεται,
βουνό συντρίβεται κι η απαντοχή....

Στο αστραπόβροντο, τρέμει η ψυχούλα,
εδώ στη γη, ο κεραυνός να μην την βρει
βουνό συντρίβεται κι η απαντοχή,
μ' αρχίζει μέσα της ν ' αμφισβητεί,
ό,τι κι αν είχε το έχει χάσει,
τ' άδικο κάποτε δεν θα περάσει....
Και αγριέβεται και αντριέβεται κι ανατρανεί,
με τους ανθρώπους και τη συνείδηση
ζητάει να εξηγηθεί.