31. Επαναστάσεις σε Μακεδονία και Κρήτη.

Στο 31ο βίντεο εστιάζουμε στους αγώνες του Ελληνισμού εκτός του ελληνικού κράτους, αγώνες οι οποίοι σχετίζονται με την Μεγάλη Ιδέα και οι οποίοι περιγράφονται πλήρως στο αντίστοιχο κεφάλαιο του βιβλίου.

00:00 Εισαγωγή
00:20 Ιστορική Πηγή
00:41 Η Μεγάλη Ιδέα
02:28 Το Μακεδονικό ζήτημα.
03:32 Οι Βαλκανικοί λαοί εμπόδιο στην Μεγάλη Ιδέα
05:10 Κρήτη, ένωση, ελευθερία ή θάνατος
07:01 Τα Βαλκάνια Φλέγονται
07:50 Τίτλοι τέλους

Ας μιλήσουμε λίγο αρχικά για το Μακεδονικό Ζήτημα. Θυμόμαστε όλοι το μεγαλόπνοο σχέδιο δημιουργίας της Ελλάδας από την Μεγάλη Αικατερίνη. Η ανάγκη της Ρωσίας για λιμάνια και έξοδο στις θάλασσες είναι μια γεωπολιτική πραγματικότητα η οποία όρισε και ορίζει ακόμη την πολιτική της ύπαρξη.

Έτσι η Ρωσία εξωθήθηκε από νωρίς στις συγκρούσεις με τους Οθωμανούς θέλοντας να βγει αρχικά στον Εύξεινο Πόντο, μόνο και μόνο για να βρεθεί αντιμέτωπη με το πρόβλημα των Στενών. Και αυτό διότι οποίος ελέγχει τα στενά, ελέγχει την Μαύρη θάλασσα και αυτό είναι κάτι το οποίο είναι πασιφανές ήδη από την αρχαιότητα. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία τότε και η Τουρκιά τώρα, μέσω της τελευταίας, χρονικά συνθήκης, αυτής του Μοντρώ, ελέγχουν τα στενά.

Για να λύσει αυτό το πρόβλημα κατά τον 19ο αιώνα εμφανίζεται μια νέα ιδεολογία αντίστοιχη της Μεγάλης ιδέας, με την δική της όμως ιδιομορφία. Πρόκειται για τον Πανσλαβισμό, την ένωση δηλαδή όλων των σλάβικων κρατών σε μια χαλαρή πολιτική οντότητα με στόχο να προωθεί τα συμφέροντα τους ( κάτι αντίστοιχο με τον Παναραβισμό του Νάσσερ και τον Παντουρανισμό). Η Ρωσία αρχικά θεώρησε τον πανσλαβισμό επικίνδυνο για την μοναρχία και αντίθετο στα συμφέροντα της, ωστόσο, μετά τον Κριμαϊκό πόλεμο προσπάθησε να ενδυναμώσει τις σχέσεις της με τα νότια σλαβικά κράτη προκειμένου να πετύχει τους στόχους της.

Η Συνθήκη του Αγίου Στέφανου και η δημιουργία των Σλάβικων κρατών από την Οθωμανική Αυτοκρατορία εξυπηρετούσε αυτόν ακριβώς τον σκοπό – να βγει η Βουλγαρία, ένα σλαβικό έθνος και επομένως μελλοντικό ανδρείκελο της Ρωσίας, στην Μεσόγειο θάλασσα παρακάμπτοντας τα στενά και την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Βλέπουμε λοιπόν πόσο ανόητο ήταν να θεωρούμε ότι τα Ρωσικά συμφέροντα ταυτίζονται με τα Ελληνικά, καθώς η Ρωσία επιζητούσε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της υπονομεύοντας τα δικά μας. Η Ρωσία δεν ήθελε Ελληνική Μακεδονία.

Όσα μαθήματα και αν μας δώσει η Ιστορία, όσες φορές και αν γίνει, ο μέσος Έλληνας εξακολουθεί να πιστεύει στο «ξανθό γένος» και να είναι φιλορώσος. Έτσι την πάτησαν στην Επανάσταση, έτσι την πάτησε και ο Όθωνας, ο οποίος έμπλεξε την χώρα με το μέρος της Ρωσίας στον Κριμαϊκό πόλεμο, ελπίζοντας να αποκομίσει οφέλη από ενδεχομένη ήττα των Οθωμανών.

Αυτό όμως που δεν καταλάβαιναν και αρνούνται ακόμη και σήμερα να καταλάβουν οι Έλληνες, το κατανοούσαν οι Μεγάλες Δυνάμεις και για αυτό ανέτρεψαν την Συνθήκη του Αγίου Στέφανου. Όπως ακριβώς η Ελλάδα δημιουργήθηκε ως αντίβαρο για την ρωσική επιρροή στην Μεσόγειο έτσι και η χώρα μας ευνοήθηκε από τις Ρωσικές βλέψεις. Όσο οι Ρώσοι αποκτούσαν ισχύ και η Οθωμανική Αυτοκρατορία έπεφτε σε παρακμή, τόση δύναμη και ισχύς μεταφερόταν στο ελληνικό κράτος για να αντισταθμίσει την Ρωσία. Και έτσι έγινε και η χώρα μας ενσωμάτωσε την Θεσσαλία το 1881, και έτσι έγινε και οι Μεγάλες Δυνάμεις απέτρεψαν την Μεγάλη Βουλγαρία.

Είναι επίσης εμφανές από κάθε εθνολογικό χάρτη ότι η Μακεδονία κάθε άλλο παρά μόνο ελληνική δεν ήταν. Σε αντίθεση με την κυρίως Ελλάδα, η Μακεδονία συγκέντρωνε ετερόκλητο πλήθος πολλών λαών όπως συνέβαινε άλλωστε και σε όλες τις αυτοκρατορίες. Για αυτό μεγάλη σημασία είχε και η παιδεία και τα σχολεία στο Μακεδονικό ζήτημα, κάτι το οποίο δεν χρειάστηκε ποτέ στην Κρήτη, όπου η ταυτότητα ήταν ξεκάθαρη.

Όσο για την Κρήτη, πρόσφατα το 2008-2012 υπήρξε ένα είδος αναπόλησης της αυτονομίας που είχαν καταφέρει οι Κρήτες με την επανάσταση του 1897. Θα έτριζαν τα κόκκαλα των προγονών τους αν μάθαιναν την ανοησία αυτή – οι Κρήτες δεν σταμάτησαν να εξεγείρονται από το ’21 και έπειτα, να πεθαίνουν μαζικά, και έπρεπε να περάσουν σχεδόν 80 χρόνια για την ένωση. Μίσησαν όσο τίποτε το καθεστώς αυτονομίας, εφόσον το έβλεπαν μόνο ως ένα βήμα πριν την ένωση - πως είναι δυνατόν ορισμένοι να αναπολούν κάτι τέτοιο;

Παρατηρείτε βεβαίως πως υπήρξε και μια ακόμη αντίστοιχη ιστορία. Ένα ακόμη ζήτημα, το οποίο μας απασχολεί ακόμη και σήμερα. Διότι, ενώ η χώρα μας έλυσε με επιτυχία (μέσω πολέμου) το Μακεδονικό και το Κρητικό ζήτημα, το Κυπριακό, που έχει τις ιδίες ρίζες ως πρόβλημα ακόμα ψάχνει λύση.