Κώστας & Μανώλης Πρατσινάκης ~ Ερωτόκριτος

Από τις εμφανίσεις του Κώστα και Μανώλη Πρατσινάκη στο Cafe Bar Ποδήλατο στα Γιαννιτσά.. όπου μας οδηγούν σ΄ένα σεργιάνι γεμάτο μουσικές από το σήμερα και το χθες με ανατροπές και εκπλήξεις...εδώ μια μυσταγωγική ερμηνεία του Ερωτόκριτου που σηματοδοτεί τη μεταλαμπάδευση της παράδοσης από τη μια γενιά στην άλλη...

Μαζί τους στο πιάνο ο Μάριος Τσομπανίδης

Ερωτόκριτος

Μουσική : Παραδοσιακό Κρήτης
Στίχοι : Βιντσέντζος Κορνάρος

Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν

και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
κ΄εις στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·

και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,
του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·

αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,
ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέρα

σ' μιά Κόρη κ' έναν ’γουρο, που μπερδευτήκα' ομάδι
σε μιά Φιλιάν αμάλαγη, με δίχως ασκημάδι.

Στους περαζόμενους καιρούς, οπου οι Έλληνες ορίζαν,
κι οπού δεν είχε η Πίστη τως θεμέλιο μήτε ρίζαν,
τότες μιά Aγάπη μπιστική στον Kόσμο εφανερώθη.

Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
π’ ο κύρης σου μ’ εξόρισε σ’ τση ξενιτιάς τη στράτα;

Τέσσερεις μέρες μοναχά μού δωκε ν’ ανιμένω
Κι απόκει να ξενητευτώ πολλά μακρά να πηαίνω

και πώς να σ’ αποχωριστώ, και πώς να σου μακρύνω,
και πώς να ζήσω δίχως σου στο ξορισμόν εκείνο;

Κατέχω το κι ο κύρης σου γρήγορα σε παντεύει
Ρηγόπουλο, Αφεντόπουλο, σαν είσαι συ γυρεύει

και δεν μπορείς ν’ αντισταθής στα θέλουν οι γονείς σου
νικούν τηνε τη γνώμη σου κι αλλάσει η όρεξή σου

Μια χάρη Αφέντρα σου ζητώ κι εκείνη θέλω μόνο
καί μετά κείνη ολόχαρος τη ζήση μου τελειώνω

την ώρα π’ αρραβωνιστής να βαραναστενάξης
κι’ όντε σα νύφη στολιστής σαν παντρεμένη αλλάξης

ν’ αναδακρυώσης καί να πής, Ρωτόκριτε καημένε
τα σού τασσα ελησμόνησα, τα θέλες μπλιό δέ έναι

και κάθε μήνα μια φορά μέσα στην κάμερά σου
λόγιαζε τα παθα γιά σε να με πονή η καρδιά σου

και διάβαζέ τα αθώρητα κι αναθυμού κι εμένα
πως μέ ξορίσανε για σε πολύ μακρά στα ξένα

και διάβαζέ τα θώρειε τα κι αναθυμού κι εμένα
πως μέ ξορίσανε μακρά στα ξένα

Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ’ είδα ποτέ μου
Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ’ ήσβησέ μου

κι ας τάξω πως επιάστηκα 'πο μιας γυναίκας τρίχα
κι έσπασε η τρίχα κι έχασα στον κόσμο ό,τι κι αν είχα

Κι ας τάξω ο κακορρίζικος πως δε σ’ είδα ποτέ μου
Ένα κερίν αφτούμενο ακράτουν κ’ ήσβησέ μου