Lavie-Πορτοκαλί

(ειναι ωραια η θεα απτην εστια)

(to beat klemmeno prof)

Δεν βγαινω πολυ εξω
ειδικα το βραδυ
το βραδυ ειναι για τις φρικες
Μου κανουν παρεα καθως στριφογυριζω στις κουβερτες
μου ψυθιριζουν κουβεντες
Λεξεις που κανονικα ειναι αναλαφρες σαν βαμβακι
Μα οταν ηχουν στους τεσσερις τοιχους του δωματιου μου
σκανε σαν μεταλλικες μπιλιες απτο ταβανι στο πατωμα
και επειτα αναπηδουν και αιωρουνται
Ουτε η ιδια η βαρυτητα δν θελει να εχει καμια σχεση μαζι τους
Στριφογυριζουν στο δωματιο
εχοντας το ηχοχρωμα της φωνης μου
Και γω κλεινω τα αυτια και σφιγγω τα ματια
σαν παιδι που κρυβετε απτο τερας κατω απτο κρεβατι
Φοβαμαι μην μ αγγιξουν
μου χαιδευουν το δερμα στην αρχη...
Στην αρχη μου χαιδευουν το δερμα
ακακες και μετα μεταμορφωνονται σε λεπιδες
μπηγονται ολο και πιο πολυ μες την σαρκα μου
κανοντας το αιμα να σταζει ζεστο
και να λερωνει το ριχταρι πανω στο κρεβατι
'Συγγνωμη μαμα,θα το καθαρισω με κρυο νερο γρηγορα,να μην αφησει λεκε'
σκεφτομαι καθως κοιταω εξω απτο παραθυρο τα αμαξια στο παρκινγκ
τον αδειο δρομο και τις στοιχισμενες λαμπες στο πεζοδρομιο
καταδικασμενες να στεκουν για παντα να φωτιζουν τους φοβους μας

Μα που ειναι τα γυαλια μου;
Γιατι ο αστιγματισμος μου κανει τα φωτα να θελουν να δραπετευσουν απο τις λαμπες-φυλακες τους
Αυτο το πορτοκαλι με πνιγει,οπως τα σημαδια στα μπουτια μου
λιγο πριν μπω για μπανιο
οσο νερο και να ριξω και οσο και να τα τριψω με μανια με την πετσετα θα ειναι για παντα εκει,περιμενοντας να γινουν περισσοτερα

Αφου το ξερουμε κι δυο,δεν ειμαι για να αντεξω ως το τελος.