Η Αγωνία του Ρωμανού (Lyrics)

"Η Αγωνία του Ρωμανού"

Πάνω στο νεκροκρέβατο
Με πνεύμα τσακισμένο
Κόγχες ματιών ολαίμακτες
Φλέγομαι ρημαγμένος

Σαν αστραπή στο διάλειμμα
Του άλγους μου ενθυμούμαι
Στητός να προπορεύομαι
Τα πλήθη των Θεμάτων

Θεϊκής στρατιάς ηγήτορας
Τρανός αλογατάρης
Της Βασιλεύουσας ανθός
Της πίστης ο προστάτης

Ο Ρωμανός ο τέταρτος
Εγώ ο Διογένης
Της Πόλης Αυτοκράτορας
Της Ευδοκίας ταίρι

Μα η Μοίρα δεν περίμενε
Ούτε και οι εχθροί μας
Σαν τα τσακάλια χίμηξαν
Στην Αυτοκρατορία

Πόλεις, χωριά δηώνονταν
Κάστρα θεριά στις φλόγες
Μύριοι στα σκλαβοπάζαρα
Κι αμέτρητοι στο χώμα

Στις μάχες ολορίχτηκα
Σε ιερό αγώνα
Να διώξω πια οριστικά
Τους Τούρκους απ' τη χώρα

Και χρόνια πέρναγαν πολλά
Κι αμέτρητες οι μάχες
Μέχρι που ήρθε η στιγμή
Για να δοθεί το τέλος

Στης θολερής Ανατολής
Σε μια μικρή γωνιά της
Στο φρούριο του Μαντζικέρτ
Θα κρίνονταν πια όλα

Με τις στρατιές αντικριστά
Ισάριθμα στημένες
Ο Ρωμανός ή ο Αρπ Αρσλάν
ποιός θα ΄ναι τροπαιούχος

Στην αγωνία της στιγμής
Τον Θάνατο σαν νιώθεις
Ν' αγγίζει πα στον ώμο σου
Χιλιάδες αλυχτούσαν

Μα πόσο λάθος νόμιζα
Πως όλοι θα πιστεύαν
Στον δίκαιο τούτο σκοπό
Που είχα μέσ' στα στήθια

Πάνω στην κρίσιμη στιγμή
Αντί να πολεμήσουν
Την πλάτη τους μου γύρισαν
Προδότες φυγομάχοι

Κι έμεινα ν' αγωνίζομαι
Εγώ με τους Βαράγγους
Με στίφη άγριων σκυλιών
Που μύρισαν το αίμα

Κι εγώ ο Αυτοκράτορας
Ο Βασιλιάς του κόσμου
Της Ρωμανίας η πνοή
Κείτομαι ηττημένος

Μα ο Σελτζούκος γνώριζε
Αυτούς που με προδώσαν
Για τιμωρία τρομερή
Ελεύθερο μ' αφήνει

Μα τι μου φύλαγε φρικτή
Μοίρα να αντικρίσω
Σαν στο παλάτι τόλμησα
Ξανά να επιστρέψω

Δούκες, Ψελλός και Ισχυροί
Τον θρόνο είχαν κλέψει
Αυτοί που μένα πρόδωσαν
Στα πορφυρά ντυμένοι

Κι ενώ τους παραδόθηκα
Όντας απελπισμένος
Κι ενώ μου υποσχέθηκαν
Ήσυχο να μ' αφήσουν

Το λόγο τους δεν κράτησαν
Και όρισαν πως πρέπει
Τόσο φρικτά να τυφλωθώ
Από άσχετο και ξένο

Σαν ταύρος αγριοκοίταζα
Το πυρωμένο ατσάλι
Που πάλευε απ' τα μάτια μου
Το φως για να τους κλέψει

Και της ψυχής μου τα θεριά
Τις αλυσίδες σπάσαν
Κι η γη όλη τραντάχτηκε
Από τα ουρλιαχτά τους

Μέχρι που σαν σκοτείνιασε
Η μέρα από το βλέμμα
Και οι πληγές της Κόλασης
Πήγαζαν απ' τα μάτια

Μ' άφησαν άνθρωπο λειψό
Και θλιβερό κουφάρι
Οπού τρανό Αυτοκράτορα
Τίποτα δεν θυμίζει

Γιατί είναι μάταιο να θες
Στην κορυφή να φτάσεις
Χωρίς να ξέρεις που πατάς
Χωρίς αυτογνωσία

Απ' των Δουκάδων τη χολή
Και των Ψελλών τη χλεύη
Κανείς απροετοίμαστος
Δεν έχει να γλυτώσει

Κι αν κάποτε φανεί αυτός
Που θα μπορεί ν' αντέξει
Πάντα θα 'ρθει ένα Μαντζικέρτ
Που θα τον εσυντρίψει

Κι εγώ ο δορυάλωτος
Ο Ρωμανός Διογένης
Θα είμαι το παράδειγμα
Που πρέπει ν' αποφύγει

Τα λάθη μου τα πλήρωσα
Τώρα θέλω να φύγω
Δεν την αντέχω άλλο πια
Τη ματαιοδοξία

Θεέ μου την άδεια μου ψυχή
Τώρα σου παραδίδω
Μην έχει άλλος σαν κι εμέ
Ψελλών τη προδοσία

Στίχοι : Stavros "Stygian" Krokos