Αυτά τα κόκκινα σημάδια - Μιλτιάδης Πασχαλίδης & Δημοτική Χορωδία Δερύνειας

Απόσπασμα απο τη συναυλία που διοργάνωσε η Δημοτική Χορωδία Δερύνειας, αφιερωμένη στο έργο του Χρήστου Λεοντή, στις 12/07/2017 στο Δημοτικό Αμφιθέατρο Δερύνειας.

Καλλιτεχνική επιμέλεια, διεύθυνση χορωδίας και ορχήστρας: Ο μαέστρος Γιώργος Καλογήρου.
Σολίστ: Μίλτος Πασχαλίδης, Δημήτρης Φανής και Αργυρώ Χριστοδούλου.
Αφήγηση κειμένων: Νεοκλής Νεοκλέους

Ορχηστρα: Γιώργος Δημητρίου (μπουζούκι/λαούτο), Θεόδουλος Βακανάς (μπουζούκι/βιολι), Γεωργία Μαϊφόσιη (φλάουτο), Βερόνικα Αλωνεύτου (σαντούρι), Δημήτρης Μαρκουλλής (πιάνο), Επιφάνιος Ευσταθίου (κιθάρα), Πέτρος Κάλλης (μπάσο), Χαράλαμπος Δημητρίου (κρουστά).

Χορωδία:
Σοπράνο: Γιαννούλλα Γεωργίου, Ελένη Άσπρου, Ελένη Φαίδωνος, Έλλη Καραΐσκου, Εύα Σάββα, Ευδοκία Αργυρού, Θεοδώρα Σάχα, Λουκία Παπαδάκη Τζιοβάνη, Μαρία Μαούρη Παναγιώτου, Νίκη Προκοπίου, Παναγιώτα Παρασκευά, Σταυρούλλα Βασιλείου, Φλώρα Φαίδωνος, Φρύνη Βασιλείου.
Άλτο: Άντρη Θεοδωρίδου, Αλίκη Τζάκσον, Γεωργία Μουκτάρη, Λυσάνδρα Πολυκάρπου, Μαρία Καραγιάννη, Μαρία Πιερέττη, Μαρούλλα Μασούρα, Μαρούλλα Οικονόμου, Νίνα Χρυσοστόμου, Χαραλαμπία Δημητρίου, Χριστίνα Ιεράρχη, Χριστοδούλα Χαραλαμπους.
Τενόροι: Ανδρέας Δημητρίου, Αλκιβιάδης Πρωτοπαπάς, Ηλιας Παρασκευά, Κυριάκος Σιαμιλής, Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης, Μιχαλάκης Θεοδώρου, Νίκος Σωτηρίου, Πανίκος Κουρρής, Συμεων Συμεού.
Μπάσοι: Alan Norman, Αντώνης Κατσιαντώνης, Γεώργιος Ανδρέου Τσούκκας, Δημήτριος Μάγου, Κυριάκος Άσπρου, Νίκος Μέσσιος, Παναγιώτης Παρασκευά, Παναγιώτης Χατζηνικολάου, Πέτρος Ρούσος, Χριστόδουλος Τοουλάκος.

Στίχοι: Γιάννης Ρίτσος
Μουσική: Χρήστος Λεοντής
Πρώτη Εκτέλεση: Γιάννης Ρίτσος & Νίκος Ξυλούρης

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους,
μπορεί να 'ναι κι από αίμα
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να 'ναι κι απ' το λιόγερμα,
που χτυπάει στον απέναντι τοίχο

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά
Έξω απ' τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών,
και το σφύριγμα του τρένου

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως
σ' έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο
να απλώσεις τα πόδια σου

Κείνες τις ώρες,
σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση,
γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος,
βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης,
χαμογελάμε