ΠΕΤΡΟΚΑΡΑΒΟ

Π Ε Τ Ρ Ο Κ Α Ρ Α Β Ο
(Σαμιώτικος μύθος)

Τα χρόνια ’κείνα τα παλιά
αρμένιζε στη Σάμο
καΐκι με χρυσά πανιά
που πήγαινε σε γάμο
***
Καΐκι γρήγορο γερό
με τα πανιά ανοιγμένα
έπλεε μ’ άγριο καιρό
σε κύματα αφρισμένα
***
Μέσα στ’ αμπάρια του βαριά
κουβάλαγε κρυμμένα
προικιά από την Μπαρμπαριά
στη νύφη παινεμένα
***
Σαν το ‘δε ο ήλιος την αυγή
στο Εφταστάδιο πέρα,
στάθηκε στην ανατολή
και του ’πε καλημέρα
***
Ο καπετάνιος με φιλιά
πολλά αντιχαιρετούσε
τον ήλιο του το βασιλιά
και τον παρακαλούσε
***
- Καλή σου μέρα βασιλιά
Απόλλωνα χρυσέ μου
Στείλε στη γη χρυσά φιλιά
ήλιε και μίλησέ μου
***
- Καραβοκύρη μου που πας
- - 0 Απόλλωνας ρωτάει –
και το σκαρί που κυβερνάς
σαν άνεμος πετάει
***
‒ Σε γάμο φέρνω παίνεμα
που πρέπει να το πάω
πριν τον ηλιοβασίλεμα
και πλέω σαν να πετάω.
***
γιατί στον ουρανό κι’ εσύ
το άρμα σου το τρέχεις
κι από της Σάμου το νησί
δυο-τρεις οργιές απέχεις
***
- Καραβοκύρη μου κουτέ
άδικο κόπο κάνεις
γιατί το άρμα μου ποτέ
κι αν τρέχεις δεν το φτάνεις
***
Στον Εφταστάδιο Πορθμό
κοντεύω πια να φτάσω
και με τον ίδιο τον καιρό
και σένα θα περάσω
***
Κι ο καπετάνιος με μιλιά
που πείσμα φανερώνει
στον ήλιο λέει το βασιλιά
που συνεχώς ψηλώνει
***
- Σαν το δικό μου το σκαρί
η γης άλλο δεν έχει
Να το περάσει δεν μπορεί
κανείς όσο κι αν τρέχει
***
Έχω σαμιώτικο σκαρί
Σαμιώτικο καΐκι
Σαν το δελφίνι προχωρεί
και το φωνάζω «ΝΙΚΗ»
***
- Καραβοκύρη στοίχημα
βάζεις πως πριν βραδιάσει
χωρίς κανένα ατύχημα
στον Όρμο θα ’χεις πιάσει
***
- Στοίχημα βάζω σαν στοιχειό
όπου βρεθώ να μοιάσω
άμα προτού δύσεις στη Χιο
στον Όρμο εγώ δεν πιάσω
***
Μια πέτρα το καΐκι μου
να γίνει στοιχειωμένη
Μια πέτρα με τη «ΝΙΚΗ» μου
κι εγώ την παινεμένη
***
Ο ήλιος τότε από ψηλά
στον καπετάνιο λέει
που με εγωισμό μιλά
και με καμάρι πλέει
***
- Στοίχημα βάζεις σοβαρό
Κατάρα είν’ η ευχή σου
να γίνει ΠΕΤΡΟΚΑΡΑΒΟ
το γρήγορο σκαρί σου
***
Μα, ο καπετάνιος πιο αψύς
του αντιμιλάει και πάλι
σαν άνθρωπος εγωιστής
με αγύριστο κεφάλι
***
- Δε με τρομάζουν οι καιροί
η θάλασσα κι η μπόρα
Η ρότα μου είναι τυχερή
Καλή θα ’ναι και τώρα
***
Στο τέλος όμως έχασε
Στη φούρια και στη βιάση
το άλμπουρό του έσπασε
προτού στον Όρμο φτάσει
***
κι έμεινε ’κει ακίνητο
το γρήγορο καΐκι
ένα στοιχειό αξεκίνητο
μέσα στο χρόνο η «ΝΙΚΗ»
***
Έμεινε “Πετροκάραβο”
τον Κέρκη ν’ αγναντεύει
πέρα απ’ το Μαραθόκαμπο
και πια δεν ταξιδεύει
***
Τα παραμύθια έχουν φτερά
Τα όνειρα πετάνε
και μες στο νου μας νοερά
ζωντάνια αποκτάνε

Το Πετροκάραβο μπορεί
να ξεκινήσει πάλι
αφού ο μύθος του χωρεί
στ’ ανθρώπου το κεφάλι
***
Πάλι με χρόνια αλλιώτικα
πάλι θα ξεκινήσει
και σε νερά σαμιώτικα
η ΝΙΚΗ θ’ αρμενίσει.
***

* Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό
«Μεθόριος του Αιγαίου» (τεύχος 9)
το καλοκαίρι του 2003