Ποιός παίζει με τα φώτα;

Grimoire Heart - Απόκρυφα [project] / 2017

Beat: ADOX Grimm
Rec/Mix/Mastering/Programming: Τάσος Μαρουδιάς (Moris) στο YoStudio
Φωτογραφία: Σεβίνα

[grimoireheart]

[Sherlock]
"Taking your own life. Interesting expression, taking it from who? Once it's over, it's not you who'll miss it."

[Vert.ego]
Ό, τι αποτυπώνω είναι άστατο
Άστο πρώτα να ακουστεί και ύστερα ζωγράφισ'το
Στο ζωγραφιστό μου δωμάτιο στέκω άψυχος
Γιατί το μυαλό μου γεννά παράνοιες στο βάθος του
Μα αυτός είναι ο λόγος που τα γράφω
Κι αν δε κατάλαβες ποτέ το τι λέω δικό σου θέμα
Δε τα γράφω για κανέναν σας βλαμμένα
Ούτε για τη γαμημένη αναγνώριση σας. Τέρμα
Κάθε γραπτό μου είναι για 'μένα και τα αδέρφια μου
Στο χάος να θυμίζει
Πως μπορεί να υπάρξει κάτι διαφορετικό στην εποχή που ζούμε
Αρκεί να ελπίζεις
Στον εαυτό σου πρώτα και να ανοίγεις
Τη καρδιά και την πόρτα σου αν αξίζει να περάσει
Κάποιος αλλιώς στα αρχίδια σου
Εντάξει;
Αν είμαι ρωτάς μα η απάντηση σου μοιάζει
Είναι μαύρη όπως κι ο ουρανός πριν οι τύψεις γίνουν βάρος στη πλάτη
Κι από αυτό το βάρος έπεσες και έπεσα
Μα ήταν αναμενόμενο
Φωτιά στο διαμέρισμα και τρέχω να ξεφύγω όμως σα ντόμινο
Πέφτουν οι ψυχές μας στον ακάλυπτο
Τα σώματα νεκρά στη ταράτσα
Ο νους στο υπόγειο
Άμετρα
γράφω ο, τι μου κατέβει μπάσταρδα
Κι άστα αυτά
Που ξέρεις δε με αγγίζουν ούτε ελάχιστα
Άργησα
Να καταλάβω πως μόνο ο εαυτός μου θα 'ναι δίπλα γιατί μόνο ο Κωστής ήτανε εκεί όταν χρειάστηκα
Αναλώνομαι
Η φιγούρα μου παράλυτη
Η φιγούρα της ξεπροβάλει κρυφά κάθε ανατολή
Και είμαι κάθε μια ξεχωριστά εκεί
Περιμένω να βγει ο ήλιος μήπως και εμφανιστεί
πάντοτε αυτό συμβαίνει
Μόνο που όταν ξυπνήσω θα 'ναι πάλι βράδυ, άλλο ένα βράδυ που δε βγαίνει
Βλέμμα κενό και ωθούμαι αυτόματα στο να το μοιραστώ κι ας μου είστε στην ουσία ξένοι
Κανένας τον Κωστή δε ξέρει
το Grimoire βλέπεις μάθανε και ακούνε τρελαμένοι
Κάνα δυο τσάκαλοι που νιώθουνε τι συμβαίνει
Που τη νύχτα θα ανταμωθούμε πάλι στα ίδια μέρη
Εξαντλητική αυτή η πορεία κάθε μεσημέρι
λέω πως θα τα αλλάξω όλα μα εν τέλη
Καταλήγω σε σκιές να παίζω με οτι με καίει
Ίσως ένα από αυτά να 'ναι του παραδείσου αστέρι
Το αστέρι απ' τον πλανήτη του Grimoire το οποίο γράφω
Κι αν προσβάλλεις την οικογένεια θα μείνεις χωρίς γνάθο
Αν δε τα γράψω θα σαλτάρω
Και αυτό να το θυμάσαι όταν ρωτάς γιατί έχω νεύρα ρε μαλάκω
Γιατί στο πούτσο προσπαθούμε να ελέγξουμε τα όσα αισθανόμαστε ;
Όταν πια θα 'ναι αργά το μετανιώνουμε
Οι ευκαιρίες δε γυρίζουν πάντα πίσω πρόσεχε
Ρισκάρουμε ώστε να 'χουμε κάτι για να θυμόμαστε..

[JeyeL]
Χαίρε κόσμε αυτού του μόνιμου άγχους και της αδράνειας,
κόσμε της απόγνωσης που καις όποιον ελπίζει.
Διψασμένα μυαλά, καυλωμένα για μια παράνοια,
ψυχοσωματικά που σε κάνουν να γονατίσεις.
Φτιαγμένοι από κενό και ανασφάλειες φορτωμένοι,
γεννημένοι καταδικασμένοι και φθαρμένοι,
οι ζωντανοί νεκροί μιας ζωής καταραμένης,
είμαστε άγνωστοι ανάμεσα σ'αγνώστους στοιβαγμένοι.
Σε μια μάχη επιβίωσης που τελειώνει στο θάνατο,
μετά αναπαυόμαστε σκεπασμένοι με σάβανο.
Κι ενώ μνήμη δεν έχω από το περασμένο Σάββατο,
θυμάμαι να κοιτάζω το μέλλον μου απ'τον ακάλυπτο
και ν'απέχω ένα βήμα απ'το να το ακολουθήσω
Τον Κώστα να μου λέει "σκέψου τι αφήνεις πίσω"
Αυτοκαταστροφής ζωή σε κύκλο
κι είναι λίγος,
ο χρόνος πια, που να τελειώσω κι από που ν' αρχίσω;
Χαίρε κόσμε ακατανόητε.
Χαίρε κι αντίο.
Μπήκε Ιούλιος σιγά σιγά μα ακόμα αυτό το κρύο.
Κλείσαμε όλους τους χειμώνες στις ψυχές μας
κι είναι μάταιο,
μέσα σ'αυτή τη κόλαση να ψάχνουμε τον ήλιο.
Εδώ που τα χαμόγελα προσωρινά ως συνήθως.
Εδώ που τα μάτια τρύπια από έλλειψη ύπνου.
Εδώ που μαράθηκαν όλα τ'άνθη του κήπου.
Εδώ που τρώμε φρίκες και νηφάλιοι περίπου.
Όσο νηφάλια θεωρούνται τα κεφάλια αυτά.
Όσο οι δικοί μου θα με βλέπουνε στα χάλια αυτά.
Όσο στη λαίλαπα αυτή τα λόγια είναι περιττά
ή όσο πέφτει το ταβάνι και βουίζουνε τ'αυτιά.
Πουτάνα τύχη,
ποτέ δεν ήσουνα για μας,
πουτάνα τύχη!
Δε σας ξέρω
κι ούτε εσείς, μόνο του δωματίου οι τοίχοι.
Στη τραγωδία μας νεκροί πίσω απ'τα τείχη.
Πολλοί θα μας κλάψουνε,
μα θα μας νιώσουν λίγοι.

[Adox]
Κλείσε να μη μπαίνει το κρύο,
με βρήκε το φως της μέρας στο χημείο
μ'ένα κόμπο στο στομάχι κι ένα πόνο στο ισχίο.
Ακούω ήχους από τα δίπλα δωμάτια,
γεμάτα τασάκια κι άδεια κρεβάτια.
Τι μάτια ειν' αυτά μη ρωτάς..
Δε ξέρεις τι έχω περάσει μα μιλάς;
Αναπνέω στον πυρήνα της πυρκαγιάς
κι είμαι τόσο κοντά να καώ
που έκανα την απομόνωση ναό,
δε μ'ακουμπάτε!
Σπάσε το ταβάνι να βλέπουμε άστρα
εγώ, εσύ μωρό μου και μια γλάστρα
μαγκωμένες πριγκίπισσες χάνονται μες τα κάστρα..
Αναβοσβήνει για λίγο η εικόνα της κρεμάλας
όσο κρεμάω το μπουφάν μου στην κρεμάστρα.
Αλλού το σώμα - αλλού εγώ σ'ένα δωμάτιο που με πνίγει,
να φύγουν όλοι να μείνουμε λίγοι.
Γλώσσα στεγνή - τοίχοι στενοί σ' ένα δωμάτιο χωρίς πλάκα,
ποιός παίζει με τα φώτα ρε μαλάκα;

[Sherlock]
"Your own death is something that happens to everyone else. Your life is not your own, keep your hands off it."

[dejavu]

πολλοι θα μας κλαψουνε μα θα μας νιωσουν λιγοι αντρικο πολυ συναισθημα κ αληθεια μπραβο σ oπως και στον adox και vertego μετρησε για τ καλα το κομματι 200 replay του εχω ριξει. γραφετε για σας αλλα μας δινετε δυναμη. συνεχιστε.

[poukaifou]

Απο τους λιγους που το κρατανε αληθινο!!