Thunder...Σάββας Ηλιάδης

Ήμουν 15 χρόνων,πρώτη μου φορά αντρικό Α Αθηνών στην ομάδα του Κολωνού.. Περίπου στην μέση του πρωταθλήματος εκεί που πήγαιναν όλα τέλεια μαθαίνω ότι τράκαρε ο πατέρας μου με το μηχανάκι.. Είχε σπάσει το ισχίο του .. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να είναι καθιστός για 3 μήνες....
Μέχρι τότε δεν είχε χάσει ούτε προπόνηση μου πόσο μάλλον αγώνα... Πίστευα ότι ήταν η στιγμή που δεν θα τον έβλεπα την Κυριακή στην εξέδρα...είχα κάνει λάθος... Την ώρα του ζέσταμα τος με φωνάζει ένας φίλαθλος και μου δείχνει τον πατέρα μ.. Είχε βάλει έναν φίλο του να τον φέρει μαζί με την καρέκλα του για να κάτσει να με δει.. 2 βδομάδες μετά το τρακάρισμα..
Σε εκείνο το παιχνίδι έπαιξα δεξί μπακ μια θέση που δεν είχα ξανά παίξει ποτέ.. Έβαλα το πρώτο γκολ της ομάδας και το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να πάω εκεί να του το αφιερώσω... Ήταν μια στιγμή που μόνο στο ποδόσφαιρο μπορείς να καταλάβεις και να ζήσεις…Τον ευχαριστώ για όλα όσα έχει κάνει μέχρι σήμερα...
Σάββας Ηλιάδης