Η Κατάρα του Άρη Greek Short Story Reading

#greek #vocabulary #learning

Η Κατάρα του Άρη
Ο Φιλοκλής ήταν ο πιο ικανός πολεμιστής της Σπάρτης. Δυνατός, ατρόμητος, και ανίκητος στη μάχη, ήταν ο πρώτος που ριχνόταν στη σύγκρουση και ο τελευταίος που έφευγε από το πεδίο. Οι συμπολεμιστές του τον σέβονταν, αλλά κάτι μέσα του είχε αλλάξει—ο πόλεμος δεν ήταν πια καθήκον, αλλά ευχαρίστηση.
Μια μέρα, καθώς γιόρταζε τη νίκη του πάνω από τα πτώματα των εχθρών του, ύψωσε το ξίφος του προς τον ουρανό και φώναξε:
«Άρη, δεν σε χρειάζομαι πια! Εγώ είμαι ο πραγματικός θεός του πολέμου!»
Μια εκκωφαντική βροντή έσκισε τον ουρανό. Ο αέρας βάρυνε, και μια βαριά σκιά εμφανίστηκε μπροστά του—ο ίδιος ο Άρης.
«Ανόητε θνητέ,» είπε ο θεός, «θα σου δείξω τι σημαίνει να ζεις μόνο για τη μάχη.»
Την επόμενη αυγή, ο Φιλοκλής ξύπνησε και βρέθηκε σε ένα άγνωστο πεδίο μάχης. Δεν αναγνώριζε τους συμπολεμιστές του ούτε τους εχθρούς του. Πολεμούσε χωρίς τέλος—όσο κι αν πολεμούσε, δεν υπήρχε νίκη, δεν υπήρχε διαφυγή.
Οι μέρες έγιναν μήνες. Οι μήνες, χρόνια. Κάθε φορά που νικούσε έναν εχθρό, εμφανίζονταν άλλοι. Το αίμα του δεν τελείωνε, τα τραύματά του ποτέ δεν τον σκότωναν.
Τελικά, κατάλαβε: ο Άρης τον είχε καταδικάσει να πολεμά αιώνια, χωρίς σκοπό, χωρίς τιμή.
Λένε πως ακόμα, τα βράδια, αν σταθείς σε ένα ήσυχο πεδίο μάχης, μπορείς να ακούσεις τη φωνή του Φιλοκλή να φωνάζει—αιώνια χαμένος στη μάχη που τόσο αγαπούσε.

Ares’ Curse
Philokles was the most skilled warrior in Sparta. Strong, fearless, and undefeated in battle, he was always the first to charge and the last to leave the field. His comrades respected him, but something inside him had changed—war was no longer a duty but a pleasure.
One day, as he celebrated victory over the corpses of his enemies, he raised his sword to the sky and shouted:
“Ares, I don’t need you anymore! I am the true god of war!”
A deafening thunderclap tore through the sky. The air grew heavy, and a dark shadow appeared before him—Ares himself.
“Foolish mortal,” the god said, “I will show you what it means to live only for battle.”
At dawn, Philokles awoke to find himself on an unfamiliar battlefield. He did not recognize his allies or his enemies. He fought endlessly—no matter how many he slew, there was no victory, no escape.
Days turned into months. Months into years. Each time he defeated an enemy, more took their place. His blood never ran out, his wounds never killed him.
At last, he understood: Ares had condemned him to fight eternally, without purpose, without honor.
They say that even now, at night, if you stand on a quiet battlefield, you can hear Philokles’ voice screaming—forever lost in the war he once loved.