Την πατρίδαμ’ έχασα ,Primavera en Salonico - Σαβίνα Γιαννάτου(Savina Yannatou)

Τι μπορεί να ενώνει τον πολιούχο Αγιο Δημήτριο με μια τολμηρή μαθήτρια της Alliance, ενός εβραϊκού σχολείου με ευρωπαϊκό προσανατολισμό; Εναν ισοβίτη του Γεντί Κουλέ που τραγουδά τον σεβντά του με έναν σεφαραδίτη που μετανιώνει για τις αμαρτίες του; Τον αισθηματία μετανάστη Δήμο που θέλει να επιστρέψει στη Βουλγαρία να παντρευτεί, αλλά και τον Πόντιο πρόσφυγα που νοσταλγεί την πατρίδα που έχασε; Τι κοινό μπορεί να έχει η Αρμένισσα που άφησε τον εραστή της για να πάει για έναν άλλον άντρα στην πόλη Μπινγκιόλ με την Εβραιοπούλα που θέλει να γίνει Τουρκάλα επειδή έκαψε τα ντολμαδάκια και δεν αντέχει την αυστηρή μητέρα της;

Τραγούδια είναι όλα που μοιάζουν, όπως λέει η Σαβίνα Γιαννάτου, με τις παλιές αγαπημένες επιχρωματισμένες φωτογραφίες. Σύγχρονες αφηγήσεις πάνω σε παλιούς μύθους είναι το τέταρτο άλμπουμ «Songs of Thessaloniki» που ετοίμασε με τους Primavera en Salonico και εκδόθηκε από την ECM, αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη, την «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων», όπως την έλεγαν κάποτε.

Στίχοι: Χρήστος Αντωνιάδης
Την πατρίδαμ’ έχασα,
άκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, όι όι
ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Ρεφραίν:
Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, όι όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, όι όι
και `ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.

Ρεφραίν...

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, όι όι
επέμναν ακρόνυχτα.

μετάφραση :

Την πατρίδα μ’ έχασα----------------------Την πατρίδα μου έχασα
έκλαψα και πόνεσα (δις)----------------- έκλαψα και πόνεσα
Λιγούμαι κι αρόθυμω, όι όι--------------- Λιγώνομαι κι επιθυμώ όι, όι
ν’ ανασπάλω κι επορώ (δις).----------- Να ξεχάσω δε μπορώ

Μίαν κι άλλο σην ζωή μ’------------------ Ακόμη μία φορά στη ζωή μου
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ (δις)---------- Στο πηγάδι στην αυλή μου
Νερόπον ας έπινα, όι όι-------------------Νεράκι ας έπινα όι, όι
και τ’ ομμάτα μ’ έπλυνα (δις).------------και να μάτια μου να "έπλενα"

Τά ταφία μ’ έχασα--------------------------- Τους τάφους μου έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα (δις)-------------- Αυτούς που έθαψα δεν ξέχασα
Τ’ εμετέρτ 'ς αναστορώ, όι όι------------- Τους δικούς μας ξαναθυμάμαι όι, όι
και σο ψυόπο μ’ κουβαλώ (δις)--------- και στην ψυχούλα μου κουβαλάω

Εκκλησίας έρημα----------------------------- Έρημες εκκλησίες
μοναστήρα ακάντηλα (δις)-----------------Μοναστήρια χωρίς καντήλες
πόρτας και παράθυρα, όι όι----------------Πόρτες και παράθυρα όι, όι
επέμναν ακράνοιχτα (δις)------------------ μείνανε ορθάνοιχτα

[ΜΑΡΙΟΣΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ-φυ]

Την πατρίδαμ’ έχασα,
έκλαψα και πόνεσα.
Λύουμαι κι αρόθυμο, ώι ώι
ν’ ανασπάλω κι επορώ.

Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, ώι ώι
και τ’ ομμάτια μ’ έπλυνα.

Τά ταφία μ’ έχασα
ντ’ έθαψα κι ενέσπαλα.
Τ’ εμετέρτς αναστορώ, ώι ώι
και `ς σο ψυόπο μ’ κουβαλώ.

Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, ώι ώι
και τ’ ομμάτια μ’ έπλυνα.

Εκκλησίας έρημα,
μοναστήρα ακάντηλα,
πόρτας και παράθυρα, ώι ώι
επέμναν ακρόνυχτα.

Μίαν κι άλλο `σην ζωή μ’
σο πεγάδι μ’ σην αυλή μ’ .
Νέροπον ας έπινα, ώι ώι
και τ’ ομμάτια μ’ έπλυνα.