Άλπεις, Mer de Glace, Aiguille de Midi 3.842m Οκτώβρης 1989

Βίντεο-εικόνες+μουσική
To 1989 με τον Μιχάλη Λιουδάκη, βγάλαμε εισιτήρια με BIMAN (Bangladesh) για Νεπάλ και ανάβαση στο Island Peak.
Η πτήση έφυγε 5 ώρες νωρίτερα χωρίς να μας ενημερώσουν και μας έδωσαν τα λεφτά πίσω.
Βγάλαμε εισιτήρια και την επομένη πετάξαμε για Γενεύη.
Γενεύη-Chamonix με τραίνο και με ταξί στο κάμπινγκ "Les Rosieres".
Αγοράσαμε έξτρα εξοπλισμό για πάγο-αναρρίχηση και αποφασίσαμε να διασχίσουμε τον παγετώνα "Mer de glace", από Chamonix - Montavers -Aiguille de Midi 3.842m.
Είχαμε προμήθειες για 10 μέρες και βαριά σακίδια, Μιχάλης 32 kg, εγώ 30 (τα ζυγίσαμε στο κάμπινγκ)
Φτάσαμε στο Montavers 1.913μ και είδαμε το μουσείο του παγετώνα και την έκθεση κρυστάλλων.
Την επομένη μέρα με 5 ραπέλ κατέβουμε στον παγετώνα 200μ πιο κάτω που είχε μήκος 7 km, πλάτος 200-800m και μέσο βάθος 200m.
Δεν είχαμε ξαναβρεθεί σε παγετώνα και είχαμε μόνο θεωρητικές γνώσεις.
Επειδή γλιστράει θέλει πάντα κραμπόν και μεγάλη προσοχή γιατί έχει σχισμές (crevasse), τοίχους πάγου, μοραίνες, και διάφορες παγίδες λεπτού πάγου ή τρύπας.
Κάναμε πολλά μπρος-πίσω γιατί πέφταμε σε αδιέξοδα.
Στις πάγο-αναρριχήσεις για να μην επιβαρύνουμε τα δάκτυλα των ποδιών σκαρφαλώναμε πρώτα εμείς και μετά τραβάγαμε τα σακίδια με τα σχοινιά.
Οι πρώτες 6 μέρες πέρασαν ευχάριστα, με φωτογραφίες, καφεδάκια, αναρριχήσεις και επισκέψεις στα άδεια καταφύγια.
Λιώναμε χιόνι και μαγειρεύαμε ρύζι ή μακαρόνια κτλ. πίναμε τσάι και κοιμόμασταν συντροφιά με τους ήχους τους παγετώνα. ΄
Την 7η μέρας φτάσαμε στον τελευταίο τοίχο, 15μ, για να βγούμε στην Vallee Blanche 3.600m.
Στη βάση του τοίχου υπήρχε κρεβάς 1μ φάρδος με απροσδιόριστο βάθος.
Ξεκινάει 1ος ο Μιχάλης βάζει 3 παγόβιδες, φτάνει στη μέση του τοίχου και κατεβαίνει.
Συνεχίζω εγώ βάζοντας άλλες 3 παγόβιδες και βγαίνω στο πλατό.
Είχε σκοτεινιάσει και άρχισε να χιονίζει μεγάλες νιφάδες αλλά χωρίς κρύο.
Ο Μιχάλης δένει στις άκρες ενός σχοινιού τα σακίδια και ανεβαίνει στο πλατό με το σχοινί των σακιδίων.
Σβήνουμε τους φακούς γιατί βλέπαμε λόγω αντανάκλασης.
10μ μακριά από την άκρη του τοίχου στήνουμε ρελέ και αρχίζουμε να τραβάμε τα σακίδια.
Το 1ο σχοινί με το τράβηγμα σιγά, σιγά χωνόταν στο χιόνι-πάγο και φράκαρε. Το κατεβάζουμε και τραβάμε το άλλο.
Φράκαρε και τ' άλλο, οπότε το κατεβάσαμε.
Εδώ κάναμε ένα μεγάλο λάθος! Το σχοινί που είχαμε δέσει τα 2 σακίδια ήταν 60άρι οπότε για κάθε σακίδιο αναλογούσε 30μ σχοινί. Όταν λοιπόν τα κατεβάσαμε, στον 15μετρο τοίχο αυτά πήγαν 15μ. μέσα στην κρεβάς που ήταν στη βάση του τοίχου.
Η ώρα ήταν 12 και συνέχιζε να χιονίζει. Πήγαμε 200μ μέχρι κάτι βράχια και προσπαθήσαμε να βρούμε προστασία από 2 παλιές λαμαρίνες που βρήκαμε. Για 1 ώρα χτυπούσαμε ο ένας την πλάτη του άλλου για να ζεσταθούμε. Δυστυχώς αρχίσαμε να κρυώνουμε.
Έλεγε ο Μιχάλης: "Θα πεθάνουμε Σωτήρη, εδώ θ' αφήσουμε τα κόκαλα μας, δεν θα ξαναδώ την Κρήτη" Δίναμε κουράγιο ο ένας στον άλλο αλλά το κρύο πλέον ήταν αισθητό και είχαμε αρχίσει να κρυώνουμε.
Ευτυχώς σταμάτησε η χιονόπτωση και πάμε στην άκρη του τοίχου και κατεβαίνουμε στη βάση του με ραπέλ.
Τραβήξαμε με αρκετή προσπάθεια το σακίδιο του Μιχάλη που είχε και την σκηνή.
Το δικό μου σακίδιο φράκαρε στη κρεβάς και τραβώντας, ξεκόλλησε το καπάκι του, γύρισε ανάποδα και χύθηκαν στην κρεβάς, οι μπότες, γκαζάκι, φαγητά, θερμός, πουλόβερ, μπαταρίες, μικροαντικείμενα.
Στήσαμε την σκηνή σε μικρό χώρο δίπλα στην κρεβάς και στις 2 ξεραθήκαμε...
Το πρωί ο καιρός ήταν μουντός και είχε πολύ χιόνι.
Ήπιαμε καφέ, φάγαμε 3 σοκολάτες και αναρριχηθήκαμε στο πλατό.
Ξανά-πήγαμε στους βράχους ξανά-ήπιαμε καφέ, ξεκουραστήκαμε και αφού μαζέψαμε όλα τα αναρριχητικά υλικά, ξεκινήσαμε για την κορυφή Aiguille de Midi 3.842m όπου υπήρχε σταθμός μετεωρολογίας.
Για καλή μας τύχη, γίνονταν επισκευές και υπήρχαν τεχνίτες, οι οποίοι μας έκαναν σινιάλο με προβολέα και σφυρίγματα γιατί είχε πέσει και ομίχλη.
Βραδάκι φτάσαμε στο σταθμό, μας τάισαν σούπα, φαγητό, κρασί και μας έδωσαν χώρο με θέρμανση.
Βοήθησε και το γεγονός ότι μιλούσα Γαλλικά αφού είχα σπουδάσει και εργαστεί στο Παρίσι.
Την επομένη έφτασε ένα μικρό ελικόπτερο Alouette που μας κατέβασε σε 5 λεπτά στην Argentière και από κει στο κάμπινγκ με τα πόδια (9 Km).
Τις επόμενες μέρες, κάθε απόγευμα κάναμε αναρρίχηση & βόλτες.
Ο απολογισμός της περιπέτειας:
1)Αισθητικά: Χορτάσανε τα μάτια μας γιατί δεν ήμασταν θεατές στα θεωρεία αλλά πρωταγωνιστές στη σκηνή.
2)Ψυχικά: Βιώσαμε συναισθήματα με ένταση και νοιώσαμε πολύ κοντά σ' αυτό που έγραψε ο Σαίξπηρ στον Άμλετ, "To be or not to be".
3)Σωματικά: Αδρεναλίνη στο φουλ γιατί δεν είχαμε την ασφάλεια των σχολών ή των ομαδικών εξορμήσεων.
Εκεί ζήσαμε αληθινές καταστάσεις, χωρίς εκπαιδευτές, άλλα άτομα, τριπλό-ασφάλιση, G.P.S, χάρτες, κινητά τηλέφωνα, καλές καιρικές συνθήκες και διαφυγή ή οπισθοχώρηση σε περίπτωση ανάγκης.
Εκεί ήταν: μόνοι και μόνο μπροστά.
Έκτοτε έχω κινδυνεύσει αρκετές φορές, πιο σοβαρά από αυτή την περιπέτεια που περιέγραψα πιο πάνω, απλά αυτός ο κίνδυνος είχε διάρκεια ενώ οι άλλοι ήταν βραχύβιοι και ουσιαστικά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς.

[skevis]

Παιδιά αυτό το κειμενάκι δεν χώραγε στο κείμενο του ανωτέρω βίντεο (5.000 χαρακτήρες max), οπότε το γράφω εδώ και ισχύει για μία σειρά παρόμοιων βίντεο που θ' ακολουθήσουν.
"Παλαιότερα στα ορειβατικά ταξίδια δεν τράβαγα βίντεο γιατί ο τότε εξοπλισμός ήταν βαρύς και η ποιότητα εικόνας χαμηλή.
Επειδή έχω πολλές σκαναρισμένες διαφάνειες, έκανα βίντεο αποτελούμενο από εικόνες από διάφορες εξορμήσεις μου στο εξωτερικό.
Αυτά τα βίντεο-εικόνες θα τ' αναρτήσω σιγά-σιγά στη σελίδα μου στο Utube".

[neaphilosophia]

Έτσι! Δείξε μας το ορειβατικό σου «παλμαρέ» Σωτήρη μας...
Τέτοιες εικόνες και τέτοιες ιστορίες πρέπει να απαθανατίζονται._