Ο κόσμος αναζητά προοδευτικές λύσεις τις οποίες μπορεί να προσφέρει το ΠΑΣΟΚ

Συνέντευξη στην εκπομπή Kontra24 με την Αναστασία Γιάμαλη.

-Ο προοδευτικός χώρος είναι εκ των πραγμάτων αισιόδοξος. Δεν μπορείς να ζητάς την αλλαγή των πραγμάτων και να θεωρείς ότι τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Αντίθετα, η συντήρηση δεν επιθυμεί την αλλαγή των πραγμάτων, γιατί φοβάται οτιδήποτε μπορεί να συμβεί. Σε έναν κόσμο ο οποίος αλλάζει γρήγορα, ο προοδευτικός χώρος εκ των πραγμάτων μπορεί να ανταποκριθεί στους καιρούς πιο άμεσα. Όταν δεν συμβαίνει όμως αυτό, ο κόσμος φοβάται και οδηγείται στη συντήρηση. Σε μεγάλο βαθμό, ο προοδευτικός κόσμος στην Ελλάδα δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί εδώ και καιρό στην ανάγκη κατανόησης της αλλαγής που χρειάζεται ο κόσμος. Δεν μπόρεσε να φέρει στο προσκήνιο τα θέματα που απασχολούν τον κόσμο.
Μια από τις λίγες προεκλογικές συζητήσεις που είδα, ήταν μεταξύ της Κας Κεραμέως και του κ. Φίλη. Δύο υπουργοί Παιδείας, οι οποίοι άφησαν το στίγμα τους στο Υπ. Παιδείας είτε συμφωνεί κανείς μαζί τους είτε όχι, οι οποίοι εξάντλησαν την αντιπαράθεσή τους στις καταλήψεις και στις προσλήψεις. Φαντάζομαι λοιπόν, μια μητέρα γύρω στα 40-45, με ένα παιδί κοντά στα 15, το οποίο έχει έρθει στο σπίτι με την πρώτη έκθεση γραμμένη από τεχνητή νοημοσύνη. Και αυτή η μητέρα, κοιτάει τους 2 υπουργούς και απορεί. Όταν παρακολουθεί ο κόσμος όμως μια τέτοια συζήτηση, η οποία μένει τόσο πίσω και ειδικά όταν βλέπει τους εκπροσώπους του κεντροαριστερού χώρου να μην μπορούν να δώσουν ένα στίγμα για το μέλλον, τότε απογοητεύεται.
Η συζήτηση πλέον έχει ξεπεράσει κατά πολύ το πολιτικό μας σύστημα, αλλά όχι την κοινωνία. Άρα, θεωρώ ότι η πρώτη προτεραιότητα που έχει ο προοδευτικός χώρος αυτήν τη στιγμή είναι να τα βάλει με τα προβλήματα του τόπου και όχι αναγκαστικά με τη ΝΔ. Βεβαίως η ΝΔ είναι ο πολιτικός εχθρός, αλλά αν δεν μιλήσεις για τα προβλήματα του τόπου, δεν θα μπορέσεις να πάρεις τον χώρο.

-Την εποχή που ξεκίνησε η παγκοσμιοποίηση, ως ΠΑΣΟΚ και ως πρώτο κόμμα τότε, μαζί με όλα τα άλλα κόμματα της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη, ακολουθήσαμε τη νοοτροπία ότι ο κόσμος αλλάζει και σύμφωνα με αυτό πρέπει να αλλάξουμε και εμείς. Αυτή, ήταν μια εκτίμηση που για μένα ήταν λάθος, αλλά ήταν και εκτίμηση όλων των κομμάτων της κεντροαριστεράς. Πήγαμε τυφλά υπέρ του ελεύθερου εμπορίου και δεν είδαμε το δίκαιο εμπόριο, πήγαμε τυφλά υπέρ της ιδιωτικοποίησης πολλών υπηρεσιών, όταν δεν είχαν δοκιμαστεί αυτά τα συστήματα. Αυτή ήταν η τάση της εποχής. Λογικό είναι να ακολουθήσεις την τάση σε μια εποχή και σωστό είναι κάποια στιγμή να σταματήσεις και να πεις «Τα έκανα σωστά ή τα έκανα λάθος»; Εκεί, η κεντροαριστερά έχασε πολλά από τα ερείσματά της. Το ΠΑΣΟΚ πέρασε μια δύσκολη περίοδο με την κρίση και εν μέρει την πέρασε επειδή έπρεπε να πάρει αποφάσεις οι οποίες ήταν για το καλό του τόπου, αλλά απέναντι στον ιδεολογικό του πυρήνα. Σήμερα βρισκόμαστε σε μια διαφορετική φάση. Σήμερα, είναι προνομιακός ο λόγος του προοδευτικού χώρου. Το να μιλάς για δίκαιο εμπόριο είναι ανεκτό. Πώς έγινε ανεκτό; Και εκεί αποτύχαμε, γιατί ο Τραμπ το έκανε ανεκτό. Ήρθε ο Τραμπ, έβαλε τους δασμούς και είπαν οι εργάτες «να ποιος είναι μαζί μας».

-Αν το πρόβλημα του φράχτη και της μετανάστευσης καταντήσει να είναι μόνο αν είσαι υπέρ ή κατά του φράχτη, τότε το ΠΑΣΟΚ λέει «ναι, είμαι υπέρ του φράχτη γιατί εγώ τον έφτιαξα». Αν όμως το ερώτημα είναι, «θα έχουμε μετανάστευση, τι θα κάνουμε; Πού τη χρειαζόμαστε;». Αν πας στον δρόμο που είναι οι μετανάστες στον Άγιο Παντελεήμονα, μπορεί να σου πει κανείς αμέσως, ότι «με αυτές τις οικογένειες κάνουμε χωριό, με αυτές τις οικογένειες δεν κάνουμε χωριό». Ο κόσμος που ζει το πρόβλημα, έχει πιο προοδευτικές λύσεις, απ’ ό,τι έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πρέπει να δούμε τα πράγματα διαφορετικά. Ποιο είναι το όραμά μας σαν προοδευτικός χώρος; Προσωπικά πιστεύω πως το όραμά μας δεν έχει αλλάξει από τότε που το εξέφρασε ο Ανδρέας Παπανδρέου στο Συμβόλαιο με τον Λαό. Η ουσία του Ανδρέα Παπανδρέου είναι το όραμα που έθεσε και έτσι προσδιόρισε τον σοσιαλισμό στην Ελλάδα. Είπε ότι «εγώ θέλω έναν Έλληνα και μια Ελληνίδα ελεύθερη, σε εθνικό, κοινωνικό και ατομικό επίπεδο. Θέλω να διασφαλίσω την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία και την κοινωνική απελευθέρωση». Αυτό είναι ένα τρίπτυχο, το οποίο από πίσω είχε τόμους σκέψης. Δεν είχε ατάκες, δεν είχε TikTok, δεν είχε βιντεάκια. Πρώτα έγινε το περιεχόμενο και μετά ήρθε το μέσο.